Από το βράδυ της Κυριακής μπουκώσαμε στην μουρμούρα και στην μεμψίμοιρη ανάλυση. Ναι νίκησε ο Μακρόν, αλλά… η ακροδεξιά ανεβαίνει… ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται… οι αντισυστημικοί πληθαίνουν… η νεολαία ακροβολίζεται προς αριστερά… η Γαλλία είναι διχασμένη… οι γενιές έχασαν τα σημεία επαφής τους… Κάποιες στιγμές ακούγοντας μας, νόμισα ότι ενδόμυχα παρακαλούσαμε να νικήσει η Λεπέν. Για να μπορούμε να οδυρόμαστε και να κατεβάζουμε τα μάγουλα μας με τα νύχια μας, όπως έκαναν κάποτε οι απελπισμένες χήρες στις κηδείες των συζύγων τους.
«Νίκησε ο Μακρόν, αλλά τα δύσκολα είναι μπροστά» έγραφε η έγκριτη Καθημερινή. Γιατί, θυμάστε εσείς κανέναν Πρόεδρο ή πρωθυπουργό χώρας, που μόλις εκλέχτηκε άρχισε την πορεία του σε ανοικτές λεωφόρους στρωμένες με ευκολίες και ροδοπέταλα; «Η Λεπενική επαρχιακή Γαλλία είναι σε πόλεμο με την Μακρονική μητροπολιτική» έλεγε κάποιος άλλος στο γυαλί. Γιατί; Έχει καμιά σχέση η Νέα Υόρκη με την Αλαμπάμα στις ΗΠΑ ή το Μιλάνο με την Σικελία στην Ιταλία ή η Αθήνα με τα Τζουμέρκα στην Ελλάδα;
Αμ η νεολαία; Πω πω τι πάθαμε με την στάση της γαλλικής νεολαίας… Ψήφισε Μελανσόν και αυτό δεν προαναγγέλλει τίποτα καλό για το μέλλον της Ευρώπης. Και πότε παρακαλώ η νεολαία ψήφιζε συστημικά και λογικά, για να ψηφίσει σήμερα; Έλα όμως που όταν μεγαλώσουν οι μικροί και δουν τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, ψηφίζουν αλλιώς. Στο τέλος-τέλος, η γερουσία που επέβαλε σήμερα τον Μακρόν, ήταν η γενιά του Μάη του ’68, η πιο εξεγερμένη ευρωπαϊκή γενιά ever.
Δεν λέω να μην κοιτάμε και να μην αναλύουμε αυτά τα «ποιοτικά» των γαλλικών εκλογών. Ασφαλώς χρειάζεται. Αλλά ξέρετε τι με δαιμονίζει; Αυτή η τάση των εκφραστών και υποστηρικτών της αστικής δημοκρατίας να κλαίνε όχι πάνω από την καρδάρα με το χυμένο γάλα, αλλά πάνω από την γεμάτη καρδάρα διότι κάποια στιγμή προβλέπουν ότι θα αναποδογυρίσει. Νισάφι πια μ’ αυτή την ηττοπάθεια, μ’ αυτή την απαισιοδοξία.
Ενώ η ακροδεξιά και η αριστερά, αλλιώς το βλέπουν το πράγμα. Ορμούν με λύσσα για να καταλάβουν την εξουσία και μετά «ξέρουμε εμείς τι θα κάνουμε, μόνο να νικήσουμε». Άπαξ και «τρουπώσουν», έχουν επίγνωση των δυνατοτήτων που αποκτούν, ξέρουν ότι στην συνέχεια θα τα φέρουν όλα στα μέτρα τους. Ενώ οι «δικοί» μας, την ίδια την βραδιά που ο λαός τους δίνει την νίκη, κάθονται και μιξοκλαίνε διότι το 2027 τα πράγματα θα εξελιχθούν αλλιώς. Οποία εσωτερική κατάθλιψη του αστικού στρατοπέδου, ακόμα και την βραδιά της νίκης του.
Ο κόσμος του 2027 θα έχει τόση σχέση με τον κόσμο του 2022, όση έχει ο σημερινός κόσμος με τον κόσμο του 2017. Αλλά έτσι που το πάμε, μόνοι μας θα παραδοθούμε στους υπομονετικούς ακραίους.
