Με ένα δηλητηριώδες άρθρο της η γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung κατηγορεί την Αθήνα, ότι είναι η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα χωρίς κανονικό τζαμί. Για τον ίδιο λόγο η Ελλάδα είναι στο στόχαστρο και της Τουρκίας! Η οποία παριστάνει τον προστάτη των απανταχού μουσουλμάνων. Η διαπίστωση των Γερμανών είναι σωστή. Μόνο που θα πρέπει να κατηγορήσουν άλλους πριν κατηγορήσουν την Ελλάδα.
Όσοι είναι Έλληνες μετανάστες ή έχουν σχέση με Έλληνες μετανάστες ξέρουν ένα βασικό πράγμα. Όπου υπάρχει ελληνική κοινότητα από καταβολής Ελλήνων στο εξωτερικό, υπάρχει και ελληνική εκκλησία. Αλλά, πουθενά η ελληνική εκκλησία, ούτε καν στο Μαλάουι της Αφρικής, δεν έχει χτιστεί με λεφτά του ντόπιου κράτους. Όλες οι ελληνικές εκκλησίες χτίστηκαν από το υστέρημα του σκληρού μεροκάματου των Ελλήνων μεταναστών. Χωρίς εξαίρεση!
Κάτι παραπάνω: Πριν καν αποκτήσουν στέγη όλοι αυτοί οι Έλληνες φτωχοδιάβολοι της διασποράς φρόντιζαν να αγοράσουν γη και να χτίσουν την εκκλησία τους. Χωρίς ποτέ να ζητήσουν από κανένα κράτος να τους την πληρώσει κιόλας! Ο λόγος ήταν και είναι απλός: Η εκκλησία ήταν δική τους και έπρεπε να είναι και ουσιαστικά δική τους. Κομμάτι τους. Ψυχή τους.
Αντιστοίχως, στην Ελλάδα, η Αρμένικη εκκλησία, η Καθολική, η Αγγλικανική, της Πεντηκοστής, των Μαρτύρων του Ιεχωβά, η Κοπτική, η Εβραϊκή Συναγωγή καθώς και οι Ινδουιστικές μονές της Αττικής και της Θεσσαλονίκης έχουν φτιαχτεί ή αγοραστεί από τα λεφτά των αντίστοιχων πιστών. Καμιά δεν έχτισε το ελληνικό κράτος.
Ο λόγος είναι απλός. Όποιος είναι ιδιοκτήτης ενός ναού μπορεί να ασκήσει την εξουσία της ιδιοκτησίας του κάποτε ή να εκβιάζει δια της ιδιοκτησίας. Κανείς πιστός δεν δέχεται υπό αυτούς τους όρους να μην είναι δικός του ο ναός του. Οι πιστοί δεν παίζουν με τη θρησκεία τους.
Με τους Μουσουλμάνους στην Ελλάδα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Όπου υπήρχαν αμιγείς μουσουλμανικοί πληθυσμοί από παλιά σαν τη Θράκη, υπήρχαν και υπάρχουν τα τζαμιά. Όπου δεν απέμειναν, σαν την Αθήνα, τα τζαμιά έκλεισαν και είτε ερήμωσαν είτε έγιναν μουσεία σαν του Τζισταράκη στο Μοναστηράκι.
Αλλά, και τα πιο πολλά τζαμιά στην Αθήνα δεν χτίστηκαν εξ αρχής. Σχεδόν όλα ήταν ελληνικές εκκλησιές και αρχαίοι ναοί που μετατράπηκαν σε τζαμιά. Αυτά, σαν τον Παρθενώνα, ξανάγιναν ναοί μετά την απελευθέρωση.
Αυτά συνέβαιναν χωρίς προβλήματα μέχρι τα τελευταία 20 χρόνια που η Αθήνα γέμισε από μετανάστες μουσουλμάνους, οι οποίοι μπορεί σήμερα να είναι και 200.000 με 250.000 ψυχές. Όλοι αυτοί μη έχοντας τζαμί για να εκκλησιάζονται έφτιαξαν ιδιόμορφα τζαμιά σε ορόφους σπιτιών, αυλές πολυκατοικιών και υπόγεια, όπου ζουν.
Το αίτημα για τζαμί έγινε επιτακτικό, αλλά… Αλλά, το αίτημα απαιτούσε από το ελληνικό κράτος να φτιάξει το τζαμί. Αυτό να πληρώσει και να το χτίσει. Και μάλιστα, το αίτημα ερχόταν όχι τόσο από τους ίδιους τους μετανάστες μουσουλμάνους, που βολεύονταν και βολεύονται στους ναούς που έχουν δημιουργήσει, όσο από ζάπλουτες αραβικές χώρες και από την Τουρκία!
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε δυο πράγματα. Ούτε το ελληνικό κράτος ούτε η επίσημη εκκλησία ήταν πρόθυμοι μέχρι το 2006, που ψηφίστηκε νόμος δημιουργίας τζαμιού, να συναινέσουν στο χτίσιμο μουσουλμανικού τεμένους. Για λόγους καθαρού φόβου και αντιπαλότητας με την οθωμανική μνήμη. Και κωλυσιεργούν μέχρι σήμερα στον Βοτανικό.
Το δεύτερο θέμα είναι ότι οι μουσουλμάνοι δεν είναι ένα ενιαίο θρήσκευμα, όπως δεν είναι και οι χριστιανοί. Μάλιστα, οι διαφορές σιιτών και σουνιτών είναι συχνά αβυσσαλέες, μέχρι αιματηρών συγκρούσεων.
Το τρίτο θέμα είναι το ιδιοκτησιακό και θρησκευτικό διοικητικό. Ποιος θα είναι ο μουφτής και οι ιερείς και πώς θα εκλέγεται; Πώς θα διορίζονται; Από ποιους, που οι μουσουλμάνοι πιστοί δεν είναι μόνιμοι κάτοικοι, ούτε προέρχονται από μία ή έστω τρεις χώρες, αλλά πάνω από 20; Από ποιόν θα πληρώνονται όλοι οι ιερωμένοι και διοικητικοί;
Όπως είπα και στην αρχή, τέτοια προβλήματα δεν υπάρχουν στις αντίστοιχες άλλες θρησκείες εδώ και έξω από εδώ, δεδομένου ότι η κάθε εκκλησία έχει τους ιδιοκτήτες της και τους πιστούς της που κάνουν κουμάντο.
Το θέμα είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται έτσι απλά. Έχει πολλές και όχι μόνο θρησκευτικές πτυχές. Κυρίως πολιτικές. Στα υφάσματα των οποίων κινείται και η γερμανική εφημερίδα. Την οποία δεν την έπιασε ξαφνικά ο πόνος για τους μουσουλμάνους της Αθήνας!
Έχει όμως μια ελληνική επιπολαιότητα όλη η ιστορία. Στο θέμα της ιδιοκτησίας. Οι ελληνικές κυβερνήσεις και η εκκλησία ώφειλαν να δώσουν το ελεύθερο στους μουσουλμάνους να φτιάξουν τα τεμένη τους, αγοράζοντας τα οικόπεδα των προδιαγραφών που θα ορίσει το κράτος. Όπως αγόραζαν οι Έλληνες στο εξωτερικό για να χτίσουν τις δικές τους εκκλησιές. Και να τα χτίσουν με τα λεφτά τους, όπως χτίζουν οι Χριστιανοί, οι Αρμένιοι, οι Εβραίοι, οι Ινδουιστές, οι άλλοι θρησκευόμενοι τους δικούς τους ναούς. Για να είναι αφεντικά του εαυτού τους από όλες τις πλευρές.
Το μουσουλμανικό τέμενος στην Αθήνα είναι μια ιστορία με μέλλον. Μακάρι να είναι ρόδινο. Αλλά, μερικοί πιστεύουν, και όχι χωρίς ισχυρά επιχειρήματα, ότι οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι ίσως διαπιστώσουν με οδυνηρό τρόπο κάποτε ότι ήταν πιο ανεξάρτητοι, πιο ασφαλείς και πιο ελεύθεροι με τα ιδιότυπα τεμένη στους ορόφους των σπιτιών, στις αυλές και στα υπόγεια, όπως σήμερα. Τουλάχιστον δεν είναι διχασμένοι και κανείς δεν διεκδικεί να τους ποδηγετήσει.
Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης
