Του Σάκη Μουμτζή
Η παρουσία των κ.κ. Ράμφου και Μαρκουλάκη στο 11ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας πόνεσε τους αυτοαποκαλούμενους διανοούμενους της Αριστεράς. Και εξέμεσαν αυτό που διαθέτουν. Χολή και μίσος.
Δεν μπόρεσαν να αποδεχθούν πως δύο άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, ανήκουν στον φιλελεύθερο χώρο. Και μάλιστα το δηλώνουν urbi et orbi.
Συνηθισμένοι οι αριστεροί, σαράντα χρόνια τώρα, να μονοπωλούν τον χώρο της κουλτούρας, βλέπουν με απόγνωση τον έναν μετά τον άλλον τους ανθρώπους της διανόησης που τους στήριζαν ανέκαθεν, να εγκαταλείπουν τώρα θορυβωδώς το σκάφος τους.
Είχαν στήσει, για πολλές δεκαετίες, ένα κύκλωμα παραγωγής δήθεν διανοουμένων. Τι χρειαζόταν; Ένας «θολοκουλτουριάρης» συγγραφέας, ένα έντυπο, δύο κριτικοί και τρεις πανεπιστημιακοί μαϊντανοί. Ο νέος άνθρωπος της κουλτούρας είχε κατασκευαστεί.
Έτσι, το εργοστάσιο παραγωγής διανοουμένων της Αριστεράς δούλευε, επί σαράντα χρόνια, διπλή βάρδια. Και βέβαια, δίπλα στις εμβληματικές μορφές της αριστερής διανόησης ξεπήδησαν και κάποιοι νέοι αξιόλογοι καλλιτέχνες, λογοτέχνες, ποιητές. Αλλά λίγοι.
Οι περισσότεροι, μέτριοι που αναδείχθηκαν χάρη στους μηχανισμούς του κόμματος, απέκτησαν ακροατήριο, που ήταν επίσης του κόμματος και στην αρχή μεγάλη δημοσιότητα μέσα από τα κομματικά έντυπα.
Το επόμενο στάδιο δεν αφορούσε την παραγωγή πνευματικού έργου, αλλά την βαρύτητα και αναγνωρισιμότητα της υπογραφής τους, που την είχαν εκχωρήσει-- εν λευκώ και προς πάσα χρήση-- στους «ευεργέτες» τους.
Ετσι, άλλες φορές γινόταν ειρηνόφιλοι, άλλες φιλεργάτες, πάντα αντι-ιμπεριαλιστές και όλοι ανεξαιρέτως στέκονταν έκθαμβοι μπροστά στο μεγαλείο της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Αυτές οι μετριότητες, που αν δεν ήταν τα κόμματα της Αριστεράς θα τους γνώριζε μόνον η μάνα τους, έγιναν οι τιμητές των πάντων. Είχαν άποψη για όλα και την πρόβαλλαν με περισσή θρασύτητα. Και τους αβάνταραν, ως συνήθως, οι δημοσιογράφοι του «προοδευτικού χώρου».
Κάποιοι από αυτά τα σκουπίδια της διανόησης, τόλμησαν να καθυβρίσουν τον κ. Μαρκουλάκη και να ρίξουν στον Καιάδα τον κ.Ράμφο, γιατί άσκησαν το αυτονόητο, στην φιλελεύθερη δημοκρατία, δικαίωμα τους.
Να δηλώσουν την προτίμηση τους στο αστικό-φιλελεύθερο στρατόπεδο. Λες και ήταν οι πρώτοι. Προφανώς οι τιμητές-υβριστές τους δεν άκουσαν τίποτα για τον Μυριβήλη, τον Καραγάτση, τον Βενέζη, τον Μελά, τον Θεοτοκά και τόσους άλλους.
Δεν τους είπε ο καθοδηγητής τους πως υπήρξαν κάποτε και δύο νομπελίστες ποιητές, ο Σεφέρης και ο Ελύτης που ουδεμία σχέση είχαν με την Αριστερά. Ο τελευταίος μάλιστα ήταν πολιτικός φίλος του Α.Σαμαρά.
Όλοι αυτοί οι νάνοι της αριστερής διανόησης, με επιφανειακή μόρφωση οι περισσότεροι, θεωρούν την ιδεολογική στράτευση, ως το κυρίαρχο στοιχείο του έργου τους.
Είναι το αντίδωρο στους κομματικούς πάτρωνες τους. «Εμείς σε αναδεικνύουμε, κι εσύ έχεις την υποχρέωση να μας βοηθήσεις.»
Και βέβαια, με αυτές τις πρακτικές τους αποκτούν προνομιακή θέση στον ανταγωνισμό με άλλους διανοούμενους και καλλιτέχνες, που παλεύουν, χωρίς τα δεκανίκια των κομμάτων της Αριστεράς.
Η αήθης επίθεση κατά των κ.κ. Ράμφου και Μαρκουλάκη, είναι συγχρόνως και ένα μήνυμα προς όλους όσοι σκέφτονται να δηλώσουν την υποστήριξη τους στον φιλελεύθερο-αστικό χώρο.
«Μην το τολμήσετε. Σας περιμένουμε στην γωνία».
Μια πτυχή της ιδεολογικής ηγεμονίας είναι και η ιδεολογική τρομοκρατία.
Ευτυχώς, οι καιροί άλλαξαν και δεν «μασάμε»!
