Του Σάκη Μουμτζή
Το μίσος για την ιδιωτική πρωτοβουλία και το επιχειρείν που έχουν οι υπουργοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι γνωστό και φυσιολογικό. Η ιδεολογία που ασπάζονται, θεωρεί τον επιχειρηματία ταξικό εχθρό, καθώς ζει πλουσιοπάροχα από την εκμετάλλευση των εργαζομένων του. Είναι επόμενο να τον πολεμούν. Στην πατρίδα μας αυτή η αντίληψη δεν χρειαζόταν την Αριστερά για να γίνει κοινός τόπος της Ελληνικής κοινωνίας, ούτε την έλευση του ΠΑΣΟΚ για να λάβει την συγκεκριμένη μορφή της κυβερνητικής πρακτικής.
Αναδείχθηκε μέσα από έναν ιδιόμορφο λαϊκισμό που δρούσε υποδορίως στην δεκαετία του 50 και ήρθε στην επιφάνεια στην δεκαετία του 60. Αψευδής μάρτυρας, το θεματολόγιο του λεγόμενου εμπορικού κινηματογράφου εκείνης της εποχής, όπου στον άκαρδο, παμφάγο, καλοκοστουμαρισμένο επιχειρηματία, αντιπαραβάλλεται ο φτωχός εργάτης που είναι όμως πλούσιος σε συναισθήματα και αρχές.
Όταν μια αντίληψη επικρατεί στην κοινωνία, πολύ εύκολα επάνω της συγκροτούνται πολιτικές, στήνονται ιδεολογικά οχυρά και στοχοποιούνται οι εχθροί. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτοί είναι οι λιγότεροι και αρκετές φορές με την συμπεριφορά τους -που στρέφεται κατά των αδυνάμων εργαζομένων τους- δικαιολογούν και επιβεβαιώνουν την απαξία που τους προσδίδουν οι ταξικοί εχθροί τους.
Συμπληρωματικό στοιχείο αυτού του ταξικού μίσους και της εχθρότητας προς το επιχειρείν, ήταν και είναι η θεοποίηση του Δημοσίου, που εξ ορισμού πλέον θεωρείται ως εκφραστής του γενικού συμφέροντος. Γιατί -κατ΄αυτήν την αντίληψη- στο Δημόσιο δεν υπάρχουν κοινωνικές συγκρούσεις. Αυτό εκφράζει και υπερασπίζεται το γενικό καλό. Συνεπώς και όσοι το υπηρετούν και το έχουν ως εργοδότη τους, δεν επιτρέπεται να εργάζονται σε συνθήκες όμοιες με αυτές του ιδιωτικού τομέα, που διαθέτει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν.
Έτσι η αξιολόγηση, η ένταση της εργασίας και βέβαια οι απολύσεις- λόγω ακριβώς αυτής της αντίληψης που υπάρχει για το Δημόσιο- είναι έννοιες και πρακτικές εξοβελιστέες. Αποτελούν τις κόκκινες γραμμές και για τις πιο «μαύρες» κυβερνήσεις. Ας υπάρχουν στον βάρβαρο κόσμο του επιχειρείν, κι εκεί υπό προϋποθέσεις.
Όμως χθες, με μια τροπολογία του υπουργού Παιδείας επέρχεται η μονιμότητα των εργαζομένων και σε μια συγκεκριμένη περιοχή του ιδιωτικού τομέα, στην ιδιωτική εκπαίδευση. Στοχεύοντας στο ακροατήριο των καθηγητών που διδάσκουν στα ιδιωτικά σχολεία, στερεί την Διεύθυνση από το αυτονόητο εργοδοτικό δικαίωμα της αξιολόγησης και συνακόλουθα από αυτό της απόλυσης. Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί γίνονται πλέον οι πρώτοι ιδιωτικοί υπάλληλοι που αποκτούν δια νόμου μονιμότητα. Και η ιδιωτική εκπαίδευση είναι ο πρώτος κλάδος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που λειτουργεί με όρους Δημοσίου, ακυρώνοντας έτσι την ίδια την φυσιογνωμία της.
Και βέβαια, τώρα που έγινε η αρχή, τίποτα δεν εμποδίζει τον οποιονδήποτε υπουργό, με νομοθετική παρέμβαση, να πράξει το ίδιο και στον τομέα ευθύνης του. Θα μου πεί ο αναγνώστης, πως όλα αυτά είναι η φιγούρα του Φίλη για το εσωτερικό μέτωπο, καθώς παρόμοια ρύθμιση δεν πρόκειται να γίνει δεκτή από το κουαρτέτο. Το ΔΝΤ ζητεί την απελεύθερωση των απολύσεων και ένας υπουργός θεσπίζει την απαγόρευση τους.
Αξίζει –ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος- να καταγραφεί η κυβερνητική προσπάθεια να λειτουργήσει μια περιοχή του ιδιωτικού τομέα με όρους Ελληνικού Δημοσίου και να καταδειχθεί και από μίαν άλλη οπτική, πόσο ασύμβατο είναι το όραμα που έχει η ιστορική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για την Ελληνική κοινωνία, με τα πρότυπα πάνω στα οποία είναι οργανωμένες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες.
