Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Μετά την επίθεση στις Βρυξέλλες, το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης ήταν το πιο πρόσφορο παράδειγμα φυλασσόμενου χώρου. Όλοι αναρωτιόμασταν γιατί δεν επιβάλλεται ο έλεγχος μπροστά στην κεντρική πύλη εισόδου, όπως στο «Κεμάλ Ατατούρκ»…
Κι όμως, ο χθεσινοβραδινός απολογισμός των θυμάτων της τρομοκρατικής επίθεσης στην Κωνσταντινούπολη, είναι 41 άνθρωποι, 13 εκ των οποίων ξένοι υπήκοοι ενώ άλλοι 239 τραυματίστηκαν. Οι τρεις τρομοκράτες, όπως μεταδίδουν τουρκικά ΜΜΕ, επιτέθηκαν με καλάσνικοφ και εκρηκτικά σε ένα από τα θεωρούμενα ως καλύτερα φυλασσόμενα αεροδρόμια του κόσμου.
Από τα πρώτα στοιχεία φαίνεται να πρόκειται για ανθρώπους του ISIS. Στην πραγματικότητα, όμως, πόση σημασία μπορεί να έχει η προέλευση των τρομοκρατών; Mήπως ο ομοφοβικός που έδρασε πριν από λίγο καιρό στο Ορλάντο, ήταν «επίσημο» μέλος του ΙSIS ή κάποιας άλλης εξτρεμιστικής οργάνωσης; Ο Νορβηγός μακελάρης της Ουτόγια και πολλοί άλλοι μικροί και μεγάλοι παρανοϊκοί δολοφόνοι που σκορπούν το θάνατο σε σχολεία και πανεπιστήμια κατά καιρούς, είναι στρατευμένοι και εκπαιδευμένοι σε στρατούς και σε άλλες ιδεοληπτικές οργανώσεις;
Ο κόσμος μας δέχεται απειλή από τους «μοναχικούς λύκους» οι οποίοι μπορούν να εμφανιστούν από παντού και να γεμίσουν με θάνατο τις κοινωνίες. Το πιο κυνικό περιστατικό ίσως, είναι αυτό του Γούλγουιτς του Λονδίνου, το 2013, όπου ένας στρατιώτης αποκεφαλίζεται στη μέση του δρόμου. Αυτοί που το έκαναν στο όνομα του Αλλάχ, όχι μόνο δεν τρέχουν να εξαφανιστούν αλλά αποζητούν τη δημοσιότητα και περιμένουν την αστυνομία. Τρεις γυναίκες περνούν, δήθεν ατάραχες, ξυστά από το δράστη με τα ματωμένα χέρια, το μπαλτά και το μαχαίρι κι όπου φύγει-φύγει. Κι όλος αυτός ο φρικώδης σουρεαλισμός αποτυπώνεται στο βίντεο που τραβάει με το κινητό του ένας από τους παρευρισκόμενους.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η κατάσταση δεν μπορεί να ελεγχθεί ούτε με αστυνομικά μέτρα ούτε και με κάποιον πόλεμο που θα κηρύξει η Δύση στην Ανατολή ή σε «μυστικές» οργανώσεις. Οι τρομοκράτες και οι τρελοί δεν μαζεύονται, ακόμα κι αν βγει ο στρατός στους δρόμους να εγκαθιδρύσει στρατοκρατία. Οι ίδιοι οι στρατιώτες θα μετατραπούν κάποια στιγμή σε «μοναχικούς λύκους» που θα σφάξουν τους διπλανούς τους.
Το μυστικό βρίσκεται αλλού. Στις ίδιες τις δυτικές κοινωνίες που εισήγαγαν τη βία ως παιχνίδι στην καθημερινότητα και στην αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου. Και αναφέρομαι στον δυτικό κόσμο, επειδή μας δίνεται το δικαίωμα να αποκηρύξουμε την βία από τον αστικό μας πολιτισμό. Παρόλα αυτά, δεν έχουμε καταφέρει δύο βασικά πράγματα: Να καλλιεργήσουμε την συλλογικότητα ως τρόπο ζωής στην αστική μας δημοκρατία και ταυτόχρονα έχουμε υιοθετήσει μεθόδους καλλιέργειας ταπεινών ενστίκτων, για να διευρύνουμε την καταναλωτική βάση.
Αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσουμε ότι οι τρομοκράτες της Κωνσταντινούπολης μεγάλωσαν, όπως και οι άλλοι, σε κάποια δυτική χώρα. Κι ακόμα, πως η επικοινωνία τους με τον ISIS δεν ήταν άμεση αλλά κυρίως «πνευματική». Ο κόσμος λοιπόν, είναι γεμάτος από «μόνους» ανθρώπους οι οποίοι δεν χρειάζονται παρά μια ιδεοληπτική στράτευση για να δραστηριοποιηθούν και να αισθανθούν τιμωροί του άδικου, στο όνομα κάποιου θεού. Μπορεί να είναι το δίκαιο του Αλλάχ, του Ιησού, του Στάλιν, του «έθνους», της ποδοσφαιρικής τους ομάδας.
Οι «μοναχικοί λύκοι» βρίσκονται παντού και περιμένουν μόνοι τους σε κάποιο δωμάτιο, ώσπου να γυρίσει το μυαλό τους ανάποδα και να δώσουν ραντεβού με το θάνατο. Αν δεν αλλάξουν τα εκπαιδευτικά συστήματα κι αν δεν δοθεί ένας διαφορετικός ρόλος του πολίτη στις σύγχρονες δημοκρατίες, η απειλή θα πολλαπλασιάζεται και η κατάσταση δεν θα μαζεύεται από πουθενά.
