Του Παναγιώτη Καρκατσούλη
Το ερώτημα των ημερών είναι κατά πόσον η επιχειρούμενη μετένδυση του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μπορεί να είναι πειστική. Υποστηρίζεται η άποψη ότι το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ σε πασοκογενείς ου μην αλλά και σε δεξιόστροφους, καθώς και σε επαγγελματίες τυχοδιώκτες- με όνομα και επώνυμο- δείχνει ότι μεταβάλλεται σ'' ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα. Αυτό υποστηρίζεται ιδίως από τους κυβερνητικούς κύκλους καθώς και από κάποιους πολιτικούς επιστήμονες οι οποίοι βλέπουν με συμπάθεια την μετεξέλιξη ενός αριστερού κόμματος σε «κόμμα - δικεδικητή».
Εντάσσουν, δηλαδή, τον ΣΥΡΙΖΑ στην κατηγορία των κομμάτων που αναδείχθηκαν, κατά την διάρκεια της κρίσης, στην Ευρώπη και χαρακτηρίζονται από μια μεγάλη ιδεολογική και πολιτική ελαστικότητα την οποία δικαιολογούν με την αξιωματική τους θέση ότι αποτελούν κάτι διαφορετικό από τα παλιά κόμματα. Αυτά τα κόμματα μπορούν να δέχονται τη μια στιγμή μια θέση ως ορθή και την επόμενη να την απορρίπτουν. Η νομομοποιητική τους βάση βρίσκεται στον παραλογισμό και τον άκρατο συναισθηματισμό. Δημιουργήθηκαν ως έκφραση διαμαρτυρίας των πολιτών απέναντι σε λάθη και παραλείψεις των προηγούμενων κομμάτων.
Αλλά ακόμη και διαφορετικές η αντιφατικές θέσεις θα μπορούσαν να συνυπάρχουν εάν μπορούσαν να συγκεραστούν σ' ένα, πολλαπλώς διαφοροποιημένο εσωτερικά, κόμμα. Αυτό θα μπορούσε να γίνει εάν όλοι αυτοί που έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις σε ουσιώδη ζητήματα είχαν ένα κοινό όραμα που θα ήταν ικανό να τους οδηγεί στο να παρακάμπτουν τις μεταξύ τους διαφορές και αντιθέσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, ως κόμμα δεν έχει διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του που να εκτείνονται πέραν της Αριστεράς.
Η διεύρυνση που επιχειρεί ο κ. Τσίπρας με την «προοδευτική συμμαχία» δεν συνοδεύεται, λοιπόν, ούτε από αντίστοιχες πολιτικές επεξεργασίες ούτε βεβαίως από μια πολυπλοκοποίηση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων. Κανέναν από τους ετερόκλητους προσήλυτους δεν ενδιαφέρει το πολιτικό και ιδεολογικό αλαλούμ ούτε, καν, η ενός ανδρός αρχή που έχει επιβάλλει ο κ. Τσίπρας.
Η μόνη διαιρετική τομή που λειτουργεί και τους συνέχει είναι να διατρανώνουν την αντίθεσή τους προς το παλιό. Με όποιον τρόπο: Με ψέμματα, με συκοφαντίες των αντιπάλων, με κατασκευασμένα κατηγορητήρια, με απίθανες εκδηλώσεις υποτέλειας προς τους εξωτερικούς τους προστάτες, με συμμαχίες με παραβατικά και εγκληματικά στοιχεία. Οικειοποιούνται οποιαδήποτε θέση- δεξιά, αριστερή, αδιάφορα- ακόμη και στυλ των πολιτικών τους αντιπάλων θέλοντας να δημιουργήσουν ρήγματα και προβλήματα στο εσωτερικό των άλλων κομμάτων.
Σκοπός τους είναι να μονοπωλήσουν το πολιτικό σύστημα. Γιατί να χρειάζονται κι άλλα κόμματα όταν αυτοί μπορούν να ενσωματώνουν στο δικό τους τα πάντα; Προσομοιάζουν με καρτέλ το οποίο προσπαθεί να εξαγοράσει, να περιθωριοποιήσει και να αφανίσει τους ανταγωνιστές του. Είναι κόμμα-καρτέλ. Ακριβώς όπως η Novartis. Kι αυτή προσπάθησε να συμπιέσει, να αφανίσει τους αντιπάλους της χρησιμοποιώντας κάθε μέσον. Δεν τα κατάφερε, όμως. Οι αντι-μονοπωλιακοί θεσμοί μαζί με τα όργανα ελέγχου κατάφεραν, μετά από μεγάλη και συστηματική προσπάθεια να την καταβάλουν.
Το ίδιο θα συμβεί και με το κόμμα- καρτέλ ΣΥΡΙΖΑ. Η αρχή της ήττας του είναι, πλέον, ορατή. Το μέτωπο αντίστασης στις πρακτικές του είναι αρκετά ισχυρό και οδηγεί σε αποτυχία τους σχεδιασμούς του κ. Τσίπρα. Το δημοσκοπικό προβάδισμα, όμως, των κομμάτων που αντιστέκονται σ' αυτόν δεν αρκεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ηττηθεί εάν πείσουμε εκείνους που ακόμη απέχουν, αδιαφορούν η δηλώνουν παραιτημένοι και τους επανεντάξουμε στο πολιτικό γίγνεσθαι, δείχνοντάς τους το μέγεθος του διακυβεύματος. Ότι δεν πρόκειται, δηλαδή, για μια κοινή εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία. Ότι για πρώτη φορά από τον εμφύλιο και μετά, αναδείχθηκε στην εξουσία ένα κόμμα που αντιστρατεύεται τις αρχές και τις αξίες του φιλελεύθερου Συντάγματός μας. Ένα κόμμα με μια εσωτερική λογική στις κινήσεις και τις αποφάσεις τους, από το 2015 έως σήμερα, που παραμένει αναλλοίωτη. Είτε πρόκειται για τον αντι-μνημονιακό πομφόλυγα είτε για το «μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης», ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει, διαχρονικά, την πολιτική αποσταθεροποίηση και την εγκατάσταση ενός μονολιθικού ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Σήμερα χρειάζεται όχι απλώς να τον ανακόψουμε και να τον νικήσουμε στις εκλογές, αλλά να πείσουμε τους πολίτες ότι μπορούμε να εγγυηθούμε ότι δεν θα επανέλθει. Ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος σαν αυτόν. Γι αυτό, πρέπει την επόμενη μέρα να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσον που το κράτος δικαίου μας παρέχει ώστε να τιμωρήσουμε υποδειγματικά όλους όσους επεχείρησαν την αλλοίωση του φιλελεύθερου πολιτεύματος της Ελλάδας. Πρέπει να δικαστούν και να καταδικαστούν για τα σχέδια επιβουλής κατά της πατρίδας με τρόπο αυστηρό και, κυρίως, υποδειγματικό.
