Της Αλίκης Χατζή
Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα πάσχει από το σύνδρομο της ιδεολογικής αυτοϊκανοποίησης: Δεν αντέχει τις σύγχρονες αυτάρκεις δημοκρατικές κοινωνίες, τους ανέμελους ευτυχισμένους ανθρώπους. Στη θέση τους ονειρεύεται κατεστραμμένες κοινωνίες, ζοφερά προβλήματα και οιονεί αγωνιστές που μέσα από αξεπέραστες δυσκολίες παλεύουν υπέρ ενός απροσδιορίστου «γενικού καλού», που αποτυπώνεται ως Δευτέρα Παρουσία, με την ηγεσία του κόμματος σε ρόλο Αγίου Πνεύματος.
Έχει μια μεσσιανική αντίληψη σωτηρίας του κόσμου. Οι δε πιστοί της «επαναστάτες» είναι οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές: Σε ανασκολοπίζουν για την σωτηρία της ψυχής σου ή της ταξικής σου αυτοσυνειδησίας. Στη χώρα μας ωστόσο, που όλα φέρουν την ταμπέλα της γελοιότητας, αυτή η σχοινοτενής επαναστατική γυμναστική που με θεσμικό χαρακτήρα λαμβάνει αναπαραστάσεις χάους, πρέπει να περιοριστεί δραστικά, αν όχι να τελειώσει. Αυτές οι αλήτικες εκδηλώσεις των κουκουλοφόρων με τις μολότοφ, αλλά και οι φασιστικές επιχειρήσεις του Ρουβίκωνα σε συμβολαιογραφεία, νοσοκομεία, εταιρείες κλπ ένα πράγμα καταστρέφουν: τον καλοστημένο μύθο της εν Ελλάδι Αριστεράς!
Κραυγαλέο παράδειγμα ασυδοσίας αφορά στα αίσχη που επαναλαμβάνονται κάθε Σαββατοκύριακο στην περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο στα Εξάρχεια και στην Κυψέλη γύρω από την ΑΣΣΟΕ. Οι ένοχοι για τις καταστροφές, για την δημόσια διαπόμπευση πολιτών κι εργαζομένων οδηγούνται σπάνια για εξακρίβωση και ποτέ στην δικαιοσύνη. Γιατί έχουν «λόγους» , όπως για παράδειγμα να τιμωρήσουν όσους ρουφούν το αίμα του χτυπημένου από το μνημόνιο λαϊκού ανθρώπου, να διεκδικήσουν την αθώωση «επαναστατών» τρομοκρατών, ή να τιμήσουν εξεγέρσεις και νεκρούς…
Τα τελευταία χρόνια, είχαμε τα επεισόδια στην μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Οι ένοχοι για την δολοφονία του συνελήφθησαν, οδηγήθηκαν στην δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη τούς επέβαλε βαρύτατες ποινές που ικανοποίησαν το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας και η υπόθεση έκλεισε. Όλο το υπόλοιπο άθλιο, κακόγουστο και χυδαίο πανηγύρι γύρω από την μνήμη ενός δεκαπεντάχρονου, το οποίο, όπως όλοι θυμόμαστε, έστησε κι εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί βεβήλωση της μνήμης του και ιεροσυλία κατά της ίδιας της ίδιας της επαναστατικής θεωρίας και των κινημάτων.
Αυτή η εξαμβλωματική παραχάραξη της πραγματικότητας και η κραυγαλέα αποσιώπηση επίσης φρικτών γεγονότων όπως η εν ψυχρώ σαδιστική δολοφονία της εγκύου Αγγελικής Παπαθανασοπούλου (… κανείς δεν θυμάται το όνομά της γιατί δεν το συμπεριέλαβε στο μαρτυρολόγιό της η Αριστερή ευαισθησία) του Επαμεινώνδα Τσακάλη και της Παρασκευής Ζούλια από… λαϊκούς κουκουλοφόρους αγωνιστές, που τόλμησαν να εργάζονται την ώρα που οι εγχώριοι τζιχαντζιστές δολοφόνοι έκαιγαν σε μια διαδήλωση επαναστατικής ρουτίνας το κέντρο της χώρας και που κανείς δεν μνημονεύει πλέον, έχει υπερβεί τα όρια της ανθρώπινης αηδίας…
Οχτώ χρόνια από την 5η Μαίου του 2010, η έρευνα για την τραγωδία της Marfin παραμένει στο σκοτάδι, οι μαρτυρίες ωστόσο που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας από καταθέσεις μαρτύρων, εξακολουθούν να συγκλονίζουν και γιατί είναι «φόρος τιμής» στα θύματα του εμπρησμού, αφού μέχρι σήμερα δικαιοσύνη δεν έχει αποδοθεί.
Δεν θα επεκταθώ καταφεύγοντας σε συναισθηματισμούς ή λυρισμούς. Απλά θα σημειώσω κάτι μικρό αλλά ιδιαίτερα σημαντικό για όσους απέμειναν να συναισθάνονται σε αυτόν τον κατεστραμμένο τόπο: Κανένα μέλος της οικογένειας της αδικοχαμένης εγκύου και των δύο συναδέλφων της δεν βρήκε καταφυγή στα λεγόμενα «κατευθυνόμενα» και «διεφθαρμένα» ΜΜΕ που τόσο βδελύσσονται οι επαναστάτες φιλοξενούμενοί τους… πιθανότατα εμφορούμενοι από γνήσιο λαϊκό ήθος!
Φωτογραφία: Intimenews
