Του Ζαφείρη Βάλβη*
Το έργο έχει τίτλο: Η χώρα δεν έχει λεφτά. Και καλό είναι μετά από 9 χρόνια ύφεσης, 6 εκλογικές αναμετρήσεις (αν συνυπολογιστούν ευρωεκλογές και δημοψήφισμα), 5-6 Κυβερνήσεις (ανάλογα με το πώς τις μετράει κανείς), 3 μνημόνια (που έχουν ψηφιστεί από όλα τα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου), τουλάχιστον να συμφωνήσουμε στον τίτλο του έργου. Αν δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε σε αυτό….
Στο έργο ο κάθε πρωταγωνιστής έχει την οπτική του. Πολιτικοί, ιδιωτικοί υπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, επιχειρηματίες, άνεργοι, συνταξιούχοι έχουν την οπτική τους. Οι πολιτικοί θέλουν να ακούγονται ευχάριστοι στα αυτιά όλων και έτσι όσο δεν έχουν ευθύνες -δηλαδή όσο δεν είναι Κυβέρνηση- λένε από μισόλογα έως ευχολόγια (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, που συνήθως όμως διαπομπεύονται και έτσι επιλέγουν να σιωπούν). Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ζουν σε πλήρη ανασφάλεια και η πλειοψηφία δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν χάσει 13ο και 14ο μισθό, επιδόματα και έχουν υποστεί μειώσεις. Οι αυτοαπασχολούμενοι βάζουν λουκέτο ο ένας μετά τον άλλον, η πελατεία μειώνεται, οι οφειλές στα ασφαλιστικά τους ταμεία αυξάνονται. Οι επιχειρηματίες δεν έχουν ρευστότητα, βρίσκονται σε μεγάλη αβεβαιότητα, δεν μπορούν να κάνουν κανένα επιχειρηματικό πλάνο διότι τα δεδομένα (φόροι, ασφαλιστικό) αλλάζουν συνεχώς και φυσικά διότι έχουν να αντιμετωπίσουν ένα γραφειοκρατικό δημόσιο και μια δαιδαλώδη και δυσνόητη νομοθεσία. Οι άνεργοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Οι συνταξιούχοι έχουν χάσει 13η και 14η σύνταξη και βλέπουν εδώ και χρόνια διαδοχικές μειώσεις.
Οι πρωταγωνιστές από την οπτική τους έχουν δίκιο. Δυστυχώς όμως υπάρχει ο τίτλος του έργου που κανείς δεν πρέπει να τον ξεχνά, ιδίως οι πολιτικοί. Και ο τίτλος είπαμε είναι: Η χώρα δεν έχει λεφτά. Και το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι πού θα τα βρει. Και καλό είναι ο κάθε πολιτικός οργανισμός να έχει μια ειλικρινή και πειστική απάντηση για αυτό πριν γίνει Κυβέρνηση, ώστε να μπορεί και ο κάθε πολίτης να κρίνει και να ψηφίσει συνειδητά και όχι εξαπατώμενος. Διότι όσο ο πολιτικοί οργανισμοί μένουν στην οπτική: “να ακούγονται ευχάριστοι στα αυτιά όλων και έτσι όσο δεν έχουν ευθύνες -δηλαδή όσο δεν είναι Κυβέρνηση- λένε από μισόλογα έως ευχολόγια”, τόσο αυτοδιαψεύδονται όταν έρθουν στα πράγματα και τόσο απαξιώνεται η πολιτική στη συνείδηση του πολίτη. Και η απαξίωση της πολιτικής μόνο καλό πράγμα δεν είναι.
Όταν μάλιστα οι πολιτικοί οργανισμοί για να δικαιολογήσουν τη διάψευση των προσδοκιών που οι ίδιοι δημιούργησαν, φθάνουν στο σημείο να επιτίθενται λεκτικά στους πολίτες, αποκαλώντας κατά περίπτωση τους αυτοαπασχολούμενους φοροφυγάδες, τους δημοσίους υπαλλήλους λαμόγια, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους προνομιούχους (επειδή έχουν δουλειά, τους έχουν κατατάξει στο μυαλό τους σαν πλούσιους), τους επιχειρηματίες εκμεταλλευτές, τους συνταξιούχους προνομιούχους, τους ανέργους τίποτα (για τους ανέργους κουβέντα δε γίνεται σαν να είναι αόρατοι), τόσο μεγαλώνει η απέχθεια του πολίτη για την πολιτική και τόσο στρέφεται η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Κι ο τίτλος του έργου δεν θα αλλάζει. Θα παραμένει «H χώρα δεν έχει λεφτά». Για να αλλάξει ο τίτλος χρειάζονται πρωτίστως αλλαγή ρητορείας, ήθος, αλήθειες και συνεργασίες. Και σίγουρα όχι εθνικός διχασμός.
* Ο κ. Ζαφείρης Βάλβης είναι επιστημονικός συνεργάτης στο ΠΟΤΑΜΙ.
