Της Λίνας Παπαδάκη*
Υπάρχει μια αιώνια παρεξήγηση στα δημόσια πράγματα. Όσο πιο πολύ πλήθος μαζεύεται για κάποιον σκοπό, τόσο πιο πολύ πρέπει να επηρεάζει τη γνώμη σου. Αναμφισβήτητα το μέγα πλήθος το λογαριάζουν οι πολιτικοί γιατί έχει πολλές ψήφους, αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι υπόλοιποι οφείλουμε να θεωρούμε το μέγεθος των συγκεντρώσεων ανάλογο με το δίκιο τους. Βεβαίως το σέβεσαι πάντα, αλλά νομίζω τις περισσότερες φορές η ιστορία δεν δικαίωσε το πάθος και το αίτημα των μεγάλων συνάξεων του λαού μας. Αφαιρώ ασφαλώς τις προεκλογικές συγκεντρώσεις, που είναι μέρος του πολιτικού τελετουργικού, κυρίως μιλώ για τις μεγάλες λαοσυνάξεις που διατρέχουν οριζοντίως τα κόμματα.
Οι ογκωδέστερες διαδηλώσεις που γνώρισε η Αθήνα μεταπολιτευτικά ήταν για το ασφαλιστικό του Γιαννίτση. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των επαγγελμάτων και όλων των πολιτικών χώρων ξεχύθηκαν με πάθος στους δρόμους για να διεκδικήσουν τη μελλοντική τους χρεοκοπία. Ποιος τόλμησε τότε να αντιτεθεί στην ορμή του μανιασμένου πλήθους; Κανείς. Όπως και στις ιερές λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες. Το σύνολο του πολιτικού κόσμου πλην δυο τριών γενναίων πολιτικών σιώπησε ή και υπέγραψε, για να έχει σήμερα μετανιώσει για τη στάση του εκείνη, τώρα που δεν έχουν πρόβλημα ούτε οι πιο φανατικοί.
Στα δύο συλλαλητήρια για το όνομα της γειτονικής χώρας του ΄92 πάλι τα κόμματα ακολούθησαν άβουλα. Και παρασύρθηκαν σε μια απόφαση του Συμβουλίου Αρχηγών, αυτοπαγίδευσης, που στην πράξη αποδείχτηκε παραλυτική και μας ταλαιπωρεί μέχρι τις μέρες μας. Και τα δύο συλλαλητήρια των ημερών μας, όσο κακέκτυπα και αν είναι των παλιών, πάλι βλέπουμε ότι ακινητοποιούν σχεδόν όλα τα κόμματα. Και φθάνουμε στο θλιβερό αποτέλεσμα τον τόνο της εξωτερικής πολιτικής να τον δίνουν διάφοροι απόστρατοι, ακροδεξιοί, εθνικιστές και μητροπολίτες και όχι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του έθνους, οι οποίοι ακολουθούν ασθμαίνοντες. Ο λαός που ακολουθεί, στην πλειοψηφία του είναι ειλικρινών προθέσεων, καλόπιστος, αλλά και εύπιστος.
Οι ξεχειλισμένες πλατείες των αγανακτισμένων επίσης είχαν την περηφάνια ότι ήταν υπερκομματικές. Ασχέτως αν γέννησαν δυο τρία κόμματα και σίγουρα τη σημερινή κυβέρνηση, το βέβαιο είναι ότι η ιστορία δεν τις δικαίωσε αφού από τα σπλάχνα της γεννήθηκαν άλλα δύο Μνημόνια. Στο δε έξαλλο πανηγύρι που έστησε η φλογερή λαοθάλασσα στο Δημοψήφισμα η ιστορία έβγαλε τη γλώσσα, και έγραψε στις σελίδες της το ΝΑΙ, αυτό που ζητούσαν οι αναιμικές συγκεντρώσεις των αντιπάλων.
Ας μη φοβόμαστε να το παραδεχτούμε, οι κοινωνίες χειραγωγούνται, οι λαοί παρασύρονται. Από Χριστόδουλους, Άνθιμους, Καμμένους, Φράγκους και λοιπούς που χτίζουν καριέρες και εξουσία πάνω στην κατευθυνόμενη λαϊκή αγανάκτηση.Τα συλλαλητήρια συνήθως ξεσπούν όταν βρίσκονται οι πρόθυμοι που θα τους δώσουν σχήμα- οι ίδιες αφορμές που δημιούργησαν τα σημερινά συλλαλητήρια υπήρχαν και το 2008, γιατί τότε δεν άνοιξε μύτη; Γιατί δεν βρέθηκαν οι πονηροί να τζογάρουν στο λαϊκό αίσθημα, γιατί η πολιτική τότε δεν τους έδωσε το χώρο αλλά έδρασε υπεύθυνα και με αίσθημα αποστολής. Όταν η πολιτική αποχωρεί από το ρόλο της γεννιούνται τέρατα. Αλήθεια, ξέρει κανείς να μου πει κάποιος ποια υπερκομματική παλλαϊκή σύναξη δικαιώθηκε από τη ζωή και την ιστορία;
Εγώ ξέρω. Ξέρω ποιες είναι οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια, οι πορείες που έχουν τελεσίδικα δικαιωθεί στη συνείδηση του μεγαλύτερου ποσοστού του λαού και σίγουρα στις σελίδες της ιστορίας του μέλλοντος. Εκείνες που διαδήλωναν τη λαϊκή απαίτηση να μπει η χώρα στην ΕΟΚ, να μπει η πατρίδα μας στην ΟΝΕ, να μπει η Κύπρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να σταματήσει ο πολύχρονος υπέρογκος δανεισμός μας, να γίνουν στη χώρα μας τα απαραίτητα μεγάλα έργα υποδομών, να αυξηθούν και να εξορθολογιστούν οι πόροι για την Παιδεία, να μπει τέλος στην Τρομοκρατία, να γίνουν οι γειτονιές μας ειρηνικές και ανθρώπινες, να συλληφθούν οι ένοχοι της Μαρφίν. Ακριβώς. Οι μεγάλες, δικαιωμένες, λαοσυνάξεις και διαδηλώσεις είναι αυτές που δεν έγιναν ποτέ.
*Η κ. Λίνα Παπαδάκη είναι διευθύντρια του Γραφείου Τύπου στο Ποτάμι.
