Με αφορμή άρθρο του Θανάση Μαυρίδη στο liberal.gr για τις βάσεις στις εισαγωγικές και σε συνδυασμό με τις ολιγοήμερες και διακοπές μου στα Κύθηρα, θα επιχειρήσω να δώσω κάποιες επί μέρους προεκτάσεις στα της εισαγωγής στα ΑΕΙ, με μονάδες πολύ κάτω από την βάση του δέκα.
Για λόγους ασφαλούς προσέγγισης στον τόπο των διακοπών μου, κατέβηκα στο νησί οδικώς ως τη Νεάπολη και πέρασα στα Κύθηρα με ένα πλοίο, με μια διαδρομή που διαρκεί λίγο περισσότερο από μία ώρα.
Στο κατάστρωμα που κάθισα με κενό ένα κάθισμα, βρέθηκε παραδίπλα μου, ένα νέο παιδί, ήταν δεν ήταν είκοσι ετών. Στη διάρκεια της μικρής αυτής διαδρομής πιάσαμε την κουβέντα. Μου είπε ότι είναι αναρχικός και ενταγμένος σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα αυτού του χώρου.
Ομολογώ ότι είχα πάντα την επιθυμία να μιλήσω με ένα από αυτά τα παιδιά, για να καταλάβω τελικά, σε τι Θεό πιστεύουν. Ήταν για μένα μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, να ακούσω από πρώτο χέρι τις απόψεις τους.
Τον ρώτησα πως οραματίζονται την κοινωνία, που θέλουν να ζήσουν. Μου απάντησε ότι πιστεύουν στην αμεσοδημοκρατία. Τον ρώτησα αν έχουν κάποιο πρότυπο, μου είπε μια πόλη στην Ισπανία.
Του είπα ότι αυτή λειτουργεί μέσα στην κρατική οντότητα της Ισπανίας, αλλά δεν πήρα απάντηση, προσθέτοντας ότι κάτι τέτοιο μπορεί σε ένα βαθμό να γίνει στους δήμους, μέσω της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων.
Όπως είναι γνωστό η άμεση Δημοκρατία της εποχής του Περικλή λειτουργούσε με την συμμετοχή μόνο των Αθηναίων πολιτών. Η οικονομία δούλευε παράλληλα με τους δούλους, τις γυναίκες και τους Μετοίκους, που δεν συμμετείχαν στο Δημόσιο Βίο.
Τον ρώτησα αν έχει διαβάσει τον Μπακούνιν, που είναι ο θεωρητικός του αναρχισμού και μου είπε ότι τον έχει διαβάσει, αλλά στην ομάδα τους διαμορφώνουν δικές τους απόψεις και πρόσθεσε ότι διαφωνούν με τις πρακτικές του Ρουβίκωνα.
Η κουβέντα προχώρησε και μου μίλησε για επανάσταση και αίμα προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα. Του αντέτεινα ότι η γαλλική επανάσταση έφερε στην εξουσία την δικτατορία του Ναπολέοντα και η ρωσική που είχε σαν ευαγγέλιο τον Μαρξ, εξελίχθηκε σε αυταρχικό και συγκεντρωτικό καθεστώς.
Συμφώνησε με την επανάσταση του 1917 και πρόσθεσε ότι είχε σαν αποτέλεσμα τα Γκουλάγκ, δηλ. τις εξορίες και την καταναγκαστική εργασία.
Μου είπε ότι ο πατέρας του ήταν λογιστής, παλιός Ρηγάς, ότι έμενε στην Πετρούπολη και ήταν φοιτητής σε οικονομικό τμήμα στην Τρίπολη. Πρόσθεσε ότι δεν τον ενδιαφέρουν αυτές οι σπουδές, μια και θα προτιμούσε να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες. Προφανώς για ευνόητους λόγους.
Στις σχολές αυτές, αν δει κανείς τους βαθμούς εισαγωγής θα διαπιστώσει ότι οι εισερχόμενοι μπαίνουν με περίπου 5.000 μονάδες, που σημαίνει ότι έχουν γράψει κατά μέσο όρο πέντε, δηλ. πολύ κάτω από τη βάση του δέκα.
Στη συνέχεια ο νέος αυτός συστήθηκε και μου εξήγησε ότι έκανε διακοπές ένα διάστημα στην Ελαφόνησο και μέσω Κυθήρων με άλλο καράβι θα πήγαινε να τις συνεχίσει, στην Κρήτη.
Μου αποκάλυψε ότι έχει ένα ευρώ στην τσέπη του και ότι θα κοιμόταν σε παγκάκι μέχρι να έρθει σε επαφή με φίλους του αναρχικούς, που βρίσκονται ήδη στην Κρήτη.
Το πλοίο της γραμμής έφτασε στο Διακόφτι και τον αποχαιρέτησα μια και ήρθε η ώρα της αποβίβασης.
Στο χωριό των Κυθήρων που πήγα να εγκατασταθώ, οι νέοι εκεί μολονότι σπουδάζουν σε σχολές στις οποίες οι μονάδες εισαγωγής, είναι πολύ πιο πάνω από τη βάση, εργάζονται το καλοκαίρι και μάλιστα σκληρά, στη διάρκεια των διακοπών τους, σε δραστηριότητες των γονιών τους ή τρίτων.
Το κορίτσι του φούρναρη εργάζεται στο μαγαζί των γονιών της και είναι φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ. Τα δυο κορίτσια του μαθηματικού των Κυθήρων, που φτιάχνει και υπέροχο μέλι, είναι φοιτήτριες, η μία στους Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς του Πολυτεχνείου Κρήτης και η δεύτερη σπουδάζει Οικονομικά σε μεγάλο πανεπιστήμιο της Αγγλίας.
Αυτό δεν εμποδίζει τα δύο κορίτσια να εργάζονται το καλοκαίρι. Η μία να σερβίρει πρωινό στο μικρό ξενοδοχείο, που έμενα και η δεύτερη σε ένα συμπαθητικό μπαρ-αναψυκτήριο στο Καψάλι.
Τα παιδιά του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, η κόρη με μεταπτυχιακό στη Χημεία ετοίμαζε τα θαυμάσια αυγά για το πρωινό, βιολογικής παραγωγής της οικογένειας και στη συνέχεια με την μητέρα της φροντίζουν την καθαριότητα των δωματίων με βάση τα πρωτόκολλα για τον κορονοϊό.
Οι δύο γιοι του, ο ένας κάνει Διδακτορικό στην Ολλανδία αμειβόμενος παράλληλα και ο άλλος σπουδάζει Γεωπόνος στην Κρήτη. Και οι δύο έτρεχαν από το πρωί τα προϊόντα που έβγαζαν στο μποστάνι να τα διοχετεύσουν στην τοπική αγορά και παράλληλα φρόντιζαν για την διανομή των αυγών σε καταστήματα της περιοχής.
Όσο για το μπάνιο στη θάλασσα, αν και όταν έβρισκαν χρόνο, αργά το απόγευμα, μετά από μια ημέρα κοπιαστικής δουλειάς.
Αντιπαραβάλλοντας την εικόνα του αναρχικού φοιτητή, που οφείλω να ομολογήσω ότι στη συζήτησή μας ήταν ευγενέστατος, παρόλο ότι του είπα ότι είμαι δημοσιογράφος, και των παιδιών του νησιού, μπορεί κανείς να εξάγει αβίαστα αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα.
Ο πρώτος χωρίς πυξίδα και χωρίς προσανατολισμό, για την ζωή του κυνηγάει ένα άπιαστο όνειρο, μια ουτοπία, πιστεύοντας ότι έτσι δίνει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή του, ενώ τα παιδιά στο νησί, που σπουδάζουν σε σχολές που χρειάζεται να κοπιάσεις πολύ για να μπεις, και να ιδρώσεις για να βγεις, εργάζονται και δεν κάνουν διακοπές στα… παγκάκια.
Το πιο σημαντικό όμως συμπέρασμα είναι ότι όσοι μπαίνουν με 3.000 μονάδες όπως στο Μαθηματικό της Σάμου, δεν θα γίνουν ποτέ μαθηματικοί, έστω κι αν πάρουν ένα πτυχίο με χίλια ζόρια. Αυτό θα είναι χωρίς επαγγελματικό αντίκρισμα.
Αυτές οι εικόνες μας οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι οι εισαγωγές με λευκές κόλλες, όπως σε σχολή του Μεσολογγίου με 625 μονάδες δηλ. με Μ.Ο. βαθμό 0,625 ξοδεύουν τους γονείς και οδηγούν σε ποικίλα αδιέξοδα.
Γονείς και Πολιτεία οφείλουν να πάψουν να καλλιεργούν φρούδες ελπίδες σε αυτούς τους νέους και να τους κατευθύνουν, σε αμιγώς τεχνικά επαγγέλματα προκειμένου να έχουν αντικείμενο εργασίας και να πάψουν να είναι άεργοι μια και η αργία είναι μήτηρ πάσης κακίας…
