Η δημοσιογραφία του κ. Βαξεβάνη μου προκαλεί αλλεργία. Η μικρή μου εμπειρία έχει δείξει ότι η κίτρινη δημοσιογραφία δεν έχει να προσθέσει πολλά πράγματα στην ενημέρωση. Παρ'' όλα αυτά θεωρώ απαράδεκτη την αυτόφωρη σύλληψη ενός δημοσιογράφου. Κι αυτό δεν το λέω από «συναδελφική αλληλεγγύη». Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για δικαστήριο αισθητικής...
Και οι πολίτες; Πως μπορούν να προστατευτούν όταν πέφτουν θύματα συκοφαντίας από μία εφημερίδα; Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος προστασίας, αλλά αυτός δεν μπορεί να είναι ο σημερινός τυποκτόνος νόμος. Κι επιπλέον η αυτόφωρη διαδικασία δεν ταιριάζει σε αυτού του είδους τα αδικήματα. Ο νόμος Βενιζέλου περί Τύπου είναι ό,τι χειρότερο έχει γίνει για την ελευθεροτυπία στην Ελλάδα. Κι ας μας είναι ο κ. Βενιζέλος συμπαθής. Ο νόμος του, πάντως, δεν μας είναι.
Ο κ. Βαξεβάνης, σε αντίθεση με τον κ. Βενιζέλο, δεν μου είναι συμπαθής. Έχει συμμετάσχει μέσω «αθώων αναδημοσιεύσεων» στην εκστρατεία κατασυκοφάντησής μου από τα γνωστά παπατζίδικα κέντρα. Όπως και στενός συνεργάτης μου και η οικογένειά του! Μιλάμε για χυδαίες επιθέσεις. Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να μην πω αυτό που πιστεύω: Συγγνώμη, αλλά με αυτό τον τρόπο δεν λύνονται αυτά τα θέματα.
Όσο για την ουσία; Δεν μιλάμε αυτή τη στιγμή γι'' αυτήν. Μιλάμε για το αυτόφωρο του Βαξεβάνη και τον καταδικάζουμε πριν τον δικάσουμε. Διότι το αυτόφωρο είναι πράξη ακραίας βίας. Αν και προσωπικά δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του ζεύγους Στουρνάρα και να διαβάζω όλες αυτές τις αθλιότητες που έχουν γραφτεί...
Θανάσης Μαυρίδης
