Κατανοώ ότι όσοι μέχρι σήμερα δεν έχουν εμβολιαστεί δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Δεν είναι όλοι ψεκασμένοι και αρνητές της επιστήμης. Δεν είναι όλοι φοβισμένοι. Υπάρχει μια τρίτη κατηγορία που για σειρά άλλων λόγων δεν μπορεί ή δεν πρέπει να εμβολιαστεί. Η τέταρτη, διακριτή και αξιοπρόσεκτη κατηγορία, είναι μέσα στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων όπου ένα ποσοστό 44,4 % αρνείται τον εμβολιασμό!
Αν στα μέσα Αυγούστου και λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία κυριαρχήσει και στην Ελλάδα η μετάλλαξη «Δέλτα» που έχει τρομερή εξάπλωση σε νέους και παιδιά, δεν υπάρχει χρόνος να αλλάξουν μυαλά οι εχθροί της επιστήμης, να πειστούν οι φοβισμένοι και να συναισθανθούν τις ευθύνες τους οι βολεμένοι. Θα παραμείνουν, όσο τους παίρνει, μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Έτσι η συζήτηση για τις διευκολύνσεις στους πλήρως εμβολιασμένους είναι ατελής όσο δεν περιλαμβάνει τις «κυρώσεις» σε όσους δεν θα εμβολιαστούν. Όχι ως τιμωρία επειδή δεν θέλουν να εμβολιαστούν.
Αλλά επειδή αυτό συνιστά επικίνδυνη αντικοινωνική συμπεριφορά. Επειδή ναρκοθετούν τη δημόσια υγεία, τη λειτουργία των νοσοκομείων και την παροχή νοσηλείας σε όσους τη χρειαστούν από τους καρκινοπαθείς μέχρι τα θύματα τροχαίων που θα βρεθούν στο ασθενοφόρο με ανεμβολίαστους ΕΚΑβίτες και στο χειρουργείο με ανεμβολίαστους αναισθησιολόγους. Επειδή ναρκοθετούν και την οικονομική «υγεία» της χώρας και την επαγγελματική επιβίωση χιλιάδων οικογενειών.
Το τενεκεδάκι της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού και των «κυρώσεων» σε όσους δεν εμβολιάζονται, κακώς η κυβέρνηση το κλωτσάει όλο και παρακάτω. Ειδικά για εκείνους που μισθοδοτούνται από το δημόσιο, το πλαίσιο πρέπει να τεθεί τώρα.
Είναι εντυπωσιακές οι συζητήσεις που ακούγονται στους διαδρόμους δημοσίων υπηρεσιών από αντιεμβολιαστές δημόσιους λειτουργούς. Εξοργιστικές θα τις έλεγα.
Θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να μάθουμε την στατιστική των εμβολιασμών ανά υπηρεσία του δημοσίου. Όχι μόνο ανάμεσα στους νοσηλευτές και τους γιατρούς, Να μάθουμε πόσοι είναι στο σύνολό τους οι εργαζόμενοι στο δημόσιο που λένε όχι στον εμβολιασμό με την ασφάλεια του ανθρώπων που δεν έχει και πολλά να χάσει αν τα πράγματα στραβώσουν.
Αυτό το «στράβωμα» τρέμει το συντριπτικό ποσοστό των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα που πλήρωσε κατά αποκλειστικότητα «τη νύφη» των lockdown και το 62,2% λέει πως πρέπει να γίνει υποχρεωτικός ο εμβολιασμός. Στον ιδιωτικό τομέα οι κυρώσεις στους ανεμβολιαστους θα επιβληθούν όπως πάντα από τη ζωή και τον…εργοδότη τους.
Δεν συμμερίζομαι τα περί απόλυσης που θεωρεί το 9.6% των πολιτών ως την δέουσα συνέπεια για όποιον δημόσιο υπάλληλο αρνηθεί να εμβολιαστεί. Αλλά ούτε είναι λύση η μετάθεση των δημοσίων υπαλλήλων σε άλλη υπηρεσία. Υπόθεση εργασίας: αν το 44,4 % των νοσηλευτών, των αστυνομικών και των δασκάλων επιμένουν στην άρνησή τους.
Πού θα μετατεθούν; Θα φτιάξουμε ειδικές δημόσιες υπηρεσίες αντιεμβολιαστών για να εξυπηρετούν αντιεμβολιαστές; Θα φτιάξουμε σχολεία με αντιεμβολιαστές δασκάλους και αντιεμβολιαστές μαθητές; Ή θα προσλάβουμε συμβασιούχους να κάνουν τη δουλειά τους όσο αυτοί θα παίζουν την κολοκυθιά με το εμβόλιο και την κοινωνία;
Τι συνιστά ατομικό δικαίωμα το όρισε με ενάργεια η ΠτΔ στις αρχές Ιουνίου όταν στη συνάντηση της με τον Κ. Μητσοτάκη έλεγε ότι η άρνηση εμβολιασμού δεν υποστηρίζεται από το Σύνταγμα γιατί απλά το Σύνταγμα κατά κανένα τρόπο δεν αναγνωρίζει σε κάποιον να θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία του άλλου.
Το ποσοστό που ψάχνουμε για να χτιστεί το τοίχος ανοσίας μέχρι τα τέλη Αυγούστου βρίσκεται στις λίστες μισθοδοσίας του δημοσίου.
