Κύριε Πρόεδρε, έχετε συγκεντρώσει γύρω σας αξιόλογους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και δημοσιογράφους, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν δρέψει δάφνες στο πεδίο των μαχών της ενημέρωσης. Με κάποιους εξ αυτών, μάλιστα, έχω συνεργαστεί και με κάποιους άλλους το επιδίωξα. Θα ήθελα να σας πω ότι αν ανοίγατε εφημερίδα ή τηλεοπτικό σταθμό, θα ξεκινούσατε με ένα καλό δυναμικό.
Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μπορώ να κατανοήσω ποια είναι η γενικότερη συνεισφορά του δημοσιογραφικού κόσμου στην πολιτική, όταν οι δημοσιογράφοι αποφάσισαν να αλλάξουν στρατόπεδο και να περάσουν στις τάξεις της εξουσίας. Δεν λέω! Δεν μπορώ να γνωρίζω ποια θα είναι η συνεισφορά των σημερινών συνεργατών σας. Αυτή θα την καταγράψει η Ιστορία και ελπίζω το ισοζύγιο να είναι θετικό. Μιλώ με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία. Και προσπαθώ λίγο να ξεδιαλύνω στο μυαλό μου ποιος είναι ο σκοπός του καθενός από εμάς σε αυτό τον κόσμο! Είναι αλήθεια, πάντως, ότι εσείς οι πολιτικοί έχετε κάνει φτωχότερες τις τάξεις των δημοσιογράφων. Τόσο εσείς όσο και ο κ. Τσίπρας, έχετε φροντίσει να μειώσετε σημαντικά την ανεργία στον χώρο, ωθώντας αρκετούς δημοσιογράφους να ασχοληθούν ενεργά με την πολιτική.
Όταν ήμουν πιτσιρικάς, κύριε Πρόεδρε, έτυχε να ξεκινήσω τον δρόμο μου σε αυτή τη δουλειά με έναν αξιόλογο άνθρωπο, τον Γκουίντο Τσιόφι, αρχισυντάκτη στην εφημερίδα «Ελεύθερη Γνώμη» του Πόπωτα. Ο Γκουίντο, λοιπόν, με φώναξε μια μέρα και μου έδειξε έξω από το γραφείο του, στη μεγάλη ανοιχτή αίθουσα, τους δεκάδες καλούς συναδέλφους. «Τους βλέπεις όλους αυτούς; Είναι άνθρωποι που δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι άλλο και έτσι κατέληξαν εδώ. Είσαι λοιπόν σίγουρος ότι θέλεις να ενταχθείς στο κλαμπ των αποτυχημένων;». Ναι, του είπα, με λαχτάρα στα μάτια.
Τι ήθελε να πει ο αείμνηστος Γκουίντο; Όχι ότι οι άνθρωποι ήταν άχρηστοι. Κάθε άλλο. Μόνο που η δημοσιογραφία έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μπορεί κάποιος να είναι ένας θαυμάσιος ψυχίατρος, αλλά να μην μπορεί να γίνει ένας καλός δημοσιογράφος. Και μπορεί κάποιος που έχει σπουδάσει την ψυχιατρική να καταφέρει να γίνει και ένας εξαιρετικός δημοσιογράφος, χωρίς να μπορεί, όμως, να γίνει αντίστοιχα κι ένας σπουδαίος ψυχίατρος. Προφανώς και οι δημοσιογράφοι δεν είναι «αποτυχημένοι». Αλλά δεν είναι και ο κόσμος όλος!
Οι δημοσιογράφοι ασχολούνται με την είδηση. Πολλές φορές θέλουν να πιστεύουν ότι ασχολούνται και με την «εικόνα». Πρόκειται όμως για δύο διαφορετικά πράγματα. Δεν είναι το ίδιο πράγμα να έχει διατελέσει κάποιος διευθυντής στο liberal και να του αναθέσει ένας πολιτικός την εικόνα της κυβέρνησης στο κοινό. Είναι σαν να αναθέτει κάποιος σε έναν άνθρωπο που ασχολείται με τσιμούχες στα αυτοκίνητα να λύσει ένα πολύπλοκο μηχανικό πρόβλημα. Μπορεί να το έχει δει να γίνεται στο συνεργείο, αλλά δεν κάνει την ίδια δουλειά με τον μηχανικό.
Οι δημοσιογράφοι απολαμβάνουμε μεγάλη δημοσιότητα. Πολλές φορές μεγαλύτερη από εκείνη που απολαμβάνει ένας πολιτικός. Κι αυτό είναι άδικο! Ο δημοσιογράφος βρίσκεται στο γυαλί επειδή αυτή είναι η δουλειά του. Και μάλιστα με μεγάλη συχνότητα, πράγμα που τον κάνει αναγνωρίσιμο. Όταν λοιπόν ο ψηφοφόρος φτάνει στην κάλπη, θυμάται πιο εύκολα τον Μαυρίδη από έναν νέο άνθρωπο που έχει να προσφέρει. Κι αυτό δεν είναι δίκαιο.
Υπάρχει και κάτι άλλο. Κάποιος μπορεί να είναι εξαιρετικός γιατρός ή ποδοσφαιριστής. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι και καλός πολιτικός. Επειδή η πολιτική είναι η τέχνη της σύνθεσης. Είναι ένας καθημερινός αγώνας για την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων των ανθρώπων. Και η δημοφιλία δεν είναι πειστήριο ότι αυτός που την έχει μπορεί και να λύνει προβλήματα.
Μακάρι οι άνθρωποι που συγκεντρώσατε γύρω σας, κύριε Πρόεδρε, να αποδειχτούν καλοί στη δουλειά για την οποία τους πήρατε. Νομίζω ότι ο κ. Τσίπρας θα πρέπει ήδη να το έχει μετανιώσει για μία ανάλογη επιλογή που είχε κάνει με τη δική του κυβέρνηση. Αλλά, τέλος πάντων, όλο αυτό με έχει κάνει να αναρωτιέμαι: Τόσο φτωχή είναι αυτή η κοινωνία μας που δεν μπορεί να βρει μερικούς νέους ανθρώπους και να τους βάλει στην πολιτική και είναι ανάγκη να τους αναζητά στα τηλεπαράθυρα;
Ξέρω, κύριε Πρόεδρε, πόσο μεγάλη είναι η αγωνία σας να μπολιάσετε την πολιτική με νέους ανθρώπους. Το μητρώο στελεχών ήταν μια εξαιρετική ιδέα. Δούλεψε σε έναν βαθμό, δεν δούλεψε σε έναν άλλον. Αλλά είναι μια ιδέα που αξίζει τον κόπο κανείς να τη συνεχίσει. Πιστεύω ότι χρειάζεστε περισσότερο νέο αίμα από το μητρώο και λιγότερους δημοσιογράφους. Οι δημοσιογράφοι μπορεί να συγκέντρωσαν ψήφους στις εκλογές, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι έφεραν και ψήφους στο κόμμα σας. Σίγουρα ήταν πιο γνωστοί από άλλους υποψηφίους και έτσι διακρίθηκαν. Αλλά μέχρι τώρα δεν τους έχω δει να κάνουν κάτι σημαντικό στα έδρανα της Βουλής. Το αντίθετο. Η μέχρι στιγμής παρουσία τους ήταν απογοητευτική. Όπως ακριβώς και ήταν αναμενόμενο. Μακάρι να βγω ψεύτης για τη συνέχεια!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
Στηρίζουμε τον Κυριάκο, ελέγχουμε την εξουσία. Εμένα μου αρέσει αυτό. Άλλοι στήριζαν την αλλαγή, εμείς τον Κυριάκο! Ξέρω, θα είμαστε και δυσάρεστοι. Και η εξουσία δεν είναι φίλη με τους δυσάρεστους. Αλλά δεν ψάχνουμε φίλους. Ανθρώπους να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις αναζητούμε...
Όσοι θέλετε να το διαβάσετε νωρίτερα στον Φιλελεύθερο που κυκλοφορεί το πρωί στα περίπτερα.
