της Μαρίας Dawkinson
Ο ασυνείδητος οδηγός ΙΧ που δε σταματάει στο στοπ και πριν πέσει επάνω σου, σε μουτζώνει επειδή έτυχε να βρίσκεσαι απρόσκλητος στο διάβα του, ενώ είναι θυμωμένος με τη ζωή.
O ταξιτζής, που λόγω της φρούστρας του επαγγέλματος και της μιζέριας που βιώνει ως απότοκο της κρίσης, αποφάσισε και πάλι να διαλέγει τους πελάτες και όχι να τον διαλέγουν αυτοί. Ο εκδικητής και στρατηγός μιας επανάστασης προσωπικής απέναντι σε όλες τις συγκυρίες που τον έκαναν να νιώθει τόσο μειωμένος, τόσο λίγος, ο οποίος φρενάρει στο σινιάλο σου και με ύφος θυμωμένο σου κάνει νεύμα με τον καρπό "που πας;" και ταυτόχρονα ανάβει και τσιγάρο, προβοκατόρικα.
Ο τύπος στο facebook με το ψευδώνυμο, που θα σε βρίσει γιατί τόλμησες να πεις τη γνώμη σου με την οποία διαφωνεί επειδή δεν τον βολεύει και θα σε αποκαλέσει φασίστα, φιλελέ και ψώνιο, ακριβώς επειδή κρύβεται πίσω από την οθόνη αγκαλιά με τα τσιπς και η βία έτσι προστατευμένα κι ανώνυμα είναι ευκολάκι.
Ο άλλος, ο γραφειοκράτης, που έχει τα διαπιστευτήρια να κρίνει και να καταδικάζει τον ελεύθερο λόγο, με το πρόσχημα ότι είναι εντεταλμένος υποστηρικτής δικαιωμάτων κάποιων που θίγει η άποψή σου, όσο τεκμηριωμένη και ψύχραιμη και να είναι αυτή. Ειδικά αυτός, επειδή έχει και χρίσμα, θα χρησιμοποιήσει και το δικαίωμα να σε διασύρει και να σε σύρει στα δικαστήρια, επειδή μπορεί και γουστάρει αυτή την εξουσία. Αν τον βρεις σε παρέα για αντίστοιχη συζήτηση, θα κάνει την πάπια.
Ο κομιλφό γείτονας που καταπατά την ιδιοχρησία σου και σε απειλεί κι από πάνω, γιατί τα δικαιώματά του είναι πάντα υποδεέστερα των δικών του. Έτσι νομίζει, έτσι είναι σωστό. Αυτός ειδικά, όταν είναι και κοινωνικά καταξιωμένος (γιατρός πχ. σε μεγάλο ίδρυμα, με πολλές περγαμηνές) είναι συνήθως και το χειρότερό σου, γιατί χρησιμοποιεί αυτή του την καταξίωσή του εναντίον σου, κι ας είναι παράνομος. Στη δουλειά είναι γατούλα και είναι γιέσμαν του διευθυντή.
Ο γιος του μεγαλοπαράγοντα στο σχολείο, που δίνει φάπες στον δικό σου, επειδή ξέρει ότι έχει τις πλάτες του μπαμπά, τα χρήματα και τις διασυνδέσεις του και την ανοχή των δασκάλων του, που δε θέλουν "προβλήματα". Είναι ένας καλός τρόπος να εκδικηθεί για την καταπίεση και την αδιαφορία που τρώει στο σπίτι, σφαλιαρίζοντας συμμαθητές.
Ο μπαχαλάκιας, που σπάει τις βιτρίνες και τα μάρμαρα επειδή ξέρει ότι μπορεί να βγάλει το άχτι του ανώδυνα, αφού δε θα πληρώσει ποτέ τα σπασμένα, κι ακόμα κι αν θα συλληφθεί, το ίδιο βράδυ θα αφεθεί ελεύθερος. Πόσο μάλλον, όταν τα μμε του αποδίδουν τον τιμητικό τίτλο του αντιεξουσιαστή. Ήρωας, ρε.
Ο ενοικιαστής που δεν πληρώνει, γιατί δεν έχει και μένει στο σπίτι σου, για το οποίο πληρώνεις ένφια. Ξέρει ότι ο νόμος είναι με το μέρος του και ότι η διαδικασία έξωσης είναι χρονοβόρα. Έχει καιρό μπροστά του να ζήσει λίγο ακόμα ως παράσιτο. Η εφορία του τα πήρε όλα και αποφάσισε να σε κάνει δικό του θύμα, στην αλυσίδα της βίας.
Ο συνιδιοκτήτης, που δεν πληρώνει κοινόχρηστα, σου έχει καταστρέψει τον ύπνο με το σκύλο του στο φωταγωγό και με τα πηγαινέλα στις 2πμ, που κοπανάει τις πόρτες. Έχει αϋπνίες και τον ακοίμιστο πρέπει να έχεις κι εσύ. Αυτός είναι ο κλασικός "γιατί έτσι". Πολύ πιθανό να φωνάζει τους γονείς τους γέρους και να τους τρώει τη σύνταξη.
Το άξεστο αφεντικό, που θα σε βρίσει και θα σε μειώσει όσο και όπως μπορεί, γιατί σε πλΕρώνει και γιατί στη γυναίκα του κάνει τα ίδια και χειρότερα, επειδή όλες αξίζετε την υποταγή.
Η μαινάδα στο σούπερ μάρκετ, που παίρνει τη θέση σου αγκαζάροντάς την με το καλάθι της και ουρλιάζει υστερικά χωρίς αντικείμενο, επειδή δεν μπορεί να φωνάξει αλλού, εκεί που πρέπει, δηλαδή.
Ο πολιτικός στην τηλεόραση, που κάνει τη νύχτα μέρα και το κρέας ψάρι με την έπαρση της ασυλίας του και των κοινοβουλευτικών του δικαιωμάτων, καταπατώντας όλα τα δικά σου και φυσικά, αυτό της λογικής.
Η καθημερινή μας ζωή είναι γεμάτη μπούληδες (bullies) και εμείς που δεν είμαστε αυτοί, πρέπει να επιβιώνουμε ανάμεσά τους, με όπλο την ψυχική δύναμη και τη νομιμότητα, ως πραγματικοί αντιστασιακοί...
