Του Σάκη Μουμτζή
Η προχθεσινή συγκέντρωση των «παραιτηθείτε» μάζεψε τόσο κόσμο όσο σε γενικές γραμμές προβλεπόταν, καθώς η Νέα Δημοκρατία και τα άλλα κόμματα του δημοκρατικού τόξου δεν την στήριξαν οργανωτικά και οικονομικά. Είναι αυτονόητο, πως μια συγκέντρωση των πενήντα ή των εκατό χιλιάδων πολιτών προϋποθέτει κινητοποίηση και πολλά λεφτά. Σήμερα ευρώ δεν υπάρχουν και ούτε διάθεση για κινητοποίηση.
Άλλωστε, πιστεύω πως κανένα κόμμα αυτήν την περίοδο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει ανοικτή συγκέντρωση με πάνω από 15.000 πολίτες. Υπάρχει κούραση, απογοήτευση και, το κυριότερο, δεν υπάρχει ελπίδα, που αποτελεί την κινητήριο δύναμη για την στράτευση.
Επειδή ακούω και διαβάζω πως οι αστοί δεν κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο και στις πλατείες, να υπενθυμίσω πως οι συγκεντρώσεις της Νέας Δημοκρατίας στην δεκαετία του 80 ήταν της τάξεως των εκατοντάδων χιλιάδων. Απλώς, οι συνθήκες τότε δημιουργούσαν μια κινητοποιητική πόλωση.
Όταν το 42% του δημοσκοπικού δείγματος πιστεύει πως η Νέα Δημοκρατία δεν θα κάνει κάτι το διαφορετικό από αυτό που κάνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτομάτως εκλείπει η άλλη προοπτική και το άλλο όραμα στο οποίο θα στρατευθούν οι πολίτες. Γιατί λοιπόν να κινητοποιηθούν σε μαζική κλίμακα, αφού θα είναι «μια από τα ίδια»;
Συνεπώς, η εκδήλωση της Τρίτης 20 Ιουνίου ήταν γνωστό εξ αρχής στην κλίμακα που θα εκινείτο, ως προς την μαζικότητα της. Κάπου μεταξύ 3-8.000 πολιτών. Εξάλλου, ουδείς είχε την απαίτηση ούτε βέβαια την πίστη, πως και 50.000 να συγκεντρωνόταν η κυβέρνηση θα παραιτείτο.
Η εκδήλωση ήταν αποτέλεσμα της δράσης πέντε-έξι ανθρώπων του διαδικτύου, που χωρίς λεφτά και οργανωτικό κορμό, θέλησαν να εκφράσουν, από την βάση, την αγανάκτηση κατά της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και ο κόσμος, περίπου 4-5000 άνθρωποι, προσήλθε για να δηλώσει απλώς την έντονη αντίθεση του στα κυβερνητικά πεπραγμένα. Ούτε ομιλητής υπήρχε, ούτε μουσικό πρόγραμμα. Δεν ήταν μια πολιτική συγκέντρωση, ήταν πιο πολύ μια πολιτική συνεύρεση ατόμων με διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές, αλλά με κοινή την απέχθεια τους για τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Και βέβαια, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, υπήρχε γκρίνια τόσο πριν την εκδήλωση, όσο κυρίως μετά. Κάποιους δεν του άρεσε ο ένας εκ των διοργανωτών, κάποιους δεν τους άρεσε ο άλλος, πολλοί μουρμούριζαν γιατί η Νέα Δημοκρατία αποστασιοποιήθηκε από την εκδήλωση, ενώ άλλοι έψαχναν να βρουν τι φιλοδοξίες έχει ο καθένας από τους διοργανωτές.
Ας το συνειδητοποιήσουμε. Έτσι λειτουργεί σήμερα ο φιλελεύθερος πολίτης. Δεν είναι το πειθαρχημένο στρατιωτάκι των μαρξιστικών κομμάτων. «Την ψάχνει», διαφωνεί, γκρινιάζει, απαιτεί, συμμετέχει υπό προϋποθέσεις. Αυτή είναι η φύση του ψηφοφόρου ενός αστικού κόμματος.
Δεν είναι ο πολίτης- καμικάζι που υπακούει τυφλά στην κομματική ντιρεκτίβα. Δεν του αρέσουν οι ντιρεκτίβες. Δεν του αρέσει το «πίστευε και μη ερεύνα». Αυτά όλα βέβαια, έχουν επιπτώσεις στην δράση των κομμάτων του ευρωπαϊκού τόξου, καθώς μειώνουν την αποτελεσματικότητα τους. Πάντα η μονολιθικότητα είναι πολύ πιο αποτελεσματική από την πολυφωνία.
Υπό όλο αυτό το πρίσμα, μπορώ να πω πως η συγκέντρωση των «παραιτηθείτε», δεν ήταν ούτε καταστροφική ούτε βέβαια άλλαξε το πολιτικό σκηνικό. Ήταν αυτό που μπορούσε να ήταν.
Άλλης τάξης ζήτημα, αν είναι πολιτικά σκόπιμες τέτοιες συγκεντρώσεις.
