Νωρίς του Σαββάτου, το αυτοκίνητο διασχίζει µε άνεση την κεντρική λεωφόρο που οδηγεί από το αεροδρόµιο Ατατούρκ στο κέντρο της πόλης. Ηµέρα της Ινδίκτου, αρχή του εκκλησιαστικού έτους. Η Πόλη λουσµένη στο φως, σε ευθεία αντίθεση µε τη βαριά ατµόσφαιρα που σκίαζε και τότε τις σχέσεις µας µε τη γείτονα.
Το κατά τα άλλα συνηθισµένο τοπίο σε κάποιον που τυχαίνει να είναι τακτικός επισκέπτης εξακολουθεί παρά ταύτα να µαγεύει. Μεγάλα φορτηγά πλοία κινούνται αργά, νωχελικά σχεδόν στα νερά του Βοσπόρου και κατά µήκος της ακτής ατέλειωτα πάρκα, το ένα δίπλα στο άλλο, φυλακίζουν τη µατιά του ταξιδιώτη µε την οµορφιά των καλαίσθητων κήπων που τα περιβάλλουν και τα παρατεταγµένα πεντακάθαρα ξύλινα παγκάκια, αµέτρητα στον αριθµό. Τη θέα διακόπτουν τρία συνεχόµενα υπόγεια τούνελ που κατασκευάστηκαν για την ταχύτερη εξυπηρέτηση του πληθυσµού της µεγαλούπολης, η οποία λέγεται πως σήµερα φτάνει κοντά στα 18 εκατοµµύρια, γι’ αυτό και ο Ερντογάν σχεδιάζει να τη µετατρέψει σε πρωτεύουσα. Σε ένα από τα πάρκα αυτά, άψογα όλα σε αισθητική, συντήρηση και καθαριότητα, αναγράφεται και το έτος κατασκευής: 2008. Και όµως! Επειτα από µια δεκαετία, ούτε ένα γκράφιτι, µια µπογιά, µια βροµιά να το λερώνει. Τι είναι λοιπόν εκείνο που υποχρεώνει τους γείτονες και που φαίνεται να µην υποχρεώνει εµάς τους Ελληνες στην τάξη και την καθαριότητα του αστικού περιβάλλοντος;
Είναι γεγονός πως στην Τουρκία είτε γίνονται εκλογές είτε µεσολαβούν στρατιωτικά πραξικοπήµατα, η δηµοκρατία χωλαίνει. Αντίθετα, βασιλεύει η αστυνόµευση. Βασιλεύει όµως και η τάξη στους δρόµους και η καθαριότητα. ∆ιερωτάται γι’ αυτό κανείς. Φταίει η δηµοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώµατα αστέγων, προσφύγων και απελπισµένων κάθε λογής που οι πόλεις µας είναι βρόµικες και άσχηµες, µε γκράφιτι παντού, ξηλωµένα παγκάκια, λακκούβες, όγκους άχρηστων υλικών παρατηµένους εδώ κι εκεί και σπασµένους δηµόσιους λαµπτήρες, αρχής γενοµένης από το κέντρο της Αθήνας; Ή µήπως φταίει ο κακός µας ο καιρός, ο κακός µας εαυτός και η κακή µας παιδεία; Πώς έγινε και τη χάσαµε εµείς οι κατά τα άλλα πολιτισµένοι Ελληνες, απόγονοι ενός ένδοξου παρελθόντος σοφών ανδρών, και τη βρήκαν οι Τούρκοι απέναντι;
Η απάντηση σε µία µόνο πρόταση! Την άκουσα από τα χείλη του Τούρκου συνοµιλητή µου, οδηγού ταξί: «Α, εσείς οι Ελληνες είσθε έξυπνοι κι εµείς οι Τούρκοι χαζοί. Αλλά εµείς έχουµε έξυπνους και καλούς πολιτικούς να µας κυβερνάνε, κι εσείς...!».
Η µνήµη µε οδήγησε τρία χρόνια πίσω, µε αφορµή το παραλήρηµα Ερντογάν πριν από µερικές µέρες, για τα δεινά που περιµένουν εµάς τους Ελληνες εξαιτίας των φιλόδοξων και ανίκανων πολιτικών µας, όπως τους αποκάλεσε ο ίδιος. Κι αυτόµατα σκέφτηκα πως δεν µπορεί να το είπε για πρώτη φορά και πως µε κάποιο τρόπο έχει φροντίσει να περάσει στην κοινή γνώµη της χώρας του η προπαγάνδα για τους Ελληνες πολιτικούς για να την πει µε τόση ευκολία ένας τυχαίος οδηγός ταξί. Που ασφαλώς θα είχε πιει ώς τότε πολλούς καφέδες στη ζωή του, αλλά δεν είχε ιδέα από δηµοκρατία κι ακόµα περισσότερο δεν είχε διαβάσει το βιβλίο του συµπατριώτη του και πρώην αξιωµατικού του τουρκικού στρατού, Ασίζ Νεσίν, «Ο καφές και η δηµοκρατία», µε θέµα την ελληνοτουρκική εχθρότητα που εµποδίζει εξίσου την πρόοδο της κοινωνίας των δύο γειτονικών κρατών.
*Η Φωτεινή Τοµαή είναι συγγραφέας, πρέσβης ε.τ.
** Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο που κυκλοφόρησε στις 12 Σεπτεμβρίου.
