Της Λίνας Παπαδάκη
Δυστυχώς ο διαχωρισμός δεν είναι πια τόσο ευκρινής όσο ήταν πριν λίγα χρόνια, ειδικά μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Οι χρυσαυγίτες και όλοι οι άλλοι. Οι φασίστες και οι δημοκράτες. Ένα νήμα ατσάλινο χώρισε τους δύο κόσμους τότε, που η Χρυσή Αυγή πάσχιζε να το σπάσει μαϊμουδίζοντας ένα κανονικό κοινοβουλευτικό κόμμα που του στερούσαν τα δικαιώματα, και τολμούσε να μιλά για δημοκρατία.
Τα πρώτα χρόνια είχε καταλάβει το χώρο της πουλώντας προστασία στις γιαγιάδες των ΑΤΜ και στα παιδάκια της παιδικής χαράς του Αγίου Παντελεήμονα. Όμως οι στρατιωτικές επιθέσεις των ταγμάτων της και οι δολοφονίες έγιναν πια κτήμα όλων και τρόμαζαν τους συντηρητικούς μικροαστούς που είχαν γοητευτεί στην αρχή από τους λεβέντες πατριώτες.
Και μετά ήρθαν τα κύματα προσφύγων και μεταναστών. Στην αρχή ως απειλή στη βολή της καθημερινότητας, ως διασάλευση της οικείας τάξης πραγμάτων, ως απώλεια ζωτικού χώρου. Μετά ως κίνδυνος για τον τουρισμό και την οικονομία των νησιών. Στην κλιμάκωση ως φόβος επιδημιών και τρόμος από τις επιθέσεις των πολλών παραβατικών στοιχείων ανάμεσα στους άγνωστους επισκέπτες. Οι κάτοικοι των περιοχών με τη μεγαλύτερη επιβάρυνση βρέθηκαν ακουσίως στο δίλημμα να διαλέξουν τρόμο. Τον τρόμο της βίας των χρυσαυγιτών απέναντι σε κάθε αλλόφυλο ή εκείνον της επιβολής των μεταναστών στην ασφάλειά τους.
Οι χρυσαυγίτες δεν είναι πια τίποτα ασυγκράτητα αιμοβόρα παιδάκια, έμαθαν να παρενδύονται την απόγνωση και το φόβο αντί του μίσους και της βίας που πραγματικά κρύβονται μέσα τους. Έμαθαν να μιλούν την τρομαγμένη γλώσσα των νοικοκύρηδων που αγωνιούν για τα παιδιά τους και το βιός τους και να γίνονται αδιαμεσολάβητοι ένα με αυτούς. Και χάνονται χαμαιλέοντες στο πλήθος που το πνίγει ο δίκαιος θυμός, τραβώντας το επιδέξια στους δρόμους της προσχεδιασμένης βίας.
Πόσοι από μας, πίνοντας με ασφάλεια το ποτό μας σκαρφαλωμένοι στα σκαμπό της μπάρας, δεν αναθεματίσαμε τις φασιστικές συμπεριφορές των κατοίκων που κάνουν διαδηλώσεις κατά των hot spots και δε θέλουν μεταναστάκια στα σχολεία των παιδιών τους; Σκεφτήκαμε ποτέ πώς είναι να απειλείται η ασφάλεια και η γαλήνη του σπιτιού σου από διαρρήκτες, πώς είναι να κυκλοφορούν τα παιδιά σου σε μέρη που ξέρεις ότι οι ίδιοι οι μετανάστες καταγγέλλουν βιασμούς, πόσο εύκολα θύματα είναι οι απληροφόρητοι που τους πείθουν οι τάχα τρομοκρατημένοι γνώστες ότι τα σχολεία κινδυνεύουν από επιδημίες; Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν θα αντιδρούσαν διαφορετικά οι πατεράδες μας στο χωριό αν τους τύχαινε το ίδιο; Οι όλοι μας έχουμε γονείς άφοβους, αλληλέγγυους, Σαμαρείτες και καλούς γνώστες λοιμωξιολογίας;
Μην χαρίζουμε αυτά τα πλήθη στους φασίστες, δεν είναι ομοιόμορφη μάζα. Έχουν ανάμεσά τους πολλούς που ξεκίνησαν με τις αγαθότερες προθέσεις και αγκάλιασαν τους πρώτους άμοιρους και τώρα έφτασαν να φωλιάζει στη συμπεριφορά τους ο χρυσαυγιτισμός γιατί τους χειραγωγούν η ανασφάλεια και οι πονηροί που φωλιάζει ο χρυσαυγιτισμός στο μυαλό τους. Η τυφλή βία διαθλάται με ευκολία όταν το κάτοπτρο είναι ο φόβος. Εκεί στη Μόρια και τη Σούδα διεξάγεται ένας μικρός πόλεμος και στους πολέμους η ανάγκη κάνει τους αβοήθητους ανθρώπους να διαλέγουν στρατόπεδο γιατί στη μέση νιώθουν απροστάτευτοι και εκτεθειμένοι. Γιατί στην ουσία είναι απροστάτευτοι και εκτεθειμένοι.
