Πρόκειται για εξαιρετική εξέλιξη η επιστροφή των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, οι οποίοι πέρασαν μία απίστευτη περιπέτεια στις τουρκικές φυλακές. Ένα πρόβλημα μείον στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αλλά να μη φτάνουμε και σε υπερβολές. Η απελευθέρωση δεν αποτελεί ένδειξη βελτίωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων και δεν προέκυψε από τις άοκνες προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Ταγίπ Ερντογάν αποφάσισε για δικούς του λόγους να μετατρέψει ένα σύνηθες μεθοριακό επεισόδιο σε σίριαλ και για τους δικούς του λόγους αποφάσισε να ρίξει τίτλους τέλους.
Πώς μπορεί να αντιδράσει η Ελλάδα σε έναν Ερντογάν που λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο; Είναι δύσκολη η άσκηση! Ωστόσο, ελπίζουμε στο μέλλον να γίνονται τα αυτονόητα, αυτά που ακολουθούνται σε όλα τα σοβαρά κράτη του κόσμου. Όπως το να υπάρχει διακομματική συναίνεση στα εθνικά θέματα. Ή να υπάρχει ειδική μέριμνα για τη σωστή οργάνωση και λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων.
Είναι νωρίς ακόμη να μιλήσουμε για το πώς συνέβη το επεισόδιο στα σύνορα. Νωρίς υπό την έννοια ότι οι δύο στρατιωτικοί μας μόλις επέστρεψαν. Θα πρέπει πάντως να σημειώσουμε ότι αν είχαν γυρίσει έπειτα από δύο ημέρες, θα γινόταν άμεσα έρευνα για να διερευνηθούν τυχόν ευθύνες τους για το συμβάν. Αλλά και η στρατιωτική τους ηγεσία θα ελεγχόταν. Κυρίως αυτή!
Από την άλλη πλευρά, οι Τούρκοι έχουν και αυτοί λόγους για να διαμαρτύρονται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορούν να γίνονται συμψηφισμοί. Όταν συλλαμβάνεται στην Ελλάδα ο «Τούρκος Κουφοντίνας», είναι λογικό να τον θέλουν στην Άγκυρα. Το παράλογο είναι να τον κρατάμε στην Ελλάδα. Ας αντιστρέψουμε τους όρους και θα καταλάβουμε περισσότερα.
Από εκεί και πέρα δικαιούμαστε με αυτή την κυβέρνηση να εκφράζουμε την ανησυχία μας για τις εξελίξεις σε δύο μέτωπα.
Το ένα είναι αυτό των μουφτήδων στη Θράκη. Επανερχόμαστε με αυτόν τον τρόπο σε εκείνο που λέγαμε νωρίτερα περί διακομματικής συναίνεσης. Εκτός και αν αποδεχτούμε ότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός ή υπουργός των Εξωτερικών θα αλλάζει κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια την εξωτερική πολιτική ή θα παίρνει κρίσιμες αποφάσεις για τα εθνικά μας θέματα, επειδή έχει πάρει ένα 35% στις εκλογές. Αυτή είναι η απόλυτη συνταγή της καταστροφής.
Το δεύτερο θέμα είναι αυτό των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών, την έκδοση των οποίων έχει ζητήσει η τουρκική κυβέρνηση. Ελπίζουμε να μη δούμε κάτι εξαιρετικά «περίεργο». Δεν μπορούμε να φανταστούμε, για παράδειγμα, ότι θα τους πάμε για βαρκάδα στο Αιγαίο και θα τους αφήσουμε μόνους τους στη βάρκα.
Και ενώ για τους «8» η δημοσιότητα αποτελεί κάποια ασπίδα προστασίας, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για πολλούς άλλους που είναι αντίθετοι στο καθεστώς Ερντογάν και ζητούν άσυλο στην Ελλάδα. Ποιος ξέρει τι γίνεται τις νύχτες στο ποτάμι...
Και αυτό είναι δύσκολο θέμα! Μπορούμε να φανταστούμε να φτάνουν στην Ελλάδα 100.000 ή 200.000 Τούρκοι πρόσφυγες, σε περίπτωση που το καθεστώς Ερντογάν γίνει περισσότερο αυταρχικό; Αντέχει η χώρα κάτι τέτοιο; Κρίνοντας από το προσφυγικό, θα πούμε πως όχι! Και κρίνοντας από τη στάση των Ευρωπαίων στο προσφυγικό, δεν θα πρέπει να περιμένουμε βοήθεια από κάπου. Ίσως την κατανόησή τους, αλλά και πάλι δεν θα μας είναι αρκετή...
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι πολλές. Η ζωή το έφερε και έχουμε για γείτονα την Τουρκία και όχι το Λουξεμβούργο. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, να είμαστε σε διαρκή εγρήγορση. Και κυρίως να ξέρουμε τι θέλουμε, αφού έχουμε αναλύσει όλα τα πιθανά σενάρια και έχουμε συμφωνήσει πώς να τα αντιμετωπίσουμε. Από κοινού! Χωρίς κρυφές ατζέντες και μυστική διπλωματία.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
*Ταυτόχρονη δημοσίευση με τη στήλη «Πετριές» της εφημερίδας Φιλελεύθερος που κυκλοφορεί την Πέμπτη 16 Αυγούστου.
