Υπάρχει τρόπος να αντιδράσει η μεσαία τάξη και να ανατρέψει τους κλέφτες, που της ρουφάνε το αποτέλεσμα του κόπου της; Υπάρχει. Αλλά, για να γίνει πράξη αυτή η αντίδραση και να δώσει καρπούς χρειάζεται ένας παράγοντας: Μια μεσαία τάξη με συνείδηση πολιτών και όχι συνείδηση ραγιάδων. Μια μεσαία τάξη με ταξική συνείδηση.
Τα πράγματα είναι απλά. Η μεσαία τάξη, όπως και όλοι οι πολίτες, φορολογούνται για συγκεκριμένους λόγους. Δεν φορολογούνται για να μαζεύει λεφτά η κάθε κυβέρνηση. Το προβλέπει το Σύνταγμα, δεν είναι θεωρία.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν σχολεία και δασκάλους. Και δεν έχουν. Τα σχολεία είναι κρύα, σαράβαλα, ασυντήρητα, ανασφαλή. Και οι δάσκαλοι είναι ανεπαρκείς. Και σε αριθμό και σε απόδοση σε μεγάλο βαθμό.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν νοσοκομεία, γιατρούς, νοσηλευτές, υλικά και φάρμακα. Και δεν έχουν. Τα νοσοκομεία είναι μισοερειπωμένα, με υποδομές απαρχαιωμένες, υλικά που παλιώνουν σε αποθήκες, γιατρούς κακοπληρωμένους, νοσηλευτές λίγους, αναλώσιμα σπάνια και φάρμακα σε έλλειψη ή πανάκριβα.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν ασφάλεια. Και δεν έχουν. Με μια αστυνομία ανύπαρκτη εκεί που χρειάζεται, δηλαδή στις γειτονιές, στα χωριά και στο δρόμο σε 24ωρη βάση. Με μια αστυνομία ελλιπή σε αριθμό και υλικά. Μια αστυνομία απούσα από την καθημερινότητα του πολίτη.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν μια δικαιοσύνη που να τους προστατεύει από τους ανέντιμους, τους κλέφτες, τους απατεώνες, τους ισχυρούς. Και δεν έχουν. Γιατί η δικαιοσύνη σέρνεται με τέτοιους ρυθμούς που λειτουργεί υπέρ του απατεώνα. Και συμπεριφέρεται στον εαυτό της μισθολογικά και αξιοκρατικά σαν κάτι ανώτερο από τους πολίτες.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν συγκοινωνίες. Μεταφορές. Και δεν έχουν. Το προσωπικό είναι λίγο, αγενές και αυταρχικά εξουσιαστικό στην πλειοψηφία του, αδιάφορο για τον πολίτη. Τα μέσα είναι λίγα, κακοσυντηρημένα και τα κυκλώματα που λυμαίνονται το χώρο πολλά. Από υπαλλήλους, μεσάζοντες και διαπλεκόμενους πολιτικούς.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν μια δημόσια διοίκηση που να τους υπηρετεί. Και δεν έχουν. Αντιθέτως, έχουν μια δημόσια διοίκηση αργοκίνητη, αδιάφορη, εγωπαθή, ανταγωνιστική αν όχι εχθρική απέναντι στους φυσικούς εργοδότες της. Μια δημόσια διοίκηση που υπάρχει για να υπηρετεί τον εαυτό της και, κυρίως, τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Οι οποίες την ταΐζουν σε βάρος των πολιτών.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν περίθαλψη και σύστημα εργασίας. Και δεν έχουν. Με υπηρεσίες που κοιτάνε το ρολόι για να εξαντλήσουν το ωράριο, διατάξεις που κάνουν τα πέντε λεπτά που απαιτούνται για μια δουλειά να μετατρέπεται σε εξάμηνο και σύστημα διεκπεραίωσης υποθέσεων βγαλμένο από τη δεκαετία του 1950. Για να διαιωνίζεται η πελατειακή σχέση μεταξύ υπαλλήλων, κυβέρνησης και ομήρων πολιτών.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν δρόμους λιμάνια και αεροδρόμια προς όφελός τους. Και δεν έχουν. Γιατί οι δρόμοι, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια που αξίζουν είναι χτισμένα από ιδιώτες που τα χρεώνουν στους πολίτες στο πολλαπλάσιο της αξίας τους, αφού έχουν ήδη κλέψει τη φορολογία των πολιτών από τις υπερτιμολογήσεις των έργων. Τα τέλη που πληρώνουν ατελείωτα οι φορολογούμενοι έχουν αποσβέσει εδώ και χρόνια τα έργα και τα επιπλέον μπαίνουν στην τσέπη είτε επιχειρηματιών είτε των κυβερνήσεων.
Αυτά για τις υποδομές που αξίζουν τον κόπο. Γιατί η χώρα είναι διάσπαρτη από δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια απαράδεκτα, κακοφτιαγμένα, επικίνδυνα, εγκαταλειμμένα, με τριτοκοσμικές υποδομές. Για τα οποία οι φορολογούμενοι πληρώνουν χρυσάφι. Που πηγαίνει σε τσέπες επιτήδειων εργολάβων, κυκλωμάτων, διοικήσεων, δημόσιων αρχών και κυβερνήσεων.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν δημόσια έργα και υποδομές για τη γεωργία, τη βιομηχανία, την κτηνοτροφία, τη βιοτεχνία, το εμπόριο, την καθημερινότητα. Και δεν έχουν. Γιατί τα δημόσια έργα γίνονται με κριτήριο το τοπικό ψηφοθηρικό συμφέρον. Και όταν γίνονται έχουν κοστίσει στους φορολογούμενους το πολλαπλάσιο από όσο αξίζουν. Με αμφίβολα αποτελέσματα. Επειδή έχουν ταϊστεί κυκλώματα που πλουτίζουν σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν μια πολιτική που να τους προστατεύει από κερδοσκόπους του εμπορίου και του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ώστε να αγοράζουν προϊόντα χωρίς να γδέρνονται είτε από εμπόρους είτε από τραπεζικά συστήματα. Και δεν έχουν. Αντίθετα, πληρώνουν τις τιμές που προκρίνουν οι πιο ανηλεείς μηχανισμοί του εμπορίου και των τραπεζών.
Οι πολίτες φορολογούνται για εκατοντάδες πράγματα που δεν έχουν. Και δεν τα έχουν γιατί φορολογούνται για να έχουν κυβερνήσεις που δεν λειτουργούν υπέρ των φορολογούμενων αλλά υπέρ των εαυτών τους. Τέτοιες ήταν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις εδώ και περίπου 200 χρόνια.
Αλλά, οι πολίτες που φορολογούνται για να έχουν κυβερνήσεις να τους υπηρετούν, πληρώνουν για να μην έχουν τίποτε από όσα δικαιούνται, αλλά αντίθετα για να πληρώσουν τις ψήφους που θέλει να αρπάξει μια κυβέρνηση από επιλεγμένους πελάτες της! Ομολογημένα! Ανενδοίαστα.
Οι πολίτες που φορολογούνται δεν είναι μόνο η μεσαία τάξη. Είναι όλοι οι πολίτες εκτός από τον μεγάλο πλούτο. Που διαφεύγει μονίμως. Στο όνομα του Συντάγματος που λέει ρητά ότι οι πολίτες συνεισφέρουν στις ανάγκες του κράτους ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του, θα έπρεπε να κάνουν το καθήκον τους: ΝΑ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ.
Γιατί, οι φορολογούμενοι δεν καλούνται να συνεισφέρουν στις ανάγκες του κράτους. Αλλά στις ανάγκες μιας ψηφοθηρικής κυβέρνησης. Ομολογημένα. Και γιατί, ομολογημένα, οι ανάγκες του κράτους έχουν καλυφθεί σε χρήμα. Χωρίς να έχουν μετατραπεί σε ανταποδοτικά οφέλη στους φορολογούμενους: Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Ασφάλεια, Περίθαλψη, Εργασία, Έργα.
Και, το κυριότερο, δεν καλούνται, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, να συνεισφέρουν «ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του». Έχουν υπερφορολογηθεί όπως ομολογεί η κυβέρνηση. Κυρίως σε σχέση με τους φοροφυγάδες, τον μεγάλο πλούτο και τα λαμόγια.
Οι πολίτες που φορολογούνται έχουν δικαιωματικά μόνο μία απάντηση απέναντι σ αυτό το κράτος για να προστατέψουν τους εαυτούς τους, αλλά και να χτίσουν ένα ευνομούμενο κράτος: Να πάψουν να πληρώνουν. Φόρους. Μαζικά και οργανωμένα.
Όχι σαν το κίνημα «Δεν πληρώνω» που είχε στήσει η σημερινή κυβέρνηση όταν ήταν αντιπολίτευση. Το οποίο είχε τη σοβαρότητα μιας καρικατούρας περιθωρίου, όπως είναι και η σημερινή κυβέρνηση.
Ένα κίνημα «Δεν πληρώνω», μαζικό και νομικά ετοιμοπόλεμο. Γιατί και η κοροϊδία σε βάρος της επιβίωσης ενός λαού έχει όρια. Όχι μίας τάξης. Γιατί δεν γδέρνεται μόνο η μεσαία τάξη. Όλος ο νόμιμος λαός γδέρνεται. Κυρίως ο απροστάτευτος. Καιρός να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Δυναμικά.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
