Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Η διάκριση της βίας σε «καλή» και «κακή», ανάλογα με την ιδεολογία που κουβαλάει καθένας στο κεφάλι του, είναι η υπεράσπιση, διαιώνιση και αναπαραγωγή της βίας. Όσοι κάνουν αυτούς τους διαχωρισμούς είναι οπαδοί της βίας, εχθροί της δημοκρατίας και του νόμου. Αν η δημοκρατία βιάζει παρανόμως, ισιώνουμε τη δημοκρατία. Δεν την καταργούμε.
Λίγες ώρες αφού ο Ζακ Κωστόπουλος ξυλοκοπήθηκε άγρια μπροστά στα μάτια αμέτοχων περίεργων ή συμμέτοχων πολιτών στον ξυλοδαρμό, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Κωνσταντινέας χτυπήθηκε από άλλους πολίτες για τη στάση του κόμματός του στο Μακεδονικό.
Και ενώ ο Ζακ Κωστόπουλος δεν πρόλαβε να πει τίποτε, γιατί ξεψύχησε στο νοσοκομειακό, ο Κωνσταντινέας βγαίνοντας από το νοσοκομείο δήλωσε: «Το μίσος φέρνει μίσος. Κι όποιος το τρέφει είναι συνένοχός του»!
Προφανέστατα ο βουλευτής είτε δεν έχει επίγνωση του τι λέει είτε έχει μετανιώσει για τη ρητορική μίσους που σπέρνει αυτός και το κόμμα του εδώ και 8 χρόνια σε δρόμους, σε πλατείες, σε πανεπιστήμια, στο ίδιο το κοινοβούλιο. Στη δεύτερη περίπτωση χειροκροτούμε τη δήλωση.
Στον αντίποδα, όμως, χτες, ο υπουργός προπαγάνδας κ Βερναρδάκης, που δεν κρύβει διαρκώς την επιθυμία του να φιμώσει τα Μέσα ενημέρωσης και να τα υποτάξει σ αυτό που ο ίδιος και το κόμμα του θεωρούν «ενημέρωση», «η οποία είναι εκτός ελέγχου» (!), άδραξε την ευκαιρία να συσπειρώσει τον κόσμο του, εκμεταλλευόμενος τα δυο αηδιαστικά περιστατικά βίας, δηλώνοντας:
«Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένα περιστατικά, ούτε με κάποιους ακραίους κύκλους, οι οποίοι δρούν εν βρασμώ ψυχής. Εδώ έχουμε ένα συντονισμένο σχέδιο»! Ο κοσμηματοπώλης στην Αθήνα και οι τραμπούκοι κατά Κωνσταντινέα στη Μεσσηνία ήταν προφανώς συνεννοημένοι στο μυαλό του υπουργού Επικρατείας!
Αλλά, το μυαλό του κ Βερναρδάκη δεν ήταν εκεί. Ούτε τον ενδιαφέρει ποιος έδειρε ποιόν και γιατί. Το μυαλό του ήταν πώς θα οργανώσει εκδηλώσεις δήθεν δημοκρατικές, δήθεν καταδικαστικές των φαινομένων βίας, δήθεν δικαιωματικές, αλλά υπό την καθοδήγηση του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά. Όχι και άλλων κομμάτων και οργανώσεων. Για να καπελώσει. Τόσο απλά. Να πουλήσει αριστερή πονοψυχιά προεκλογικά.
Και λέω δήθεν σε όλα τα παραπάνω, γιατί δεν είδαμε τον κ Βερναρδάκη και τους ομοίους του στο «χώρο» να εξεγείρονται όταν ξυλοδερνόταν ο καθηγητής Πανούσης μέσα στο Πανεπιστήμιο. Ούτε όταν ξυλοδερνόταν ο καθηγητής Συρίγος στο Πάντειο. Ούτε όταν ξυλοφορτωνόταν ο υπουργός Χατζηδάκης από «αγανακτισμένους πολίτες». Για να μην αναφέρουμε τη βομβιστική επίθεση στον πρώην πρωθυπουργό Παπαδήμο. Φυσικά, ακόμα και σήμερα δεν έχει αρθρώσει λέξη ο υπουργός προπαγάνδας και το κόμμα του για την ανατριχιαστική εξόντωση της εγκύου και των συναδέρφων της στη Μαρφίν, ούτε και για τη φονική φωτοβολίδα, που έκαψε το κεφάλι της 19χρονης στο Αγρίνιο πριν λίγες μέρες.
Γιατί όλα αυτά έχουν γίνει και γίνονται από τους συριζαίους «επαναστάτες» και τους όμορους «χώρους», που ασκούνται στη βία χωρίς αύριο και με ιδεολογήματα για τα σκουπίδια, όπως θα αποδείξω πιο κάτω. Αυτή η βία, λοιπόν, είναι η «δική τους» βία. Έχει ιδεολογικό πρόσημο, είναι καλή. Γίνεται «επαναστατικά».
Και τον έπιασε ο πόνος τον κ Βερναρδάκη και τον κ Κωνσταντινέα την ώρα που ένας άλλος δολοφονημένος λιβανίζεται από το κόμμα τους και από τους ίδιους με μια αποκρουστικά υποκριτική επανάληψη. Ο Παύλος Φύσσας. Που 5 χρόνια μετά τη δολοφονία του και με ελεύθερο το δράστη, βασανίζεται απάνθρωπα η μητέρα του από την κυβερνητική και δικαστική εξουσία. Οι οποίες σε άλλους καιρούς και με λιγότερα μέσα χρειάστηκαν λίγους μήνες για να τελειώσουν με τη δίκη της χούντας, των βασανιστών και του Πολυτεχνείου και κοντά ένα χρόνο για τη 17 Νοέμβρη!
Την ίδια ώρα, αυτοί που δήθεν καταγγέλλει ο κ Βερναρδάκης και το κόμμα του σαν ρίζα του κακού και καλεί σε πανστρατιά εναντίον τους, είναι υπόδικοι, τους οποίους είχε βάλει φυλακή η κυβέρνηση «των Σαμαροβενιζέλων» και τους έχει αφήσει ελεύθερους η … πρώτη φορά (τέτοια) αριστερά! Προφανώς με την …επαναστατική σκέψη «8% μείον από τη ΝΔ είναι ετούτοι, ας τους χαϊδεύουμε να μην ξαναγυρίσουν εκεί». Ενώ ξεχνάνε ότι μεγάλο ποσοστό της ΧΑ έρχεται από χουντικούς και επιγόνους, που έγιναν στη συνέχεια πασοκοι πριν ξαναγυρίσουν στις άγριες ρίζες τους.
Ας το ξεκαθαρίσουμε για μια ακόμα φορά. Η βία είναι προνόμιο του κράτους, που του ανατίθεται από τους πολίτες, οι οποίοι συναινούν στο Σύνταγμα και στους νόμους. Οι νόμοι υπάρχουν για να προστατεύουν τους αδύναμους από τους ισχυρούς. Χωρίς νόμους κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας. Ο ισχυρότερος κερδίζει. Με αίμα. Και ενώ οι νόμοι είναι διάτρητοι, το Σύνταγμα είναι ο περιορισμός της κρατικής βίας και παντοδυναμίας και η δικλείδα ασφαλείας των πολιτών.
Όταν το κράτος κάνει κατάχρηση της βίας, πράγμα που έχει γίνει πλέον κανόνας, οι απαντήσεις που δίνει το ίδιο το Σύνταγμα είναι τρείς: Αλλαγή διαχειριστών του κράτους με εκλογές. Προσφυγή κατά του κράτους στα ανώτατα δικαστήρια. Επανάσταση (άρθρο 120).
Οι πολίτες πρέπει να έχουν κατά νου μια αρχή: Όταν η δημοκρατία, όπως ασκείται από τις κυβερνήσεις, στρέφεται εναντίον των πολιτών, δεν αλλάζουμε και δεν καταργούμε τη δημοκρατία. Αλλάζουμε και καταργούμε τις κυβερνήσεις. Οι πολίτες καλούνται να υπερασπιστούν τη δημοκρατία. Όχι το χάος. Στο οποίο θα είναι οι τελικοί χαμένοι. Εκτός αν κάνουν επανάσταση. Και πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Εδώ, όμως, όπου εμφιλοχωρεί η «καλή βία» στη φαντασία των συριζαίων και του «χώρου» γενικότερα, αρχίζουν τα δύσκολα.
Οι αδιάβαστοι δήθεν μαρξιστές και αναρχικοί.
Όλη αυτή η «καλή βία», λοιπόν, που έχει ιδεολογικό πρόσημο, βασίζεται είτε στα αποσπασματικά πασαλείμματα από τον Μαρξ και τον Λένιν, είτε από τα ίδια από τον Μπακούνιν και τους άλλους θεωρητικούς των επαναστάσεων. Με μια διαφορά. Εκείνοι οργάνωναν επαναστάσεις. Δεν υπηρετούσαν δουλικά το υπάρχον σύστημα. Ούτε ως υπάλληλοι, καλή ώρα όπως η συριζαϊκή δημοσιοϋπαλληλία, που πήρε την εξουσία σε συνεργασία με τους διεφθαρμένους των προηγούμενων κυβερνήσεων (!), αλλά ούτε και ως διαχειριστές της πολιτικής των κεφαλαιούχων.
Και επειδή όλοι ετούτοι μοιάζουν να μην έχουν καν μελετήσει τον Μαρξ και τον Λένιν και τον Μπακούνιν, η «καλή βία» που καλύπτουν δεν είναι τίποτε άλλο από σκέτη βία. Χωρίς ούτε πρόσημο ούτε παράσημο. Οι ίδιοι οι καθοδηγητές τους τούς διαψεύδουν.
Ο Μάρξ ήταν σαφής: Δεν μπορείς να πηδήξεις, να παραλείψεις, τα οικονομικά συστήματα και να μεταφερθείς από τη φεουδαρχία στο σοσιαλισμό ή στην αναρχία για παράδειγμα. Ο καπιταλισμός είναι η φυσική εξέλιξη της φεουδαρχίας. Και ήταν σαφής και σε μια άλλη τοποθέτηση: Κανένα οικονομικό σύστημα δεν πεθαίνει αν δεν εξαντλήσει και τον τελευταίο πόρο του. Το λάθος του ήταν ότι νόμισε πως είχε έρθει στα τέλη του 19ου αιώνα το τέλος του καπιταλισμού. Και ότι στις αρχές του επόμενου (20ου) αιώνα θα ερχόταν η σειρά της εξέλιξης του καπιταλισμού, που θα ήταν ο κομμουνιστικός σοσιαλισμός. Το πείραμα της ΕΣΣΔ τον διέψευσε και αυτόν και τον Λένιν. Δεν είχε έρθει η ώρα του κομμουνισμού.
Αλλά, και ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σαφείς σε έναν άλλο όρο: Η επανάσταση δεν γεννιέται ξαφνικά. Χτίζεται. Μεθοδικά, παράνομα και νόμιμα, με στρατολόγηση και ιδεολογική κατεύθυνση των όλο και πιο πολλών που μπορεί ένας μαρξιστής κομμουνιστής να συγκεντρώσει. Ώστε να είναι ετοιμοπόλεμος είτε δια της ισχύος είτε γιά να εκμεταλλευτεί τη ρωγμή του καπιταλισμού.
Ο Μπακούνιν ήταν ακόμα πιο σαφής: Η βία, έλεγε, είναι επιζήμια για την κοινωνία των πολιτών και στρέφεται εναντίον τους, όταν είναι μεμονωμένη, τυφλή και δεν υπηρετεί έναν μακρύτερο μαζικό κοινωνικό στόχο. Ένα κοινωνικό σχέδιο. Μια άλλη κοινωνία. Η οποία δεν μπορεί να χτίζεται ερήμην των πολιτών, στο όνομά τους.
Από αυτά τα λίγα των πατέρων της επανάστασης και της εξέγερσης καταλαβαίνει και ο πιο αδαής ότι οι συριζαίοι και το μπάχαλο με το οποίο συνοδοιπορούν δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με τον Μαρξ, ούτε με τον Λένιν, ούτε με τον Μπακούνιν, αλλά ούτε και με κανέναν άλλον από τους θεωρητικούς- και πρακτικούς- της επανάστασης.
Δεν έχουν κάνει τίποτε για να στρατολογήσουν και να καθοδηγήσουν το λαό προς μια επανάσταση και δεν έχουν ξοδέψει ούτε μια ώρα παράνομης και επικίνδυνης δράσης για να υλοποιήσουν το ιδεολόγημα που λένε ότι υπηρετούν. Ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενοι επαναστάτες δρουν μακριά και έξω από την συντριπτική πλειονότητα του λαού, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν και την οποία σιχαίνονται ως νοικοκυραίους. Δεν τους κάνει αυτός ο λαός!
Η βία που ασκούν και χειροκροτούν όλοι αυτοί δεν υπηρετεί τίποτε άλλο από τα άγρια ένστικτα μιας εκδικητικής ορμής ενάντια σε ο,τιδήποτε προσβάλλει το φαντασιακό αφήγημα, με το οποίο γαλουχήθηκαν, και τις ευαισθησίες για την υπεράσπιση των κατατρεγμένων και καταφρονεμένων. Η 13χονη, που πιάστηκε στη Ναύπακτο από την αστυνομία επειδή πουλούσε στυλό στίς καφετέριες, της κατάσχεσαν τα στυλό και της πέρασαν χειροπέδες, δεν εμπίπτει στις ευαισθησίες των αριστερούληδων της εξουσίας Ασκούν πολιτική Παπακώστα. Ούνα φάτσα ούνα ράτσα.
Τα ένστικτα, όμως, τα έχει περιορίσει ή προσπαθεί να τα περιορίσει το κοινωνικό συμβόλαιο- ο Νόμος- να τα εξαλείψει και να επιβάλει κανόνες εξημέρωσης και εξανθρωπισμού. Να μη λέμε «ή εμείς ή αυτοί», ούτε «κάψτε τους, δείρτε τους, χτίστε τους, σπάστε τους, τινάχτε τους, σκοτώστε τους». Να λέμε «δικάστε τους δίκαια» αν έχουν βλάψει το κοινωνικό σύνολο. Αλλιώς, το κοινωνικό συμβόλαιο απαιτεί να συνυπάρχουμε με τις αντιθέσεις μας. Και να συνθέτουμε μια κοινωνία από τις αντιθέσεις της. Αυτό θα πει σεβασμός του άλλου και του διαφορετικού. Αυτό θα πει Κοινωνία και Δημοκρατία.
Το συριζαίϊκο μοντέλο, όμως, όπως και το χρυσαυγίτικο, δεν έχουν καμιά σχέση με το παραπάνω μοντέλο εξημέρωσης και εξανθρωπισμού. Γιατί στηρίζονται και τα δύο στη σύγκρουση, στην εχθρότητα, στο διχασμό και στην αγελοποίηση των ανθρώπων. Σε «δικούς μας» και σε «εχθρούς». Όχι αντίπαλους. Εχθρούς. Ακόμα χειρότερο: Σ αυτή την κατηγοριοποίησή τους δεν χωράνε ουδέτεροι ή αλλόδοξοι. Ή είσαι μαζί μας ή είσαι εναντίον μας! Καθαρές δουλειές Εμφύλιος 1943- 1949. Πίσω 70 χρόνια.
Ε, είμαστε εναντίον σας. Εναντίον και του ροζ και του μαύρου ολοκληρωτισμού. Και είμαστε η μεγάλη πλειονότητα του λαού που ζει σ αυτό τον τόπο. Κι αν η φωνή μας δεν στριγγλίζει σαν και τις δικές σας είναι πολύ πιο δυνατή. Και μια μέρα θα την ακούσετε.
Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης
