Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα από επίσκεψη σχολείου στη Βουλη, ήταν μία φωτογραφία μαθητή που κυκλοφόρησε, στο Facebook, ενώ καθόταν σε κάποιο έδρανο. «Πρώτη φορά σε μπουρδέλο!», έγραψε σε ένα φύλλο χαρτί, όσο βαριόταν…
Δεν άλλαξαν πολύ τα πράγματα από τότε. Τα παιδιά, όποτε επισκέπτονται τις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου, κάθονται αναγκαστικά ήσυχα στα θεωρεία και περιμένουν να γίνει κάποια «φάση», μπας και σπάσει την αφόρητη πλήξη τους. Έχουν πειστεί ήδη, ότι πολιτικός διάλογος, στο σχολείο, στο σπίτι, στην τηλεόραση, στο ίντερνετ, στην πλατεία και φυσικά στη Βουλή, είναι μια προκλητική τελετουργία από καυγάδες και συνθήματα.
Σήμερα, ήταν η τυχερή τους μέρα. Ο Κασιδιάρης έδειρε τον Δένδια! Ή κάτι τέτοιο. Κάτι παρόμοιο τέλος πάντων, με προπηλακισμό ή bullying! Σαν αυτό που καθημερινά, παίζει η τηλεόραση στις πολιτικές συζητήσεις, που χρησιμοποιούν τα παιχνίδια στα κινητά ή διαδραματίζεται ως θέαμα στα γήπεδα.
Οπότε, μια χαρά τους έκατσε ο Κασιδιάρης . Μάζεψαν υλικό για πολλές αφηγήσεις, όταν επιστρέψουν στο νησί τους.
Την ίδια ώρα, στην Αγία Βαρβάρα στο «μαρτυρικό» Αιγάλεω, μια λαοθάλασσα από πιστούς σπεύδει να προσκυνήσει το λείψανο της Αγίας Ελένης, άρτι αφιχθέντος από την Βενετία…
Όπως και να ΄χει, υπάρχει ένα κοντράστ εντυπώσεων. Από τη μία η βαρβαρότητα της πολιτικής μας ζωής και από την άλλη, η μακαριότητα της θρησκευτικής μας διάθεσης. Από δω, οι πολιτικοί που μπορούν άνετα να παίζουν ξύλο στην Βουλή και από την άλλη οι εκπρόσωποι της «αιωνιότητας» να μπαίνουν ήσυχα και υπομονετικά, στην ουρά, για λίγη μεταφυσική επαφή.
Υποθέτω ότι ως κοινωνία κάτι δεν έχουμε κάνει σωστά. Στα σχολεία, στο περιβάλλον μας και στο Κοινοβούλιο. Θα ήταν σαφώς, προτιμότερη η εικόνα από μαθητές που θα απολάμβαναν την ευπρέπεια στο ναό της Δημοκρατίας, συμμετέχοντας ακόμα και σε μία εικονική διαδικασία. Θα ήταν επίσης πιο αποδεκτό το σκηνικό μιας ήσυχης θρησκευτικής περισσυλλογής πιστών, χωρίς τα ταρατατζούμ των πολιτικών με το λείψανο της Αγίας Ελένης.
Αντίθετα, η γενικότερη κουλτούρα μας ενισχύει, με κάθε ευκαιρία, την αποδοχή και τον θαυμασμό προς κάθε βάρβαρη αντιδημοκρατική συμπεριφορά, στην καθημερινότητα και στην πολιτική ζωή. Σε πολλές εκφάνσεις του δημόσιου βίου. H Xρυσή Αυγή, ο αριστερός φασιστικός εξτρεμισμός, ο χουλιγκανισμός και η αποδοχή της βίας ως πολιτική στάση είναι μια σειρά από πρωτόγονα δείγματα της δημόσιας ζωής μας.
Στο Ελληνικό Κοινοβούλιο , οι μαθητές από την Αστυπάλαια βρέθηκαν ανάμεσα σε «λείψανα» ενός πολιτικού συστήματος που έχει εγκαταλείψει τη χώρα στον μηδενισμό και την αποδοχή της βαναυσότητας. Αυτοί ακριβώς που υποδύονται τα θύματα σήμερα ή οι συνοδοιπόροι τους ήταν που ανέχονταν τους εγκληματίες και τους δολοφόνους, προκειμένου να κρατηθούν στην εξουσία.
Μην έχετε καμία αμφιβολία. Ο φασισμός βρίσκεται μέσα και έξω από τη βουλή. Το «τέρας» για το οποίο μιλούσε ο Χατζιδάκις βρίσκεται παντού. Και όσο μεγαλώνει η απόσταση από το λείψανο της δημοκρατία μας, τόσο θα μικραίνει από το λείψανο της Αγίας Ελένης. Αυτό κυρίως, πρέπει να προσέξουν οι μαθητές από την Αστυπάλαια. Και περισσότερο από όλους οι δάσκαλοι που τους διδάσκουν…
