Της Λίνας Παπαδάκη
Όσο πιο κοντό είναι το δίκιο σου, τόσο πιο πολύ διαχέεις στον χρόνο, στα πρόσωπα και τις έννοιες την άμυνά σου.
Μιλώ γι' αυτήν την πρωτοφανή πρακτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να μην απαντούν ποτέ ευθέως σε ένα ερώτημα, αλλά υποχρεωτικά να το περνούν μέσα από λαβυρίνθους ασχέτων πραγμάτων, συνήθως ηθικής αυτοαναφορικότητας και στρεψοδικίας, μέχρι να αποστεώσουν πλήρως τη συζήτηση. Στην ουσία η τακτική αυτή έχει διαστρέψει τον πολιτικό διάλογο και έχει οδηγήσει στη νομοτελειακή στέρηση του δικαιώματος του πολίτη να πάρει μια σαφή απάντηση σε ένα σαφές ερώτημα χωρίς να ζαλιστεί από ανούσιες φλυαρίες.
Θυμάστε ας πούμε όταν περιμέναμε τη θέση της Κυβέρνησης μετά την απόφαση του ΣτΕ στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών. Εμβρόντητοι ακούσαμε την κυβερνητική εκπρόσωπο να μιλά για 14.000 παιδάκια που θα μείνουν χωρίς παιδικό σταθμό, για χιλιάδες πολίτες που θα στερηθούν την υπηρεσίες 4.000 νοσηλευτών και για το PSΙ που κατέστρεψε τη χώρα. Βλέπετε σχέση με τις άδειες των καναλιών;
Όταν περιμέναμε μία απάντηση της Κυβέρνησης για την κατάργηση του ΕΚΑΣ ακούσαμε ότι οι κυβερνήσεις της πενταετίας ήταν διαπλεκόμενες, έκαναν γενοκτονία, βύθισαν την κοινωνία σε ανθρωπιστική κρίση... Μια άσχετη μελοδραματική πρόζα πνίγει πάντα κάθε απάντηση της Κυβέρνησης, σκοτώνοντας τον πολιτικό διάλογο. Δεν μπορούν να μιλήσουν απλά και επί της ουσίας; Φυσικά μπορούν, αλλά πορεύονται αποκλειστικά και μόνο από τις ακριβές συμβουλές επικοινωνιολόγων - κοινής γνώμης ερευνητών.
Το ζητούμενο δεν είναι να πείσουν με τα πολιτικά τους επιχειρήματα αλλά να πνίξουν την αλήθεια με πολιτικές βόμβες κρότου-λάμψης.
Τελευταίο κραυγαλέο δείγμα η απάντηση υπουργού σε ένα απλό ερώτημα που προκύπτει από το πόθεν έσχες της, αν δηλαδή δικαιούται ως βουλευτής να προσφέρει υπηρεσίες σε εταιρεία που κάνει συμβάσεις με το κράτος.
Η υπουργός εξαπολύει ένα βομβαρδισμό εκατοντάδων λέξεων που μιλούν για την αποτυχία της αριστερής παρένθεσης, για την πρώτη και τη δεύτερη αξιολόγηση, την υποτελή στάση στην 13η σύνταξη, ένα υποτιθέμενο τηλεφώνημα του Σόιμπλε, το πόθεν έσχες άλλων πολιτικών, τις δημοσκοπήσεις, το αξιακό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ, το ένοχο παρελθόν της αντιπολίτευσης τα τελευταία σαράντα χρόνια κι ένα σωρό άλλα απίθανα πράγματα. Λίγο ακόμα και θα έφτανε στον Εμφύλιο και τον Μακρυγιάννη. (Ομοϊδεάτες της έδωσαν τα χέρια κι έκαναν αριστερά - ακροδεξιά μια αγκαλιά).
Κι όλα αυτά ντυμένα με μελίρρυτες διατυπώσεις ακατάβλητης αριστερής αγωνιστικότητας και φυσικά υποτιθέμενης ηθικής υπεροχής. Στο τέλος ακολουθεί μία ελάχιστα πειστική απάντηση επί του πραγματικού ερωτήματος, για όποιον έχει το κουράγιο να φτάσει μέχρι εκεί.
Βλέπει κανείς καμία σχέση αυτού του φλύαρου σπαραξικάρδιου κατεβατού με το απλό ερώτημα αν νομιμοποιείται μία βουλευτής να συμμετέχει σε εταιρεία; Ούτε η ίδια βλέπει, σας βεβαιώ. Απλώς η εισαγωγή της εξασφαλίζει την ψυχοσυναισθηματική διέγερση των οπαδών της και την πυροδότηση των θυμικών αντανακλαστικών τους απέναντι στις προηγούμενες κυβερνήσεις, με την ελπίδα ότι θα έχει συσκοτισθεί η λογική τους στις επόμενες παραγράφους. Δυστυχώς για εκείνους αυτό συμβαίνει όλο και περισσότερο - δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν πια γίνει αναμενόμενοι και γραφικοί.
Στην Αστική Δημοκρατία, διαμεσολαβητής του λαού απέναντι στην κυβερνητική εξουσία είναι η Αντιπολίτευση και ο Τύπος. Ασφαλώς και αυτοί κρίνονται, αλλά η κύρια υποχρέωση μιας κυβέρνησης είναι να απαντά με σαφήνεια, πληρότητα και ψυχραιμία στα ερωτήματα των πολιτικών της αντιπάλων και των δημοσιογράφων, διότι αυτά τίθενται στο όνομα των πολιτών. Τουλάχιστον έτσι δουλεύει το πράγμα προς το παρόν, μέχρι να επιτύχουν την Αμεσοδημοκρατία που ονειρεύονται.
