Του Γιάννη Κουζηνού
Δεν είναι η πρώτη φορά και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Δεν είναι η μοναδική πράξη ανομίας που ενώ επηρεάζει τις ζωές ανθρώπων μαζικά, στην συγκεκριμένη περίπτωση περίπου 1200, θα εξακολουθήσει να επαναλαμβάνεται και θα εξακολουθήσει να μένει ατιμώρητη. Αυτή η μικρή ιστορία που επηρεάζει την «γειτονιά» μας και τον ομαλό τρόπο ζωής μας ακόμα και μέσα στα ίδια μας τα σπίτια είναι νομίζω ένα ακόμα τέλειο παράδειγμα για να μπορέσει κάποιος να αντιληφθεί τι συμβαίνει, και πως λειτουργούν τα πάντα στα χρόνια της Σοσιαλιστικής, Μπολιβαριανής Επανάστασης.
Όσοι παρακολουθούν την στήλη «Εδώ Βενεζουέλα» θα θυμούνται ίσως την διακοπή ρεύματος που μας άφησε στο σκοτάδι για περισσότερο από 48 ώρες, έγινε η αφορμή να χάσουμε σχεδόν όλα τα υπερπολύτιμα και δυσεύρετα τρόφιμα που είχαμε στο ψυγείο μας και δημιούργησε μεγάλη ανησυχία στους φίλους μας αφού δεν κατάφερα να στείλω το κείμενο μου στην ώρα του. 4 κτίρια, 28 όροφοι το καθένα, 5 διαμερίσματα σε κάθε όροφο, πάνω από 1200 ψυχές μείναμε χωρίς ρεύμα, νερό και επικοινωνία με τον έξω κόσμο όταν ο μετασχηματιστής του τετραγώνου μας, μας άφησε χρόνους. Και επειδή φυσικά η κρατικοποιημένη εταιρεία ηλεκτρισμού του Καράκας δεν διαφέρει καθόλου από τις άδειες αποθήκες και τα άδεια ράφια των σούπερ μάρκετ, δεν διέθετε ούτε τον τρόπο να επισκευάσει τον μετασχηματιστή, ούτε έναν ίδιο για να τον αντικαταστήσει.
Όσο απίστευτο και να ακούγεται η λύση που βρήκαν, ήταν να τοποθετήσουν μια μεγάλη βιομηχανική μπαταρία εκτεθειμένη στην μέση του πεζοδρομίου, πάνω από το σημείο του μετασχηματιστή που ήταν κάτω από το έδαφος, αφού το μέγεθος της είναι πολύ μεγαλύτερο αυτού. Ενημέρωσαν επίσης τους διαχειριστές των κτιρίων ότι κι αυτή η λύση θα είναι προσωρινή αφού όπως και κάθε μπαταρία, και η συγκεκριμένη έχει περιορισμένη διάρκεια ζωής. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,δημιούργησαν και ένα νέο πρόβλημα, καθώς δεν προέβλεψαν, η έκπληξη θα ήταν να το είχαν κάνει, την εφευρετικότητα των αρουραίων της νύχτας, των μικρό εγκληματιών του Καράκας.
Όχι μια, αλλά δύο φορές σε διάστημα λίγων μηνών, άγνωστοι μέσα στην νύχτα επισκεφτήκαν την εκτεθειμένη μπαταρία μας και με κάποιο τρόπο κατάφεραν να την ανασηκώσουν και να κλέψουν τα χοντρά καλώδια που την συνδέουν με τα 4 κτίρια! Ο χαλκός είναι δυσεύρετος και είναι φυσικό να πιάνει καλή τιμή στην μαύρη αγορά. Η μπαταρία μας έχει γίνει δύο φορές εύκολη λεία για τους ποντικούς, προκαλώντας μεγάλα και παρατεταμένα προβλήματα στην ηλεκτροδότηση αλλά και την υδροδότηση, καθώς το ρεύμα είναι απαραίτητο για να λειτουργεί το σύστημα πίεσης που στέλνει το νερό σε όλα τα διαμερίσματα των πολυόροφων κτιρίων.
Χωρίς να γνωρίζω ακριβώς τις τεχνικές λεπτομέρειες, την δεύτερη φορά που έκλεψαν τα καλώδια πριν από μερικές μέρες, τα 4 κτίρια συνεργάστηκαν μέχρι να αποκατασταθεί και πάλι το πρόβλημα. Όταν τα δύο κτίρια είχαν ρεύμα δεν λειτουργούσαν οι ανελκυστήρες και τα φώτα στους κοινόχρηστους χώρους, και το αντίστροφο, μοιράζοντας τις λειτουργίες και της ανάγκες ισορροπώντας τις ανάγκες μας με την δυνατότητα της μπαταρίας μέχρι να αποκατασταθεί το πρόβλημα πλήρως... προσωρινά. Τελικά ξανά πέρασαν τα καλώδια. Η περιορισμένη όμως ζωή της μπαταρίας αλλά και η σχεδόν σίγουρη επόμενη επίσκεψη των αστικών μεταλλωρύχων, θα κάνει την ανιαρή μας ζωή ενδιαφέρουσα προσθέτοντας μια ακόμα πινελιά, λίγο ακόμα χρώμα στην μονότονη και ήρεμη καθημερινότητα μας.
Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν τελικά η ζωή στην Βενεζουέλα δεν είναι παρά ένας πίνακας αφηρημένου εξπρεσιονισμού σε εξέλιξη και ο Τζάκσον Πόλοκ προσθέτει σιγά σιγά λίγη ακόμα παράνοια.
