Στην πρωϊνή βόλτα προχθές σταθήκαμε έξω από το νέο νηπιαγωγείο της γειτονιάς μας, στην Αγία Παρασκευή. Ήταν η ώρα που «χτυπάει το κουδούνι» και οι νηπιαγωγοί εκτέλεσαν μια κανονική χορογραφία για να βάλουν τα μικρά ήρεμα στην τάξη, εφαρμόζοντας κάποιο πρωτόκολλο ασφαλείας για την πανδημία. Τις θαυμάσαμε για την αφοσίωση και τη γλυκύτητα με την οποία εκτελούσαν το έργο τους ώστε τα παιδάκια να εφαρμόσουν το πρωτόκολλο χωρίς πανικό, σαν να είναι κάτι φυσιολογικό. Το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί, όλων των βαθμίδων, στα δημόσια σχολεία της χώρας.
Για αυτό και απορούμε με τη σιωπηλή πλειοψηφία των αφοσιωμένων στο καθήκον τους εκπαιδευτικών που επιτρέπει στις γνωστές «δράκες» των επιτήδειων που χτίζουν πολιτικές καριέρες στις πλάτες τους να αμαυρώνουν τη φήμη των Ελλήνων δασκάλων αυτή τη φορά με πρόσχημα την πανδημία.
Δεν θα αναφερθούμε στους γονείς. Θεωρείται και είναι αυτονόητο ότι για τα παιδιά τους «καίγονται». Στη συντριπτική τους πλειοψηφία μοχθούν γι αυτά και όλη τους η ζωή περιστρέφεται γύρω τους.
Για αυτό και απορούμε με τη σιωπηλή,συντριπτική πλειοψηφία των γονιών που επιτρέπει στους ιδεοληπτικούς που υποκινούν τις καταλήψεις των σχολείων να στερούν από τα παιδιά τους το δικαίωμα στην εκπαίδευση.
Όσα γίνονται στα δημόσια σχολεία αυτές τις μέρες πιο πολύ μας γεμίζουν απελπισία παρά μας θορυβούν. Η προηγούμενη σχολική χρονιά διακόπηκε στη μέση και η φετινή, αν συνεχίσει έτσι, θα διακοπεί πολύ σύντομα.
Πώς είναι δυνατόν οι βασικοί stakeholders του εκπαιδευτικού συστήματος, οι γονείς, να ανέχονται τα παιδιά τους να μένουν χωρίς τη βασική εκπαίδευση του δημόσιου σχολείου; Αν πιστεύουν ότι υπάρχουν αιτήματα που για να ικανοποιηθούν πρέπει να πιεστεί η Πολιτεία, γιατί δεν βρίσκουν ένα τρόπο να διαμαρτυρηθούν εκείνοι, να κάνουν οι ίδιοι κάποιου είδους ακτιβισμό, αντί να θυσιάζουν το μέλλον των παιδιών τους;
Αυτή τη στιγμή η χώρα δεν έχει σχολεία. Δεν είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που αντιμετωπίζει την πανδημία ή τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών. Όμως είμαστε η μόνη χώρα του δυτικού κόσμου που κανείς από τους άμεσα ενδιαφερόμενους δεν δείχνει να ανησυχεί για την ουσία του γεγονότος που δεν είναι βέβαια το «ποιος θα κρατήσει τα παιδιά στο σπίτι» αλλά ότι τα παιδιά μένουν αγράμματα.
Πώς είναι δυνατόν ως κοινωνία να παρατηρούμε με απάθεια το γεγονός ότι τα Ελληνόπουλα μένουν χωρίς σχολείο λες και είμαστε κάποια χώρα του αναπτυσσόμενου κόσμου;
Οι γονείς πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Οι καταλήψεις πρέπει να λήξουν άμεσα, τώρα και τα σχολεία να αρχίσουν να λειτουργούν με τα προβλήματά τους. Όσα έχουν πληγεί από τον κορονοϊό πρέπει να αρχίσουν άμεσα την τηλεκπαίδευση. Κι αν υπάρχουν γονείς που πιστεύουν ότι πρέπει να ασκήσουν πίεση στο Υπουργείο Παιδείας, ας βρουν ένα τρόπο διαμαρτυρίας οι ίδιοι κι ας μην θυσιάζουν τα παιδιά στην ιδεοληψία τους. Αυτό κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει.
