Του Σάκη Μουμτζή
Το κείμενο των «53» μελών της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, θα περνούσε απαρατήρητο καθώς εκφράζει γνωστές απόψεις που κυκλοφορούν στους χώρους της μαρξιστικής διανόησης εδώ και δεκαετίες.
Το καθιστά ενδιαφέρον το γεγονός πως η ομάδα αυτή συμμετέχει και στηρίζει την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ως γνωστόν διαθέτει οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Παρακάμπτω την ουσία των επί μέρους θέσεων και στέκομαι στην άποψη που διατυπώνουν για την «μη συνέχεια του κράτους», για την ένταξη της κυβερνητικής πρακτικής «στην λογική της πλατείας» και στην διάθεσή τους να πέσουν ηρωικά αντιστεκόμενοι στους δανειστές και «όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία».
Η μη αποδοχή του πολιτεύματος της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από την ριζοσπαστική αριστερά, είναι δεδομένη και γνωστή. Άλλωστε δεν κρύβουν αυτήν την θέση τους. Έχοντας αναγορεύσει την άμεση δημοκρατία με όλες τις κινηματικές της μορφές σε κύρια έκφραση της πολιτικής τους δράσης, περιφρονούν βαθύτατα τους θεσμούς και τις διαδικασίες του αστικού πολιτεύματος, γιατί απλούστατα μέσω αυτών εξασφαλίζονται οι ατομικές ελευθερίες στις οποίες δεν πιστεύουν αξιακά, αλλά συγκυριακά.
Απεναντίας, η άμεση δημοκρατία δεν έχει θεσπισμένες διαδικασίες και ως εκ τούτου δεν παρέχει εγγυήσεις για το αξιόπιστο και αντιπροσωπευτικό των λειτουργιών της. Αψευδής μάρτυς των παραπάνω, το δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015. Κλήθηκε ο λαός και τα κόμματα να τοποθετηθούν επί ανυπάρκτου διλήμματος μόνον μέσα σε οκτώ ημέρες από την εξαγγελία του. Πλήρης περιφρόνηση των διαδικασιών και ευτελισμός ενός θεσμού, που απαιτεί σαφή διλήμματα για να υπάρξουν και σαφείς απαντήσεις που εγγράφονται ανεξίτηλα στην πολιτική ζωή του τόπου, καθώς τερματίζουν τελεσίδικα μια εκκρεμότητα.
Έτσι, είναι λογικό οι «53» να θέλουν να εντάξουν στη σχέση κυβέρνησης –πολίτη την λογική της πλατείας. Μια σχέση άμορφη, απροσδιόριστη, που παραμερίζει την συλλογική έκφραση μέσω των κομμάτων. Αλλά εδώ υπεισέρχεται η αντίληψη, που κυριαρχεί στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, πως το «παλιό» πρέπει να ξεριζωθεί για να αποφευχθεί η Παλινόρθωση του και να δημιουργηθούν οι αναγκαίες τομές και οι ρήξεις γι΄αυτό.
Ως γνωστόν στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία εναλλάσσονται ομαλά κόμματα και όχι καθεστώτα. Η διαδοχή στην εξουσία είναι ο απαράβατος κανόνας της δημοκρατίας κι έτσι η λέξη Παλινόρθωση – δάνειο της Γαλλικής Επανάστασης- είναι άγνωστη στο λεξιλόγιο των δημοκρατικών κομμάτων. Οι δε δημοκρατικές κοινωνίες πορεύονται με ομαλές, συντεταγμένες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, χωρίς ρήξεις και τομές. Αυτές οι ιδεοληψίες χαρακτηρίζουν συλλογικά υποκείμενα που αρνούνται την εναλλαγή στην εξουσία και για να το πετύχουν επιδιώκουν την κοινωνική σύγκρουση μακράν των θεσπισμένων λειτουργιών του πολιτεύματος. Η Πλατεία Ταχρίρ είναι το πρότυπο τους. Αλλά λησμονούν πως αυτές οι πλατείες γεννούν και τους Μόρσι και τους Σίσι.
Όμως το πιο ανησυχητικό σημείο του κειμένου των «53» είναι η διάθεση τους να πέσουν ηρωικά μαχόμενοι εναντίον των δανειστών και να μην εξευτελιστούν ταπεινωτικά από τον λαό. Οφείλω να πω, ότι ο λαός «δεν εξευτελίζει ταπεινωτικά». Απλώς, μέσω των εκλογών αναδεικνύει την κυβέρνηση του. Οι ηττημένοι ούτε ξεφτιλισμένοι είναι, ούτε ταπεινωμένοι. Είναι στην αντιπολίτευση. Επειδή οι 53 σύντροφοι δεν διαθέτουν την κουλτούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αντιμετωπίζουν την λαϊκή ετυμηγορία με τέτοιους όρους. Όμως τί υποκρύπτουν οι πολεμικές ιαχές της ένδοξης πτώσης; Σκοπεύουν μήπως να παρασύρουν μαζί τους και την χώρα; Να προκαλέσουν εθνική καταστροφή;
Στον γκρεμό οι 53 σύντροφοι μπορούν να πηδήξουν μόνοι τους. Θα μας λείψουν, αλλά είναι επιλογή τους.
