Του Σάκη Μουμτζή
Υπάρχει ένα ερώτημα: γιατί οι Συριζαίοι βρίσκονται μέσα σε μια διαρκή αυταπάτη; Τι φταίει; Αφορμή γι΄αυτό το ερώτημα μου έδωσε η πανωλεθρία των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών και προσωπικά του M. Schulz.
Ως γνωστόν, ευθύς ως ανακοίνωσε την πρόθεση του να ηγηθεί του SPD ο M. Schulz, είδε τα ποσοστά του κόμματος του να εκτοξεύονται και να κλείνει η δημοσκοπική ψαλίδα με τους Χριστιανοδημοκράτες. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αναθάρρησαν, καθώς άρχισαν να ελπίζουν πως το παιχνίδι μπορεί να γυρίσει και να απαλλαγούν από την φράου Merkel και τον χερ Schaeuble.
Τότε, δεν τους περνούσε από το μυαλό, πως πιθανόν θα παρακαλούσαν για την παραμονή και των δύο στο πηδάλιο της Γερμανίας. Ζούσαν το όνειρο τους.
Άλλωστε, ο Μ.Schulz μαζί με τον Pittela ήταν από τους βασικούς υποστηρικτές της ένταξης του ΣΥΡΙΖΑ στην σοσιαλδημοκρατική ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου. Και πίεζαν προς αυτήν την κατεύθυνση την κυρία Φ. Γεννηματά.
Έτσι λοιπόν, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να εντάσσει στην στρατηγική της τις Γερμανικές εκλογές. Πίστευε πως μια νίκη των Σοσιαλδημοκρατών θα βοηθούσε –έτσι ή αλλιώς--στο success story της Ελληνικής κυβέρνησης.
Συνεπώς, η τακτική που απέρρεε από αυτήν την στρατηγική, ήταν οι καθυστερήσεις. Η μπάλα στην κερκίδα. Δεν είχαν κανέναν λόγο—σύμφωνα με το μυαλό τους—να βιαστούν για να ολοκληρώσουν την δεύτερη αξιολόγηση, καθώς μια νίκη του M. Schulz μάλλον θα λείανε τις γωνίες των προαπαιτουμένων.
Κάπως έτσι, πέρασε το φθινόπωρο του 2016, χωρίς να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση , με ό,τι δυσμενείς επιπτώσεις αυτό το γεγονός είχε στην πορεία της Ελληνικής Οικονομίας. Συγχρόνως, στένευαν ασφυκτικά τα περιθώρια για την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης, που ήταν προϋπόθεση για την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018.
Ο M. Schulz όσο περνούσε ο καιρός και διαπίστωνε πως οι διαθέσεις του Γερμανικού εκλογικού σώματος δεν είναι φιλικές απέναντι στο Ελληνικό πρόβλημα, άρχισε να σκληραίνει και αυτός την θέση του.
Μίλησε για συνέχιση των μεταρρυθμίσεων, αρνήθηκε την περικοπή του χρέους και αυτά που έλεγε δεν διέφεραν και πολύ από τις πάγιες θέσεις του W. Schaeuble. Συγχρόνως, σταδιακά, έχανε την αρχική του δυναμική και η ψαλίδα με τους Χριστιανοδημοκράτες άνοιγε και πάλι. Τότε, κατά την άνοιξη του 2017, ήχησαν οι σειρήνες συναγερμού στον ΣΥΡΙΖΑ.
Διαπίστωσαν πως το άλογο που πόνταραν ήταν χωλό και πως έχασαν τζάμπα έξι πολύτιμους μήνες. Έτσι, ολοκλήρωσαν άρον –άρον την δεύτερη αξιολόγηση, αλλά εν τω μεταξύ είχε χαθεί το κρίσιμο χρονικό διάστημα, όπως θα φανεί στην συνέχεια.
Πού οφειλόταν αυτή η λάθος εκτίμηση; Γιατί πίστεψαν πως μπορεί οι σοσιαλδημοκράτες να ανατρέψουν όλα τα προγνωστικά, και το κυριότερο, γιατί πίστεψαν πως μπορεί να αναθεωρήσουν την πολιτική του W. Schaeuble έναντι της Ελλάδος;
Η απάντηση είναι πως ποτέ δεν εγκατέλειψαν την πεποίθηση πως μπορούν να αλλάξουν την Ευρώπη. Ενδόμυχα αυτό πιστεύουν και σήμερα. Οι αυταπάτες, δηλαδή η υπερεκτίμηση των δικών τους δυνάμεων και η υποεκτίμηση των δυνάμεων του αντιπάλου είναι ένα από τα γνωρίσματα της Αριστεράς. Αποδεικνύεται και από την Ιστορία.
Σήμερα, μετά τις Γερμανικές εκλογές, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον διαπιστώνει πως όντως άλλαξε την Ευρώπη. Αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Πολύ φοβούμαι πως θα νοσταλγούμε τον καλό μας φίλο Wolfgang.
