Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η εποχή των μνημονίων μοιάζει σαφώς με την "εποχή των τεράτων" του Gramsci. Έκανε άνω κάτω το σάπιο πολιτικό σύστημα και γέννησε μικρούς και μεγάλους δαίμονες στην ελληνική κοινωνία.
Από όλη αυτή την δραματοποιημένη αφήγηση, μόνο η ίδρυση του Ποταμιού και η εκλογή του Μητσοτάκη στην Νέα Δημοκρατία, μπορούν να πιστωθούν ως υγιείς αντιδράσεις στο ζοφερό περιβάλλον του λαικισμού και της δημαγωγικής σήψης. Το μεν Ποτάμι χάθηκε στην ανυδρία των ερεισμάτων του και μένει μόνος ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας να δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα στο πολιτικό σύστημα...
Η αλήθεια είναι ότι η ίδρυση των ΑΝΕΛ, έτσι όπως έγινε, θα μπορούσε να είναι καταστροφική για την διάλυση της Νέας Δημοκρατίας. Αν στην ηγεσία είχε βρεθει ένας πιο σοβαροφανής πολιτικός από τον Πάνο Καμμένο ή αν δεν είχε παρέλθει ο ευεργετικός χρόνος, ώστε να μεταβληθεί η αντιμνημονιακή τάση του εκλογικού σώματος στην κεντροδεξιά παράταξη.
Ο ρόλος αυτού του κόμματος στη συνέχεια ήταν απίστευτα μοιραίος για το πολιτικό σύστημα. Γιατί αποτελούσε το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της φοβικής και περιχαρακωμένης Δεξιάς που ήταν πάντα πρόθυμη να συνεργαστεί με την επίσης εσωστρεφή, ξενοφοβική και ανερμάτιστη Αριστερά. Και το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί, όταν ο ακραίος λαϊκιστής Τσίπρας επέλεξε αμέσως για εταίρο του στην κυβέρνηση τον Πάνο Καμμένο, ενώ είχε σαφώς, την επιλογή να συγκυβερνήσει - υπο προϋποθέσεις- με το Ποτάμι.
Κατά συνέπεια, δεν υπήρχε χειρότερο μείγμα "αριστεροδεξιού" εθνικολαϊκισμού από αυτόν που εξέπεμπαν καθημερινά στην κοινωνία οι κραυγές του Τσίπρα και του Καμμένου. Το αποτέλεσμα όλοι το ξέρουμε: μίσος, εμφυλιοπολεμικό κλίμα και άκρατος συντηρητισμός μέχρι οι εταίροι και οι δανειστές να πετύχουν τον εξανθρωπισμό του Αλέξη Τσίπρα, κάνοντάς τον πιο μνημονιακό από τους προκατόχους του.
Στα τρία χρόνια που πέρασαν ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ επέδειξε απίστευτη αλαζονεία, αμετροέπεια και θρασύτατη ευελιξία στις αντιφάσεις του. Καταστρατήγησε συστηματικά, την υποτιθέμενη ιδεολογική του βάση, είπε του κόσμου τα ψέματα και αποδείχθηκε ο πιο δεινός χορευτής στις κυβιστήσεις.
Μέχρι πρόσφατα όμως, οι ψηφοφόροι του συνέχιζαν να θεωρούν ότι παραμένει ένας στοιχειώδης "θεματοφύλακας" κάποιων βασικών δεξιών αρχών, μέσα σε μία αριστερή κυβέρνηση. Όταν ας πούμε δάκρυζε μπροστά στον Αρχιεπίσκοπο για την Μακεδονία ή την Ορθοδοξία, ήλπιζαν πως υπάρχει κάποιος βρε αδερφέ, που θα συγκρατήσει τον Τσίπρα στο ξεπούλημα...
Όλα αυτά όμως κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος, όταν ο Πάνος Καμμένος συναίνεσε στην υπογραφή της συμφωνίας στις Πρέσπες. Όταν έπεσε πλέον- ακόμα και για τον πιο υποκριτή ή τον πιο ηλίθιο- το τελευταίο φύλλο συκής για τις προθέσεις του κυβερνητικού εταίρου.
Οι ΑΝΕΛ δεν διαθέτουν πλέον κανένα έρεισμα, ούτε καν μεταξύ των ψηφοφόρων τους και αυτό είναι ορατό. Οι δύο βασικές τους γραμμές, η αντιμνημονιακή και η μη παραχώρηση του ονόματος «Μακεδονία» καταπατήθηκαν μπροστά στην παραμονή στην εξουσία και στη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο δρόμος εν τω μεταξύ, μέχρι να ρίξουν την κυβέρνηση τον επόμενο Ιανουάριο- όπως σχεδιάζει ο Καμμένος- είναι μακρύς. Και με τόσους κινδύνους λιντσαρίσματος στους δρόμους είναι αμφίβολο να αντέξουν τον απαιτούμενο χρόνο οι βουλευτές του.
Έχω την αίσθηση ότι ήρθε η ώρα του Πάχτα να απολαύσει την λαική οργή εναντίον του "αγανακτισμένου" Πάνου. Η εκδίκηση είναι πάντα ένα πιάτο που τρώγεται κρύο...
