Του Δημήτρη Καμπουράκη
Οι συζητήσεις στην Βουλή είναι σαν τα στατιστικά στοιχεία. Σου λένε όσα θέλεις να σου πουν και ξεχνάνε να σου υπενθυμίσουν όσα δεν είσαι διατεθειμένος ν' ακούσεις. Πιστεύω λοιπόν ακραδάντως ότι από την θυελλώδη χθεσινή συζήτηση, δεν υπήρξε ούτε ένας Έλληνας πολίτης που άλλαξε γνώμη επί του συγκεκριμένου ζητήματος ή που άλλαξε πολιτική τοποθέτηση γενικώς. Τρεις είναι οι κατηγορίες των πολιτών χοντρικά: Αυτοί που πιστεύουν ότι οι εκφραστές του παλιού πολιτικού κατεστημένου πρέπει να πάνε φυλακή ανεξαρτήτως αποδείξεων ή συγκεκριμένης ποινικής υπόθεσης, αυτοί που πιστεύουν ότι πρόκειται για στημένη σκευωρία μιας αδίστακτης κυβερνητικής συμμορίας και αυτοί που πιστεύουν ότι όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία διότι όλοι είναι ίδιοι. Τα τρία αυτά στρατόπεδα παρέμειναν ακλόνητα στις θέσεις τους και μετά την χθεσινή μάχη στην Βουλή.
Δηλαδή δεν άλλαξε τίποτα με την έκρηξη της υπόθεσης Novartis, θα ρωτήσετε. Καμία επίδραση δεν είχε όλη αυτή η ιστορία; Προφανώς είχε, όχι πάντως αυτή που ήθελε ή ήλπιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την ανατροπή των υπαρχόντων πολιτικών και δημοσκοπικών συσχετισμών. Ήδη οι εταιρείες δημοσκοπήσεων μετρούν το εκλογικό σώμα υπό το φως των εξελίξεων της Novartis και σας ενημερώνω ότι καμιά ουσιώδης αλλαγή δεν παρατηρείται στην συμπεριφορά των δυνητικών ψηφοφόρων. Θα δούμε σύντομα τα γκάλοπ στα Κυριακάτικα φύλλα. Το σκηνικό δεν άλλαξε, όμως αγρίεψε απότομα και κατακόρυφα. Ιδού μια ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στην προ-Novartis περίοδο. Ο φανατισμός των στρατευμάτων χτύπησε ξαφνικά κόκκινο.
Φυσικά, ήταν κι αυτός ένας στόχος του ΣΥΡΙΖΑ. Η πόλωση, η αγριότητα στην αντιπαράθεση, η εμμονή της πολιτικής μάχης σε ακραία διλήμματα, είναι πάντα η τακτική των κομμάτων και των κυβερνήσεων που χάνουν. Όποιος συρρικνώνεται προσπαθεί τεχνηέντως να κλείσει τις πόρτες του για να μην χάνει κόσμο, άρα καταφεύγει στην φασαρία, στην σύγκρουση, στην αποφυγή της απλής λογικής και της συναινετικής συζήτησης. Αντιθέτως, όποιος οδεύει προς την νίκη και την πολιτική κυριαρχία, ανοίγει το μυαλό και τις πόρτες του, κοιτάζει προς το μέλλον αντί να βυθίζεται επιλεκτικά στο παρελθόν και κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για ομαλές, ήρεμες και γόνιμες πολιτικές εξελίξεις. Δεν το κάνει υποχρεωτικά από ηθική αντίληψη της πολιτικής, απλώς τον συμφέρει.
Σ' αυτό το σημείο βρισκόμαστε: Ένας ΣΥΡΙΖΑ που χάνει προσπαθεί να οδηγήσει τις εξελίξεις σε ακραίο σημείο πόλωσης και μια ΝΔ που κερδίζει προσπαθεί να αμυνθεί επαναφέροντας την πολιτική συζήτηση σε μια καθημερινότητα δραματική για τον απλό κόσμο. Αυτή είναι η μάκρο-ματιά του πολιτικού μας σκηνικού κι ας φαίνεται ότι αυτό αναλώνεται σε τιμές φαρμάκων, σε πίνακες φαρμακευτικών δαπανών, τροχίλατες βαλίτσες και αθροίσεις καταλόγων χρεών και πληρωμών. Ο κόσμος που είδε χθες την συζήτηση δεν κατάλαβε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο στα εξειδικευμένα οικονομικά και φαρμακευτικά ζητήματα. Δεν ήταν καν ικανός να αξιολογήσει μια τέτοια συζήτηση. Και φυσικά, δεν ακούστηκε τίποτα καινούριο για κάποιο πρόσωπο που θα επισκίαζε την γενική συζήτηση. Ούτε οι «κλέφτες» αποκαλύφθηκαν, ούτε οι «σκευωροί» ξεσκεπάστηκαν. Στα ίδια της δικογραφίας μείναμε.
Η εξέλιξη της ιστορίας της Novartis είναι νομικά προδιαγεγραμμένη: Δεν θα βγάλει τίποτα. Θα σέρνεται επ' αόριστον στα δικαστήρια και πάντως θα σέρνεται σίγουρα μέχρι τις εκλογές. Το πρόβλημα είναι μήπως οι κυβερνητικοί μηχανισμοί υιοθετήσουν μια ανόητη τακτική να ''ροκανίσουν'' την διαφορά με την ΝΔ αναζητώντας και αναδεικνύοντας σειρά ''σκανδάλων'' που θα μας ταλανίζουν ως τις εκλογές. Να μην έχουμε δηλαδή μία, αλλά δέκα Novartis. Παραπομπές, διώξεις, εξεταστικές, προκαταρτικές και ό,τι άλλο υπάρχει στο πολιτικό και δικαστικό της οπλοστάσιο, να κουκουλώσουν το σκηνικό γύρω μας δηλητηριάζοντας το σε υπέρτατο βαθμό. Να φτάσουμε δηλαδή σε εκλογική αναμέτρηση με τα μαχαίρια στο στόμα των φανατισμένων στρατευμάτων. Θα είναι μια ολέθρια εθνική επιλογή, αλλά διόλου απίθανη. Κι αν ως τώρα η Novartis δεν φαίνεται ν' αλλάζει το σκηνικό, τίποτα δεν εμποδίζει τους κυβερνητικούς να υποθέσουν ότι μια ντουζίνα παρόμοιες ιστορίες θα το κονιορτοποιήσουν τουλάχιστον. Εξ' άλλου, αν είναι να χάσει η αριστερά την εξουσία, γαία πυρί μειχθήτω… Κάτι σαν το Κούγκι ή το Αρκάδι. Προκειμένου να παραδώσουμε την εξουσία στους άλλους, καλύτερα να ανατινάξουμε ολοκληρωτικά το φρούριο.
