Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Έχει ενδιαφέρον η ανακοίνωση του ΚΚΕ για τον «μαχητή» του που επιτέθηκε εναντίον του αστυνομικού: «Αφού η κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και τα Μέσα Ενημέρωσης του συστήματος, δεν μπόρεσαν να αποσιωπήσουν τη μεγάλη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο και που, παρά την προσπάθεια καταστολής, αυτή κατέληξε στην αμερικάνικη πρεσβεία, τώρα επιδίδονται στη συκοφάντηση και το χαφιεδισμό. Παλιά τους τέχνη κόσκινο»... Kαι καταλήγει: «Λογαριάζουν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, τους εργαζόμενους, που απαιτούν η χώρα μας, να μη μετατραπεί σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή εμπλέκοντας το λαό μας σε μεγάλους κινδύνους».
Για τον συντάκτη της ανακοίνωσης υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: το πρώτο είναι να υποδύεται κάποιον ρόλο αξιωματούχου του «Πολίτμπιρο» και να προσπαθεί να συσπειρώσει τους ευρισκόμενους σε «νιρβάνα», συντρόφους. Το δεύτερο, είναι να βρίσκεται ήδη, σε ιδεολογική «παράκρουση» η οποία συνιστά εν τέλει, παθολογία και χρήζει άμεσης τουλάχιστον, συμπαράστασης.
Και ιδού η απόδειξη: η «μεγάλη συγκέντρωση» του ΚΚΕ εξαντλείται σε 2000 ανθρώπους διάσπαρτους στην Πανεπιστημίου. Η «προσπάθεια καταστολής» είναι η αντίδραση των ΜΑΤ στους «ακτιβιστές» που έριχναν μπογιές σε αγάλματα με αποτέλεσμα οι αστυνομικοί να τις φάνε... Η «συκοφάντηση» και ο «χαφιεδισμός» είναι λίγο δύσκολο να αποδειχθούν, δεδομένου πως οι κάμερες δείχνουν εξαγριωμένα μέλη του ΚΚΕ να επιτίθενται χωρίς λόγο.
Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει περισσότερο στην «επαναστατική» ανακοίνωση του ΚΚΕ είναι ότι «οι εργαζόμενοι απαιτούν να μην μετατραπεί η περιοχή τους σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ»!
Ποιοι ακριβώς είναι οι «εργαζόμενοι» που επικαλείται το ΚΚΕ τα τελευταία 60 χρόνια, εν ονόματι των οποίων «αγωνίζεται», «ψηφίζεται», «νομιμοποιείται» και συνεχίζει να «προσηλυτίζει» νέες γενιές «πιστών», αναγορεύοντας πλέον, το κόμμα σε θρησκευτική οργάνωση και όχι σε πολιτικό φορέα. Γιατί αν επρόκειτο για κόμμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, μία στοιχειώδη σχέση θα είχε με την πολιτική πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
Εκείνο που συμβαίνει στ'' αλήθεια, είναι ότι ο «καθοδηγητικός πυρήνας» του ΚΚΕ επιλέγει να ταυτίζει φαντασιακά τους πάντες με «ταξικούς εργαζόμενους». Όχι μόνο τους άεργους κομματικούς συντρόφους αλλά και τους ευκατάστατους «συμπαθούντες» την «ιδεολογία» του. Ακόμα όμως και να μην υπάρχουν στο επιστητό, υφίστανται ως «απεικάσματα» στην αυτοσχέδια πλατωνική σπηλιά του φονταμεντμαλιστικού σοσιαλιστικού αφηγήματος.
Σύμφωνα με τον Ένγκελς, ο καπιταλισμός νομοτελειακά έχει ανάγκη από ένα απόθεμα εργαζομένων δίχως απασχόληση. Αυτή ακριβώς η περιοδική απασχόληση δημιουργεί τον εφεδρικό στρατό εργασίας και αναπόφευκτα μια εξαθλίωση περιστασιακή (για τα μεμονωμένα άτομα) και διαρκή (για την εργατική τάξη). Το ΚΚΕ αυτό το «απόθεμα» το οικειοποιείται διαχρονικά, προσαρμόζοντάς του στις κομματικές του ανάγκες.
Σύντροφοι, δεν έχουμε στην Ελλάδα ούτε βιομηχανικούς εργάτες ούτε «ταξικοποιημένες» μάζες για να ενδιαφερθούν για το δικό σας αφήγημα. Γιατί εσείς οι ίδιοι δεν επιτρέψατε να έχουμε βιομηχανία! Ούτε και ενδιαφέρεται πια κανένας για τον αντιαμερικανισμό σας. Η ελληνική κοινωνία πέρασε ένα σοκ δεκαετίας με την προσαρμογή της σε μία νέα πραγματικότητα και δεν έχει πλέον τους δικούς σας καημούς. Και τα 4,5 χρόνια μπουρδολογίας και ανευθυνότητας του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν μία πρώτη γεύση για το τι σημαίνει Αριστερά στον 21ο αιώνα.
Σύντροφοι, προσπαθείτε εναγωνίως να συντηρήσετε μία θρησκεία στη χώρα, η οποία δεν έχει καμία ηθική βάση να προσαρμοστεί ούτε καν στις «πνευματικές» ανάγκες των Ελλήνων.
Και επειδή οι ανταγωνιστές σας (της επίσημης θρησκείας) έχουν το προνόμιο της προστασίας από το Σύνταγμα. δεν έχετε πλέον καμία ελπίδα να επιβιώσετε και στο μέλλον. Αργά ή γρήγορα, έτσι όπως πάτε, καμία ιστορική ασυλία δεν θα κουκουλώνει τον ολοκληρωτισμό σας...
