Του Σάκη Μουμτζή
Αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως το γεγονός της εβδομάδας ήταν η αποχώρηση των Αζέρων και των Ιταλών από την διαδικασία της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΣΦΑ.
Από καιρό φαινόταν πως αυτές οι καθυστερήσεις και οι παρατάσεις στις διαπραγματεύσεις δεν προμήνυαν κάτι το θετικό. Μάλιστα, όταν ο Π.Σκουρλέτης τον Ιούλιο 2016 άλλαξε τα δεδομένα στα οποία βασίστηκε η κατ΄αρχήν συμφωνία το 2013, έγινε φανερό πως ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμούσε την συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση. Τον Σεπτέμβριο 2016 τον χειρισμό της υπόθεσης τον ανέλαβε το πρωθυπουργικό γραφείο. Η ματαίωση της συμφωνίας αποδεικνύει πως σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ –και όχι ένα τμήμα του—δεν την ήθελε.
Προτίμησαν να χαθούν τα 400 εκ.ευρώ του τιμήματος, παρά να αρχίσουν τις αποκρατικοποιήσεις στον τομέα της ενέργειας. Αδιαφόρησαν για τις συνέπειες που, μετά βεβαιότητος, θα έχει η ατυχής κατάληξη του σχετικού εγχειρήματος, στην εικόνα της χώρας μας στους ξένους επενδυτικούς οίκους. Βέβαια, μέσα στο 2017 θα πρέπει τα απολεσθέντα κεφάλαια από την συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση να αναπληρωθούν από άλλες ιδιωτικοποιήσεις, κάτι που μεταθέτει ουσιαστικά το πρόβλημα.
Εκτός αν ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να προσφύγει σε εκλογές και θέλει να διατηρήσει το αριστερό προφίλ του ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό. Σε αυτήν την περίπτωση ο κλήρος πέφτει στους επόμενους.
Είναι προφανές πλέον, πως το βασικότερο επιχείρημα των καλοπροαίρετων σχολιαστών πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι χρήσιμος, καθώς ψηφίζει τα πιο σκληρά μέτρα χωρίς λαϊκές αντιδράσεις, ακυρώνεται. Γιατί, όπως έχω γράψει και παλιότερα, το ζητούμενο δεν είναι η ψήφιση, αλλά η εφαρμογή των μέτρων. Το χρήμα στην αγορά δεν το ρίχνουν οι ανατάσεις των χεριών των βουλευτών, αλλά το ξεκίνημα των έργων. Οι μπουλντόζες.
Άλλωστε, είναι σαφές πως το κέρδος από τις αποκρατικοποιήσεις δεν βρίσκεται τόσο στο τίμημα εξαγοράς, όσο στις επενδύσεις που θα κάνει ο νέος ιδιοκτήτης. Στις νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργήσει, στον τζίρο στην αγορά που θα προκαλέσει η ανάπτυξη της επένδυσης. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι Αζέροι είχαν αναλάβει την δέσμευση-το 2013- να επενδύσουν 2.5 δισεκ. στην ΔΕΣΦΑ τα επόμενα χρόνια.
Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται η πίστη των κυβερνώντων στις ιδιωτικοποιήσεις και όχι η αντίληψη πως αυτές αποτελούν ένα αναγκαίο κακό, μια μνημονιακή υποχρέωση. Αν δεν υπάρχει αυτή η στρατηγική θεώρηση είναι επόμενο κάποιο γρανάζι της- ελεγχόμενης από το κόμμα- κρατικής μηχανής να επιδιώξει την ακύρωση της ιδιωτικοποίησης. Είτε λέγεται περιφερειακή αρχή, είτε όμορος δήμος, είτε κάποιος συναρμόδιος κρατικός οργανισμός. Τα παραδείγματα πολλά.
Ενδεικτικό της νοσηρής νοοτροπίας του Π.Σκουρλέτη , που είναι αντιπροσωπευτική του τρόπου σκέψης της Αριστεράς, είναι το tweet του, όπου γράφει «πως οι Αζέροι θα δώσουν 400 εκ. για να κερδίσουν σε λίγα χρόνια 822 εκ.» Δηλαδή δεν τον ενδιαφέρει πόσα θα εισπράξει το Ελληνικό Δημόσιο, τα συμφέροντα του οποίου είναι ταγμένος να υπηρετεί, αλλά πόσα θα κερδίσει ο αγοραστής, ο οποίος για να τα κερδίσει θα πρέπει και να επενδύσει.
Άμεση συνέπεια αυτής της νοοτροπίας είναι, η επόμενη αποτίμηση της αξίας του 66% της ΔΕΣΦΑ να είναι περίπου στα 280 εκ.
Σαμαροβενιζέλοι 400 εκ., Τσιπροσκουρλέτηδες 280 εκ.
Οι αριθμοί αποτελούν τον ασφαλέστερο δείκτη σύγκρισης. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
