Του Γιάννη Παντελάκη
Ο ένας (Τσακαλώτος), δεν είναι απλά ένας υπουργός, αλλά εκείνος που διαπραγματεύεται με τους δανειστές την εφαρμογή των επιπλέον επώδυνων μέτρων του μνημονίου που συμφώνησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο άλλος (Δρίτσας), είναι ο υπουργός στις αρμοδιότητες του οποίου ανήκει (-ηκε) ο ΟΛΠ, η πώληση του οποίου ολοκληρώθηκε στους Κινέζους και για την οποία πώληση έλεγε ότι διαφωνούσε. Η τρίτη (Χριστοδουλοπούλου), άλλοτε υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδιαίτερα εκείνων των μεταναστών και προσφύγων, είναι η αντιπρόεδρος της Βουλής που προτάθηκε από την κυβέρνηση που υλοποιεί μια έντονα αρνητική μεταναστευτική πολιτική. Η τέταρτη (Φωτίου), είναι η υπουργός κοινωνικής Αλληλεγγύης σε μια κυβέρνηση που διαθέτει περισσότερα χρήματα για την αμφισβητούμενης αναγκαιότητας εκσυγχρονισμό παλιών αεροσκαφών παρά για την αντιμετώπιση της φτώχειας.
Είναι τέσσερα από τα 53 στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συγκροτούν την ομώνυμη ομάδα, στηρίζουν την κυβέρνηση, υλοποιούν όλες τις μνημονιακές προβλέψεις, αλλά εκφράζουν την ανησυχία τους ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να ταυτιστεί με το 3ο μνημόνιο»! Αναφέρονται στο δικό τους μνημόνιο, αυτό που οι ίδιοι συμφώνησαν, ψήφισαν και στηρίζουν. Κάποιοι σχολιαστές, πίσω από την πρόσφατη ανακοίνωση των «53», είδαν «μαρξιστές που δεν αποδέχονται την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία» και έδειξαν ανησυχία γι αυτό. Κάποιοι άλλοι είπαν, πως η ισχυρή αυτή εσωκομματική τάση στον ΣΥΡΙΖΑ θα εμποδίσει την κυβέρνηση να υλοποιήσει όσα έχει υπογράψει με τους δανειστές. Ακούστηκαν πολλά για τους «53» και τα περισσότερα είχαν κεντρικό σημείο σύγκλισης ότι βάζουν σε κίνδυνο την εύθραυστη κυβερνητική πλειοψηφία.
Νομίζω πως όλα αυτά, δεν ισχύουν. Οι «53», είναι μια ιδιαίτερα χρήσιμη ομάδα για τον ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα την κυβέρνηση την οποία θα εξακολουθήσουν να στηρίζουν χωρίς δεύτερη συζήτηση. Πρόκειται για τους «χρήσιμους 53», που με την παρουσία τους απορροφούν τους όποιους κραδασμούς υπάρχουν στο εσωτερικό του κόμματος από φωνές αμφισβήτησης κεντρικών πολιτικών επιλογών, αποδυναμώνουν τις φωνές κριτικής που μπορεί ν ακούγονται, συσπειρώνουν τα στελέχη και μέλη του κόμματος και ουσιαστικά βοηθούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΕ σε ό,τι κάνει. Με διαφορετικά λόγια, αν δεν υπήρχαν οι «53», θα έπρεπε να τους εφεύρει ο ίδιος ο Τσίπρας, αποτελούν τον ισχυρότερο σύμμαχό του.
Αρκετά από τα σημεία κριτικής που αναφέρουν στο κείμενό τους, είναι κατά βάση σωστά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί με τον τρόπο που περιγράφουν. Έχει μετατοπίσει το κέντρο λήψης αποφάσεων από την Κουμουνδούρου στο Μέγαρο Μαξίμου, πάσχει από κυβερνητισμό, έχει μετατρέψει την υλοποίηση του μνημονίου σε στρατηγική επιλογή, υπάρχει «υστέρηση» στο παράλληλο πρόγραμμα κ.ο.κ. Γι αυτό ωστόσο είναι και χρήσιμοι οι «53». Γιατί, αυτά ακριβώς θέλουν ν ακούν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ.Ο, τι δηλαδή στο εσωτερικό του κόμματος αλλά και σε καίριες υπουργικές θέσεις υπάρχουν άνθρωποι που επισημαίνουν τις κυβερνητικές αυτές αδυναμίες. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται η (φανταστική) εντύπωση πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε την ταυτότητα με αριστερό πρόσημο.
Η συγκεκριμένη τακτική, δεν είναι άγνωστη στα πολιτικά δεδομένα και της χώρας μας. Kαι ορίζεται από έναν συγκεκριμένο τρόπο. Παρ ότι έχει αλλάξει θεαματικά ο πυρήνας της στρατηγικής με την οποία αναρριχήθηκε το κόμμα στην εξουσία και έχουν κυριαρχήσει η ταύτιση με το κράτος, ο κυβερνητισμός και οι παθογένειες των προηγούμενων, δημιουργείται η ψευδής εντύπωση πως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ό,τι δεν χάθηκαν όλα, αλλά πρόκειται για προσωρινούς και αναγκαίους συμβιβασμούς. Αυτό το μύθευμα, ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό τα πρώτα χρόνια που βρέθηκε στην εξουσία και το ΠΑΣΟΚ. Και παρ ότι τα μεγέθη δεν είναι όχι ίδια, αλλά ούτε καν παρόμοια, η τακτική μοιάζει τόσο πολύ…
