Μιλάνε για τις συντάξεις, για παροχές, για προσλήψεις, λες και ζούμε σε μία πλούσια χώρα. Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μία χρεοκοπημένη χώρα από το 2010. Τα μνημόνια έδωσαν μία ευκαιρία, αλλά τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Ειδικά μετά το 2015 το deal των Γερμανών με τον Τσίπρα οδήγησε το τραίνο έξω από τις ράγες, σε μία άλλη… πίστα.
Οι εξελίξεις στην Ιταλία έχουν μεγάλη σημασία για μας. Μέχρι χτες οι Ευρωπαίοι απέφευγαν να διαταράξουν την τάξη των πραγμάτων, επειδή ήθελαν να αποφύγουν μία κατολίσθηση στον λόφο που θα ξεκινούσε από μία μια διαταραχή στο οικόπεδο της Ελλάδας. Αν όμως η κατολίσθηση είναι έτσι ή αλλιώς δεδομένη, τότε δεν έχουν λόγο να συνεχίζουν να κρατούν με κόστος την Ελλάδα στην… πρώτη ταχύτητα.
Η Ελλάδα είχε κερδίσει την συμμετοχή της στην ΕΟΚ και στην συνέχεια στην Ευρωζώνη με πολιτικούς όρους. Μέσα σε μία δεκαετία έχει καταναλώσει απίστευτα μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο και το κακό είναι ότι με το τέλος αυτής της «διαδρομής, εφόσον τα πράγματα συνεχίσουν να εξελίσσονται όπως σήμερα, θα είναι πλέον πτωχή από κάθε πλευρά. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν η θέση μας θα είναι σημαντικά αδυνατισμένη σε όλα τα επίπεδα.
Είμαστε κοντά στο να ξεπεράσουμε μια λεπτή κόκκινη γραμμή, μετά από την οποία δύσκολα θα υπάρξει επιστροφή. Κάποτε οι Έλληνες γέλαγαν όταν τους έλεγαν ότι χώρες σαν την Ρουμανία και την Βουλγαρία θα άφηναν κάποτε πίσω τους την χώρα μας. Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι θα πρέπει να αντιμετωπίζουν με τρόμο τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουν την Ελλάδα οι Τούρκοι, ορμώμενοι από την δική μας αδυναμία να απαντήσουμε αποφασιστικά σε διπλωματικό επίπεδο, όπως κάναμε στο παρελθόν. Τότε που η Βουλγαρία και η Ρουμανία ήταν πολύ μικρά οικονομικά μεγέθη σε σχέση με εμάς στα Βαλκάνια.
Η Οικονομία είναι το κλειδί! Η Ελλάδα δυνάμωσε πριν είκοσι χρόνια με την επέκταση των επιχειρήσεων στα Βαλκάνια. Δεν έβγαλε κάποιος ένα προεδρικό διάταγμα που κήρυττε την περίοδο των παχιών αγελάδων. Η ισχυρή Οικονομία είχε ως αποτέλεσμα μια ισχυρή πολιτικά Ελλάδα και όχι το αντίστροφο.
Βλέποντας κανείς το χάος που επικρατεί σήμερα, αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να βρεθεί ένας τρόπος να μπει μια τάξη. Τι να κάνει πρώτα απ' όλα; Να συνεφέρει τα Πανεπιστήμια, να στείλει σπίτι τους όλους τους επίορκους, να απαλλάξει την υγεία από τις πρακτικές Πολάκη; Είναι πολλά τα μέτωπα που έχουν ανοίξει. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά θα αρχίσουν να έρχονται σε έναν «λογαριασμό» αν η Οικονομία μπει και πάλι στις ράγες.
Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Είναι εύκολο να το λέει κανείς, ότι η ανάκαμψη της χώρας πρέπει να ξεκινήσει από την Οικονομία, αλλά τρομακτικά δύσκολο να βρει τον τρόπο να συμβεί αυτό. Είναι σαν να πηγαίνει κάποιος σε ένα μέρος που έχει πέσει πυρηνική βόμβα και να δηλώνει ότι το περιβάλλον είναι τοξικό και ότι το καλύτερο θα ήταν να μην έχει πέσει η βόμβα! Αυτό το ξέρουμε. Αυτό που δεν μας λέει είναι το πώς θα ξανακτιστεί η ζωή σε αυτόν τον κατεστραμμένο τόπο. Διότι τα προβλήματα είναι δεδομένα. Τα γνωρίζουμε. Την λύση τους αγνοούμε.
Μιλάμε για επενδύσεις και για νέες δουλειές, αλλά δεν λέμε ποιος μπορεί να τις κάνει! Τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής επιχειρηματικής κοινότητας χρησιμοποιούν πλέον την Ελλάδα μόνο για διακοπές! Τα πραγματικά τους συμφέροντα βρίσκονται εκτός Ελλάδας. Χιλιάδες επιχειρήσεις άλλαξαν έδρα. Πως θα πειστούν αυτοί οι άνθρωποι να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να εμπιστευτούν την χώρα; Να βάλουν τα λεφτά τους; Κι αν δεν το κάνουν αυτοί, ποιοι άλλοι θα το κάνουν; Οι επενδυτές από το Τέξας που θα έφερνε ο Βαρουφάκης και ο Καμμένος;
Οι άνθρωποι αυτοί δεν έφυγαν κατά λάθος. Δεν φοβήθηκαν να βάλουν πλάτη. Πολλοί απ΄ αυτούς δεν είχαν λόγο να έχουν την έδρα τους στην Ελλάδα. Την είχαν επειδή το ήθελαν. Και γι'' αυτό τιμωρήθηκαν. Σκεφτείτε μόνο πόσοι ταλαιπωρήθηκαν επειδή το κράτος τους αντιμετώπισε ως απατεώνες, ζητώντας τους να δικαιολογήσουν μεταφορές χρήματος των προηγούμενων είκοσι ετών, για τις οποίες πολλά παραστατικά είχαν εκ των πραγμάτων εξαφανιστεί ακόμη και από τράπεζες και από χρηματιστηριακές εταιρείες. Σαν να σε ρωτάει κάποιος το εξής: «Πριν είκοσι χρόνια, κύριε τάδε μας, γιατί μεταφέρατε από αυτόν τον λογαριασμό σε εκείνον 30 εκατομμύρια δραχμές»; Εδώ δεν θυμάται εκείνος που ρωτάει τι έφαγε χτες και ζητούσε από τον άλλον που έχει κάνει εκατομμύρια τραπεζικές κινήσεις στην ζωή του να θυμηθεί τι έκανε πριν τόσα χρόνια. Να μην μιλήσουμε για το κράτος που πολεμάει την επιχειρηματικότητα μέσω του ΙΚΑ, της επιθεώρησης εργασίας και των άλλων «τρομοκρατικών» του συνδέσμων…
Οι επιχειρηματίες εγκατέλειψαν την χώρα επειδή ένιωσαν ότι η χώρα αυτή τους εχθρεύεται. Ότι είναι θύματα ενός κυνηγιού μαγισσών. Έφυγαν επειδή αυτά που συμβαίνουν σε αυτή την χώρα δεν συμβαίνουν σε οποιαδήποτε άλλη. Εκτός κι αν είναι σε άλλες χώρες συνηθισμένες οι καταδρομικές επιθέσεις σε ορυχεία ή πρεσβείες…
Η χώρα χρειάζεται κεφάλαια. Χρειάζεται δουλειές. Αλλά πάνω απ' όλα χρειάζεται ένα κύμα εμπιστοσύνης. Μια νέα κυβέρνηση θα βοηθήσει. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Και το κακό είναι ότι έχουμε ξεμείνει κι από ξόρκια. Δεν έχουμε χρόνο. Η επόμενη στροφή δεν θα είναι μία ακόμη χαμένη ευκαιρία. Οι χαμένες ευκαιρίες ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Από εδώ και πέρα θα έχουμε αναπόφευκτες ήττες. Η Ελλάδα δεν είχε πάντοτε τα σημερινά της γεωγραφικά όρια και δεν ήταν πάντοτε τόσο εύρωστη όσο σήμερα. Αρκεί κανείς να διαβάσει ιστορία για να διαπιστώσει ότι τα χειρότερα τα έχουμε συναντήσει ως λαός και βρίσκονται στο κοντινό μας παρελθόν.
Τι χρειάζεται να γίνει πέρα από μία κυβερνητική αλλαγή; Αλλαγή της νοοτροπίας μας. Θα σας θυμίσουμε απλά ότι όταν η τότε υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου είχε ζητήσει από τους διευθυντές των σχολείων να καλέσουν τους εισαγγελείς για να αντιμετωπίσουν τις καταλήψεις στα σχολεία, η ΟΛΜΕ είχε απειλήσει τους διευθυντές με διαγραφή! Αν δεν αλλάξουμε μυαλά δεν πατάει άνθρωπος σε αυτή την χώρα. Αν βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, μην ασχολείστε. Μην αγχώνεστε τζάμπα. Θα βουλιάξουμε, θα χαθούμε…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
