Της Λίνας Παπαδάκη
Μία από τις πρώτες προσλαμβάνουσες που είχα για την πολιτική ήταν η Πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Δεν είχα τα ερμηνευτικά εργαλεία τότε για να κατανοήσω το κοσμοϊστορικό μέγεθος του γεγονότος, αλλά έχω ακόμα έντονη την επίγευση του ανέμου απελευθέρωσης και ευδαιμονίας που είχε κατακλύσει τους ανθρώπους που δραπέτευαν από έναν κλειστό κόσμο.
Αργότερα γνώρισα πολλούς μετανάστες από της χώρες πίσω από το Τείχος-κάποιοι μου μίλησαν για τα στοιχειώδη που εξασφάλιζε το καθεστώς στους πειθαρχημένους-, κανείς δεν μου μίλησε για τις αξίες που πραγματώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη, δηλαδή την ελευθερία, τη δημιουργία, την αυτοδιάθεση, την ατομική πρόοδο αλλά και τα δικαιώματα και την αξιοκρατία. Αλήθεια, πώς μπορεί να γνωρίζει η σοφή Μεταπολίτευση της χώρας μας καλύτερα από αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και από τα εκατομμύρια άλλους αυτών των χωρών που καταδίκασαν τα κομμουνιστικά κόμματα σε περιθωριακά ποσοστά; Κυρίως αυτήν την απλή ερώτηση πρέπει να απαντήσουν οι σημερινοί απολογητές του κομμουνισμού. Γιατί η αγάπη για τον κομμουνισμό είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση που σε χωρίζει από αυτόν;
Διότι αυτοί που τον υπερασπίζονται αυτές τις μέρες τον έμαθαν από τα βιβλία, τις Τέχνες, το σινεμά, τα κομματικά έντυπα και τις συζητήσεις με αταξίδευτους συντρόφους. Γίνεται να ξέρουν περισσότερα από εκείνους που τον γνώρισαν ως σκληρό βίωμα ανελευθερίας, φόβου και απώλειας αγαπημένων προσώπων; Είναι γιατί η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης είχε μάθει να στρέφει την κριτική της μόνο εναντίον της Δύσης και να αναγνωρίζει πάντα ελαφρυντικά στις θυσίες της μεγάλης μάχης για το σοσιαλισμό που έδιναν οι Ανατολικές χώρες. Ναι, αλλά μιλάμε για θυσίες ανθρώπων, δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.
Μπορεί κανείς στα σοβαρά να δικαιολογήσει τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους με το επιχείρημα ότι οι σταυροφορίες είχαν περισσότερους νεκρούς; «Έχει κανείς το δικαίωμα να συμψηφίζει θηριωδίες δημιουργώντας αθωωτικούς πήχεις; Όχι, κάθε σελίδα της ιστορίας οφείλει να κρίνεται αυτοτελώς γιατί οι συμψηφισμοί και οι ετεροπροσδιορισμοί είναι μαμές της ιστορικής απάτης και της λήθης. Ο Ναζισμός είναι μία ντροπή του ανθρωπίνου είδους, σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Τελεία. Ας μιλήσουμε τώρα για τον κομμουνισμό, σύντροφοι, απλώς και αυτοτελώς, γιατί τα ανθρώπινα θύματα των θηριωδιών δεν ανταλλάσσονται μεταξύ τους ώστε το ένα να αποτελεί άλλοθι του άλλου. Πεθαίνουν επίσης αυτοτελώς.
Έχετε διάθεση να υπερασπιστείτε ευθαρσώς και ευθέως τα εκατομμύρια θύματα του Στάλιν, του Μάο και των λοιπών κομμουνιστών εγκληματιών, χωρίς να τα κρύψετε πίσω από τους μακάβριους σωρούς του Ολοκαυτώματος; Δώστε επιτέλους αυτήν την καθαρή απάντηση.
Και μετά όλοι μαζί ας στρέψουμε επιτέλους το βλέμμα στο κοινό μας μέλλον. Που μόνο οι αξίες της δυτικής ευρωπαϊκής αστικής Δημοκρατίας μπορούν να εμπνεύσουν. Γιατί αυτή η επινοημένη συζήτηση των ημερών είναι απόδραση από αυτό ακριβώς το απαιτητικό μέλλον.
