Οι ανοιχτές κοινωνίες της Δύσης έχουν υποστεί επίθεση πολύ πριν τις ειδεχθείς αιματηρές εκατόμβες του Μπατακλάν, του Charlie Hedbo, της Νίκαιας, του Λονδίνου, της Μαδρίτης, του Μάλμε κ.α. Η επίθεση άρχισε αναίμακτα με αλλαγές στον τρόπο ζωής τους. Όταν οι ανεκτικές κοινωνίες της Δύσης δέχονταν να κάνουν εκπτώσεις στα χωριστά ωράρια στις πισίνες για τις μουσουλμάνες, στην άσκηση της Σαρίας στα μουσουλμανικά γκέτο, στα πιστοποιητικά παρθενίας, στις καντίνες όπου προφερόταν φαγητό κατάλληλο μόνο για μουσουλμάνους, στη μπούρκα στο δημόσιο χώρο, στην κάλυψη γυμνών αγαλμάτων στα μουσεία κατά την επίσκεψη μουσουλμάνων ηγετών, κ.α.
Μην τα ρίχνουμε όλα στην Αριστερά. Όντως η Αριστερά νόμισε ότι στους εξαθλιωμένους που έρχονταν στην Ευρώπη ή στους περιθωριοποιημένους μουσουλμάνους στα λαϊκά προάστια των δυτικών μεγαλουπόλεων, βρήκε το νέο υποκείμενο της επανάστασης. Ωστόσο δεν κυβερνούσε η Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια που υποχωρούσαν οι Δυτικές αξίες και δινόταν χώρος στη θεσμική αλλοίωση που επέβαλε ο πολεμικός ισλαμισμός. Δεξιές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις είχαν την εξουσία.
Το πρόβλημα είναι βαθύτερο από την όποια στάση της Αριστεράς. Είναι κάτι ουσιαστικότερο. Συνδυασμός της -καλώς υπάρχουσας - ανεκτικότητας του Δυτικού πολιτισμού, και μιας διαχρονικής ενοχής που έχει καταλάβει τη Δύση για την ιστορική επιθετικότητά της απέναντι στις μουσουλμανικές χώρες. Μια επιθετικότητα που υπήρξε μεν, αλλά έφερε ανισομερή αυτοενοχοποίηση η οποία δεν έχει ακριβές αντίκρισμα σε ιστορικά δεδομένα.
Το εντοπίζει η Οριάνα Φαλάτσι στο βιβλίο της «Η οργή και η Περηφάνεια», το οποίο έγραψε μετά τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, απευθυνόμενη στον Πάπα:
«Πείτε μου Άγιε Πατέρα: Είναι αλήθεια ότι πρόσφατα ζητήσατε συγνώμη από τους γιους του Αλλάχ να συγχωρέσουν τους Σταυροφόρους που οι προκάτοχοί σας είχαν στείλει να πολεμήσουν για να ανακαταλάβουν τον πανάγιο Τάφο;
Οι γιοι του Αλλάχ όμως ζήτησαν ποτέ συγνώμη που προηγουμένως είχαν καταλάβει τον Πανάγιο Τάφο; Εκείνοι απολογήθηκαν ποτέ που για εφτά αιώνες είχαν υποτάξει την υπερκαθολική Ιβηρική Χερσόνησο, δηλαδή ολόκληρη την Πορτογαλία και τρία τέταρτα της Ισπανίας;
(…) Το ερώτημα με ενδιαφέρει τρομερά Άγιε Πατέρα γιατί εκείνοι ποτέ δεν μου ζήτησαν συγγνώμη για εγκλήματα που έκαναν οι Σαρακηνοί τον δέκατο έβδομο και τον δέκατο όγδοο αιώνα στα παράλια της Τοσκάνης και σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Εννοώ όταν απήγαγαν τους προγόνους μου, τους πέρασαν αλυσίδες στα χέρια, στα πόδια και το λαιμού, τους πήγαν στην Αλγερία, στην Τυνησία, την Ταγγέρη ή στην Κωνσταντινούπολη και τους πούλησαν στα παζάρια. Τους κράτησαν σκλάβους για το υπόλοιπο της ζωής τους, έκλεισαν τις νεαρές γυναίκες στα χαρέμια τους, τιμωρώντας τις απόπειρες να δραπετεύσουν με αποκεφαλισμό, το θυμάστε;(…)».
Και συνεχίζει: «Ξυπνήστε άνθρωποί μου. Μέσα στον φόβο σας να βαδίσετε ενάντια στο ρεύμα, μην τυχόν και σας περάσουν για ρατσιστές (παρεμπιπτόντως αυτό είναι μια λανθασμένη έκφραση, γιατί το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με μια ράτσα, μια φυλή, αλλά με μια θρησκεία), δεν καταλαβαίνετε ότι ένας νέος πόλεμος έχει αρχίσει;(…) θέλουν να μας καθορίσουν πως θα ζούμε(…) επειδή θα φοράτε μίνι φούστα ή σορτς, επειδή κάνετε ηλιοθεραπεία σχεδόν γυμνοί ή εντελώς γυμνοί, επειδή κάνετε έρωτα όπως θέλετε και με όποιον θέλετε, ή ακόμη επειδή δεν πιστεύετε στον Θεό;»
Φυσικά ο Πάπας δεν απάντησε, αλλά χθες προσευχήθηκε για τα θύματα του «πρόσφυγα» - μακελάρη στη Νίκαια, και ζήτησε από τους Γάλλους «να ανταποκριθούν στο κακό με καλό»! (Σφάξε με τζιχαντιστή μου ν? αγιάσω).
Ο κίνδυνος πλέον είναι οι πολίτες της Δύσης να αρνηθούν τις αξίες που ο διαφωτισμός εμπέδωσε, και που δημιούργησε το δυτικό θεσμικό εποικοδόμημα. Ήδη οι αξίες αυτές έχουν αρχίσει ανεπαίσθητα να διαβρώνονται, και δεν φταίει γι? αυτό το προκατακλυσμιαίο τμήμα της Αριστεράς που νομίζει ότι οι τζιχαντιστές διεξάγουν αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.
Πολλοί φιλελεύθεροι συστημικοί στην Ελλάδα κατά τα άλλα οπαδοί της ελευθερίας της έκφρασης), κατηγόρησαν τα σκίτσα του Charlie Hebdo επειδή ήταν χυδαία και πρόσβαλαν μια θρησκεία και τους πιστούς της. Το ίδιο κατά τη γνώμη τους έκανε και ο Μακρόν που επέτρεψε την ανάρτηση των σκίτσων σε δημόσια κτήρια. Είναι η λογική του ας μη φορούσε μίνι να μην προκαλούσε το βιασμό της.
Να θυμίσουμε ότι το συγκεκριμένο, μικρής κυκλοφορίας, σχεδόν περιθωριακό περιοδικό, την ίδια τύχη έχει επιφυλάξει και στις άλλες θρησκείες. Και των άλλων θρησκειών (Χριστιανισμού, Βουδισμού) οι πιστοί προσεβλήθησαν, αλλά κανείς δεν τους έκοψε το λαιμό.
Οπότε δεν συζητάμε την ποιότητα του περιοδικού (ούτε σε μας αρέσει) αλλά το δικαίωμα των δημιουργών του να δημοσιεύουν ό,τι θέλουν χωρίς να αποκεφαλίζονται. Και επίσης το δικαίωμα ενός κυρίαρχου κράτους να αναρτά στα δημόσια κτήρια ό,τι θέλει, χωρίς με αυτό να δημιουργούνται προϋποθέσεις εσωτερικού πολέμου. Αυτό θα πρέπει να διαφυλάξουμε πάση θυσία και σε όποιον αρέσει.
