Στην πολιτική υπάρχουν οι ηγέτες οι οποίοι αναδεικνύονται μέσα από την επιτυχημένη διαχείριση μιας κρίσης και υπάρχουν και οι ηγέτες οι οποίοι βουλιάζουν, γιατί η κρίση τους παρέσυρε στον βυθό. Δεν είναι εύκολο πράγμα η αντιμετώπιση μιας κρίσιμης κατάστασης, καθώς υπάρχουν δύο στάδια που απαιτούν μόνον επιτυχημένες κινήσεις.
Στάδιο πρώτο: o ηγέτης έχει την ικανότητα να εκτιμήσει πως η πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται, έχει όλα τα χαρακτηριστικά της κρίσεως. Διαθέτει δηλαδή όλα τα στοιχεία που τείνουν να δημιουργήσουν μια κατάσταση που, αν δεν ελεγχθεί πάραυτα, θα γίνει ανεξέλεγκτη. Συνεπώς ο ηγέτης θα πρέπει να έχει το πολιτικό αισθητήριο, το ταλέντο, να εκτιμήσει σωστά την πραγματικότητα, σε πρώτο χρόνο. Ενώ τα γεγονότα θα τρέχουν.
Στάδιο δεύτερο:μετά την ορθή διάγνωση, θα πρέπει να αποφασίσει αστραπιαία πώς θα αντιμετωπίσει την κρίση. Τι μέτρα θα λάβει. Πώς θα διαχειρισθεί πολιτικά και επικοινωνιακά την όλη κατάσταση. Συνήθως στις οριακές καταστάσεις οι ηγέτες δεν διαθέτουν πολλές επιλογές.
Βρίσκονται μπροστά σε δίλημμα. Ή να αφήσουν τα γεγονότα να τους παρασύρουν ή να τα διαμορφώσουν αυτοί.
Και ένας ηγέτης αναλαμβάνει τον έλεγχο της κατάστασης, συνυπολογίζοντας και όλα τα ρίσκα. Στις κρίσιμες στιγμές ενός έθνους οι ηγέτες συνομιλούν με την Ιστορία.
Είναι γεγονός πως, σχεδόν σε όλους τους πολιτικούς, «έκατσε μια στραβή στην βάρδια τους». Το απρόβλεπτο είναι ο πιο προβλεπτός παράγοντας στην Ιστορία. Συνεπώς το να κλαψουρίζουν γιατί τους «έκατσε η στραβή» φανερώνει και πόσο ανιστόρητοι είναι. Πόσοι απροετοίμαστοι είναι για τα καθήκοντα που ανέλαβαν.
Στην Ελλάδα, πολύ πρόσφατα, είχαμε την εθνική τραγωδία στο Μάτι. Μια πυρκαγιά, που από κακή εκτίμηση υπηρεσιακών και πολιτικών παραγόντων, μετατράπηκε σε καταστροφή με 102 νεκρούς. Ομως ο κακός πολιτικός και επικοινωνιακός χειρισμός αυτής της τραγωδίας από τον τότε πρωθυπουργό και τους στενούς του συνεργάτες, έδωσε σε αυτήν την τραγωδία χαρακτηριστικά πολιτικής καταστροφής για το τότε κυβερνών κόμμα.
Ως γνωστόν ο Α.Τσίπρας δεν εγκαλείτο για την πυρκαγιά, αλλά για την μετέπειτα πολιτική διαχείριση της. Θα μπορούσε κάλλιστα, να εξέλθει από αυτήν την καταστροφή πολιτικά ανώδυνα, αν αναλάμβανε τις πολιτικές ευθύνες που, εξ αντικειμένου, είχε και αν ζητούσε την στήριξη και την συνεργασία όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Δεν το έπραξε. Προσπάθησε να διασώσει το πολιτικό του κύρος, με αποτέλεσμα να συμβεί το ακριβώς αντίθετο.
Από την άλλη μεριά, στον σημερινό πρωθυπουργό «έκατσαν» ταυτοχρόνως δύο «στραβές». Η κρίση στα σύνορα και η επιδημία του κορονοϊού.
Και για την επιδημία είχε τα χρονικά περιθώρια να ενεργήσει σταδιακά, ανάλογα με την ταχύτητα εξάπλωσης του ιού. Κάθε του κίνηση είχε τον χαρακτήρα της επιτυχημένης κλιμάκωσης των μέτρων που ελάμβανε. Δεν πανικοβλήθηκε και δεν πανικόβαλε.
Για την κρίση στα σύνορα όμως δεν είχε καμιά χρονική πολυτέλεια. Επρεπε να αποφασίσει εκείνη την στιγμή, επί τόπου, αν θα αφήσει τους εξαθλιωμένους μετανάστες να σαρώσουν τα ελληνικά σύνορα ή θα έλεγε αυτό που είπε: «δεν θα περάσει κανένας».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δοκιμάστηκε με επιτυχία στην διαχείριση δύο κρίσεων. Ξεπέρασε με επιτυχία την «στραβή που του έκατσε».
Οι ηγέτες φαίνονται στα δύσκολα. Και όταν δεν τα βγάζουν πέρα, δεν μεμψιμοιρούν, δεν γκρινιάζουν, αλλά αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.
Οι συγκρίσεις έχουν γίνει.
