Του Αντώνη Τριφύλλη
«Μιλούν κυρίως μεταξύ τους και αποφεύγουν όσους δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, ακόμη και αν αγαπιούνται...»
«Οι αντισύριζα φίλοι μου» της Αγγελικής Σπανού.
Λίγες ημέρες πριν ξεσπάσει η «θύελλα» με το περίφημο άρθρο της Αγγελικής, συζητώντας με σοβαρό και μετριοπαθές στέλεχος του Πασόκ διαπίστωσα με έκπληξη, ότι ο διχασμός της κοινωνίας έφτασε σε επίπεδα πρωτοφανή. Μου είπε λοιπόν ότι δεν θέλει πια να συζητάει με Συριζαίους. Όταν φίλοι ή συμμαθητές τον καλούν για ένα τσιπουράκι, τους ρωτάει αν στην παρέα συμμετέχουν και συριζαίοι. «Γιατί χωρίς παρεξήγηση εγώ δεν θα έρθω. Δεν έχω διάθεση ούτε να τους ακούω, ούτε να τους βλέπω».
Το κείμενο της Σπανού με τρόπο εύστοχο και καθαρό αποτυπώνει μια αλήθεια που μήνα τον μήνα, συμβάν το συμβάν παρατηρείται. Η φράση «να φύγουν» ακούγεται στα καφενεία και έφτασε πια μέχρι το τελευταίο χωριό. Το πόσο πονάει αυτή η αλήθεια φάνηκε από το σχετικό άρθρο της συμπολιτευόμενης εφημερίδας, που την εγκαλεί για τους φίλους της!
Αυτό είναι και το κύριο μήνυμα της δημοσιογράφου. Το «να φύγουν» χτες, μας αρέσει δεν μας αρέσει, ακόμη και σε ανθρώπους της αριστεράς. Από εκεί και πέρα το αν λυπάται η Αγγελική γι αυτήν την εξέλιξη είναι αδιάφορο, είναι δικαίωμά της να λυπάται ή να χαίρεται.
Πώς όμως οδηγηθήκαμε σε αυτήν την κατάσταση; Πώς η απόρριψη της κυβέρνησης από δυνάμει συμμάχους της να αδιαφορούν για την απόφασή τους να ψηφίσουν ΝΔ; Να αρνούνται πλέον να μιλήσουν με επιχειρήματα σε ότι ακούγεται συριζαίικο, πρέπει να το αναζητήσει το κόμμα που Κυβερνά. Πάντως ακόμη και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν, ότι οι απώλειες των ψηφοφόρων οδηγούνται με αυξητικό ρυθμό στην Ν.Δ.
Τα επιχειρήματα τελευταία οχυρά του λόγου τους είναι ότι «τους θέλουν οι ξένοι. Οι ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί». Μια και τα έκαναν όλα σωστά. Αλλά αυτιά δεν υπάρχουν πια να τους ακούσουν. Θυμάμαι πριν ένα περίπου χρόνο να λέω σε πολιτικά στελέχη που εντάχτηκαν στη συνέχεια στην ΚΙΝΑΛ, ότι ακούω το βουητό των οργισμένων και τρομάζω. Και βλέπω την αντίδραση των κυβερνώντων να συνεχίζουν να χρησιμοποιούν την διχαστική γλώσσα που τους έφερε στην εξουσία. Είναι η γλώσσα που κόκκαλα δεν έχει μιας αντιπαθητικής αριστεράς που δίνει συνεχώς πόντους στον Μητσοτάκη.
Είναι αυτή η γλώσσα που στα εθνικά , στα οικονομικά θέματα, στα θέματα Δικαιοσύνης αποξένωσε από αυτό το ακροατήριο την συγκυβέρνησης. Το να μιλάς για ακροδεξιά ΝΔ την ώρα που συγκυβερνάς με αυτήν εξοργίζει. Και τελικά απευθύνεται ταπεινωτικά σε όσους πιστεύουν, ότι τα προβλήματα της Ελλάδας έχουν ανάγκη συναινέσεων ευρύτερων και όχι εκδικητική δικαστική δίωξη δυο πρώην Πρωθυπουργών κλπ. , και ότι το δηλητήριο εκτοξεύεται καθημερινά από «φιλικό προς την κυβέρνηση Τύπο». Η λέξη τοξική κυβέρνηση θα πρέπει να τους απασχολήσει σοβαρά. Αν θέλουν να έχουν μέλλον στην χώρα αυτή. Ίσως το μόνο που τους μένει είναι να παραδεχτούν καθαρά τα λάθη τους, τις αυταπάτες τους και την ελαφρότητά τους στην αντιμετώπιση μιας κατάστασης που δεν τους αρέσει.
Αλλά είπαμε αυτά είναι δουλειά της Κυβέρνησης να τα κατανοήσει, αν μπορεί. Αυτά τους είπε η Σπανού έστω και με πόνο ψυχής.
Το πιο σημαντικό όμως από όλα είναι η «δολοφονία χαρακτήρων» που επιχειρείται σε βάρος της και μάλιστα από δυο μεριές για τις όποιες επαγγελματικές της δραστηριότητες.
Αυτό είναι χαρακτηριστικό της ολοκληρωτικής νοοτροπίας μιας μορφής αριστεράς, που την έζησαν στο πετσί τους οι διαφωνούντες με την εγκατάλειψη –ευτυχώς-από τον κ. Τσίπρα των στρατηγικών που είχαν εκπονήσει από κοινού. Δεν φτάνει που τους διέγραψαν ή έφυγαν από το κόμμα. Δεν φτάνει που τους απέλυσαν από την δουλειά που τους είχαν προσφέρει σε δημοτικές ή κυβερνητικές θέσεις. Θέλησαν επί πλέον να τους εξοντώσουν ηθικά. Αυτήν την πάγια τακτική που ακολουθούσαν τα αριστερά κόμματα δεν πρέπει να αναπαραχθούν από τους αριστερούς –και μη-θυμωμένους ή ταπεινωμένους. Όσοι από εμάς βρισκόμαστε από πάντα σε πολιτικούς χώρους του κέντρου τα ζήσαμε στο παρελθόν και ήταν μια τακτική που χρησιμοποιούσαν τα ακροαριστερά κόμματα όχι μόνο σε βάρος των αντιπάλων τους, αλλά και σε βάρος των στελεχών τους που δεν συμφωνούσαν με τα τανκς στην Πράγα, τον Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία, στο Τσερνομπίλ και τόσα άλλα. Τα Ξαναζούμε σήμερα στις λατινοαμερικανικές σοσιαλιστικές Δημοκρατίες.
Τις άξιες της φιλελεύθερης Δημοκρατίες δεν πρέπει να τις νερώνουμε. Τα έγραψε και η Νόνη Καραγιάννη. Απλά θέλησα να πω τα ίδια πράγματα από την σκοπιά του Κέντρου.
Υ.Γ. Την Αγγελική Σπανού δεν την έχω ποτέ συναντήσει, έχω μιλήσει μερικές φορές στο τηλέφωνο. Και η εντύπωση μου είναι προς πρόκειται για σοβαρή δημοσιογράφο που ψάχνει όπως οφείλει σε βάθος τα θέματα της.
