Τελικώς, χρωστάνε οι Γερμανοί αποζημιώσεις στην Ελλάδα; Μάλιστα. Με απόφαση της Διάσκεψης των Παρισίων (1946) 7δις 100 εκ δολάρια αγοραστικής αξίας 1938 (σημερινά 108 δις χωρίς τους τόκους) και 3,5 δις δολ. του 1938, σημερινής αξίας 54 δις χωρίς τους τόκους. Αυτά, στο Δημόσιο. Και γιατί δεν τα δίνουν, ενώ έχουν πληρώσει σε όλα τα άλλα κράτη; Γιατί μπορούν!
Και μπορούν για έναν και μόνο λόγο. Επειδή όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1947 μέχρι και τη σημερινή δεν έχουν τολμήσει να διεκδικήσουν αποφασιστικά τα χρωστούμενα. Άλλες, οι πρώτες, γιατί δεν είχε υπογραφεί σύμφωνο ειρήνης. Άλλες, γιατί η Γερμανία κρυβόταν πίσω από τη διάσπασή της και έστελνε την υποχρέωση για όταν θα ενωνόταν πάλι. Και άλλες από το φόβο μη διαταράξουν τις σχέσεις της Ελλάδας με τη Γερμανία. Δηλαδή, από ατολμία και φόβο. Σαν τη σημερινή.
Το γεγονός ότι ο Τσίπρας δεν ψέλλισε καν τη λέξη αποζημιώσεις χτες στον Γερμανό πρόεδρο και άφησε στον Παυλόπουλο να θέσει το θέμα, αποδεικνύει την παραίτηση και αυτής της κυβέρνησης από μια σοβαρή διεκδίκηση. Γιατί, ο Παυλόπουλος, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν έχει καμιά αρμοδιότητα να χειρίζεται το θέμα! Δεν είναι η κυβέρνηση. Είναι διακοσμητικός και τα λόγια του ανίσχυρα. Για να νομίζει το πόπολο ότι έχει κυβερνήτες με θάρρος. Ενώ έχει, με θράσος.
Η Γερμανία μπορεί να παριστάνει ότι είναι κράτος σεβασμού στη νομιμότητα και στην τάξη, αλλά αυτά αφορούν μόνο στους κατοίκους της Γερμανίας. Για όλο τον άλλο κόσμο η Γερμανία ήταν και είναι η πιο αυταρχική, καβαλημένη και υπερόπτης χώρα μαζί με τη Βρετανία. Όχι μόνο το παρελθόν της, αλλά και η τιμωρητική (!) στάση της απέναντι σ αυτούς που έσωσαν τις τράπεζές της, χρεωνόμενοι τα κωλόχαρτά τους μετά τη διασπορά τους το 2008 μέσω ΗΠΑ, αρκεί για να δει κανείς το πραγματικό της πρόσωπο.
Η ιστορία υπεκφυγής της να πληρώσει τις αποζημιώσεις που οφείλει στην Ελλάδα, εδώ και 70 χρόνια είναι η πιο μεγάλη απόδειξη ενός κράτους υπερόπτη και αυταρχικού, που σέβεται μόνο το δίκαιο που το συμφέρει. Ενώ από την άλλη έχει το θράσος να κουνάει το δαχτυλάκι, παριστάνοντας τον καθηγητή της νοικοκυροσύνης με τα λάφυρα των άλλων νοικοκυριών.
Η ιστορία των αποζημιώσεων, που αποκαλύπτει και όλη τη γερμανική αναξιοπρέπεια και μιζέρια, είναι μακρά αλλά θα αποπειραθούμε να τη συμπτύξουμε.
Όπως είπαμε, η Διάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα το 1946 τα 10 δις 600 εκ. δολάρια για δύο ζημιές στην Ελλάδα. Στο κράτος:
1. Για τις καταστροφές σε υποδομές και δημόσιο πλούτο και
2. Για το δάνειο που εξανάγκασαν την κατοχική ελληνική κυβέρνηση να τους δώσει, προκειμένου να ταϊσουν τα στρατεύματα στη Β Αφρική και στην ΕΣΣΔ.
Στη συνέχεια, η συμφωνία του Λονδίνου το 1953 πάγωσε ρητά τις αποζημιώσεις χωρίς να τις χαρίσει, μέχρι να υπογραφεί συμφωνία ειρήνης μεταξύ Γερμανίας και νικητών και να ορθοποδήσει η χώρα.
Για να έχει ο αναγνώστης μια μικρή εικόνα των γερμανικών καταστροφών στην Ελλάδα, που αποτιμήθηκαν σε 7 δις. 100 εκ δολάρια (!) παραθέτουμε τον επίσημο συνοπτικό πίνακα:
- Έκαψαν ολοσχερώς πάνω από 100 πόλεις και χωριά.
- Εκτέλεσαν 56.225 αθώους πολίτες.
- Πήραν ομήρους πάνω από 105.000 ανθρώπους, οι οποίοι κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα κρεματόρια.
- Προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές σε 1.770 χωριά.
- Πυρπόλησαν πάνω από 400.000 σπίτια.
- Κατέστρεψαν το 70% των λιμενικών εγκαταστάσεων, το μεγαλύτερο μέρος του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου και το σύνολο των σιδηροδρομικών γεφυρών και τούνελ.
- Βύθισαν το 75% του ελληνικού εμπορικού στόλου.
- Άρπαξαν το 80% των μέσων μεταφοράς και το 51% των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων.
- Οι μισές ελληνικές οικογένειες είχαν θύματα.
- Το 10% του συνολικού πληθυσμού υπέστη αναπηρία.
- Το 75% των παιδιών προσβλήθηκε από ασθένειες, οι οποίες τα ταλαιπώρησαν και μετά την απελευθέρωση.
- Οι συνολικές απώλειες λόγω των εκτελέσεων, της πείνας, των ασθενειών και της υπογεννητικότητας κατά τη διάρκεια της Κατοχής έχουν υπολογιστεί σε 1.106.000 ανθρώπους, ή στο 13,5% του ελληνικού πληθυσμού. Είναι το υψηλότερο ποσοστό σε ολόκληρη την Ευρώπη.
- Από τη λεηλασία μουσείων και αρχαιολογικών χώρων, καθώς και από παράνομες ανασκαφές οι κατακτητές μετέφεραν στη Γερμανία 8.500 αρχαιολογικούς θησαυρούς. Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας μονοφαγά είναι ότι το Βερολίνο ζητάει από τη Μόσχα να επιστρέψει τα έργα τέχνης που άρπαξε ο Κόκκινος Στρατός το 1945, αλλά αρνείται να συζητήσει την επιστροφή στην Ελλάδα των αρχαιολογικών θησαυρών που έκλεψε!
Αυτά τα λίγα επέφεραν στην Ελλάδα οι Γερμανοί, που δεν περιλαμβάνουν τον μεγαλύτερο παράγοντα: Τον πόνο και την αγωνία.
Τα κατορθώματα των πολιτισμένων αυτών Ευρωπαίων, που και τότε κουνούσαν το δαχτυλάκι στους άλλους λαούς υπεροπτικά, λαμπρύνθηκαν και στον οικονομικό τομέα.
Το 1942, η ιταλογερμανική διάσκεψη της Ρώμης αποφάσισε (ό,τι ήθελε έκανε!) να πληρώνει η Ελλάδα στις γερμανικές και ιταλικές δυνάμεις κατοχής 1,5 δις δρχ. το μήνα για τη συντήρηση των στρατευμάτων. Το 1,5 δις έγινε 8 το μήνα και σύντομα το όριο καταργήθηκε! Παράλληλα αποφάσισαν να παίρνουν αναγκαστικά δάνεια από την Τράπεζα Ελλάδος για τα στρατεύματα Αφρικής και ΕΣΣΔ.
Το πρώτο αποτέλεσμα της ληστείας του ελληνικού λαού και πλούτου ήταν ο λιμός τον Χειμώνα του 1942, που πέθαιναν κάθε μέρα από πείνα περίπου 500 άμαχοι και παιδιά.
Το σύνολο των δανείων αναγνώρισε το 1944 ο πληρεξούσιος του Βερολίνου στην Ελλάδα Φον Γκρέβενιτς με επιστολή του στον πρωθυπουργό Ι Ράλλη.
Οι αστείες γερμανικές δικαιολογίες.
Οι γερμανικές κυβερνήσεις επαναλαμβάνουν μονότονα ότι δεν χρωστάνε τίποτε και ότι το θέμα έχει κλείσει. Ψέματα.
Πρώτα προσπάθησαν να αποφύγουν την πληρωμή με τη γελοία δικιολογία ότι δεν υπήρχε μία Γερμανία και θα ήταν άδικο να πληρώσει η Δυτική και για χρέη της Ανατολικής! Επομένως, υποσχόταν ότι θα δει το θέμα μόλις ξαναενωθεί η χώρα.
Η χώρα ξαναενώθηκε και με τη Συνθήκη Ειρήνης του 1990 (2+4) ο δρόμος για να πληρώσει η Γερμανία είναι νομικά ανοιχτός. Για κράτη που είναι έντιμα και τιμούν την υπογραφή τους. Όχι για τη Γερμανία. Η οποία, ενώ καμώνεται ότι έχει τελειώσει το θέμα κάθε αποζημίωσης, επί Σρέντερ αποζημίωσε εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους για το Ολοκαύτωμα, και το 2013 επί Σόιμπλε αποζημίωσε επιπροσθέτως με 772 εκ μάρκα Εβραίους για τον ίδιο λόγο. Οι Εβραίοι, έχουν άλλη αξία από τους Έλληνες για την τσέπη και, κυρίως, την πολιτική τσέπη της τάχα μετανοιωμένης Γερμανίας.
Αλλά, οι Γερμανοί κρύβονται πίσω και από άλλα παραμύθια. Ότι ο Κ Καραμανλής είχε δεχτεί να πάρει 115 εκ μάρκα το 1960 και να κλείσει το θέμα. Ψέματα.
Η Γερμανική κυβέρνηση πλήρωσε 115 εκ μάρκα τότε για να αποφυλακίσει τον δήμιο των 54.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν (!), που είχε καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλακή. Και πλήρωσε ως αποζημίωση ακριβώς για να αποζημιωθούν τα θύματα και οι συγγενείς τους.
Για να μην υπάρξει μάλιστα παρεξήγηση, και επειδή το κράτος τότε ήταν κράτος, η ελληνική κυβέρνηση με επίσημη επιστολή της ξεκαθάρισε στην κυβέρνηση της Βόννης ότι επιφυλάσσεται για νέες απαιτήσεις από τις καταστροφές και τις διώξεις κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής.
Το άλλο παραμύθι είναι ότι μετά από 7 δεκαετίες οι ελληνικές διεκδικήσεις έχουν χάσει κάθε νομιμοποιητική βάση. Η Γερμανία του Δικαίου και της νοικοκυροσύνης δεν ξέρει ότι σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται!
Ειδικά για το αναγκαστικό δάνειο υπάρχει σύμβαση από τότε, που δεσμεύει τη Γερμανία. Και απόδειξη της δέσμευσης είναι ότι η ναζιστική κυβέρνηση είχε αρχίσει να πληρώνει τις δόσεις για το δάνειο! Τα έγγραφα υπάρχουν.
Το 1995 υπήρξε ρηματική διακοίνωση του Ανδρέα Παπανδρέου πρός τη Γερμανία, με την οποία έβαζε στο τραπέζι τις γερμανικές αποζημιώσεις. Στις αρχές του 2000 ο Άρειος Πάγος, με αμετάκλητη απόφαση διέταξε την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση Σημίτη, με απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης Μ Σταθόπουλου έστειλε δικαστικό κλητήρα στο Ινστιτούτο Γκαίτε για να εκτελέσει την απόφαση του Άρειου Πάγου. Με παρασκηνιακές παρεμβάσεις, όμως, ο υπουργός ανακάλεσε την εντολή του. Σατανική σύμπτωση: Τότε ακριβώς συναίνεσε το Βερολίνο στην ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ!
Έκτοτε, και σε επίσημο επίπεδο δεν υπάρχουν παρά πυροτεχνήματα και ηρωικοφανείς δηλώσεις πολιτικών για το θέμα. Μεταξύ των οποίων και του κ Τσίπρα. Ο οποίος, όπως και οι προκάτοχοί του, δεν τολμάει να θέσει επίσημα το θέμα στο Βερολίνο. Με όλο το δικαστικό φάκελο και τον λεπτομερή φάκελο της Επιτροπής της Βουλής, που συμπεριλαμβάνει και τον λογαριασμό από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Αν αυτό είναι κράτος.
Αν είναι κράτος, γιατί η Ελλάδα, αν και υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές σε αναλογία με τον πληθυσμό της, με εξαίρεση την ΕΣΣΔ, είναι η μόνο χώρα που δεν πληρώθηκε τις αποζημιώσεις από τη Γερμανία. Η μόνη!
Και σε όλα τα παραπάνω δεν αναφέρονται και δεν υπολογίζονται οι αποζημιώσεις που οφείλονται και που αρνείται να πληρώσει η Γερμανία στους ιδιώτες κατοίκους των ελληνικών χωριών. Που εξαφανίστηκαν από το χάρτη, που σφαγιάστηκαν, που εξανδραποδίστηκαν. Και οι οποίοι τα διεκδικούν πεισματικά εδώ και χρόνια, προσκρούοντας στη γερμανική αναισθησία. Που μεταβάλλεται αίφνης σε ευαισθησία και σε επισκέψεις Γερμανών επισήμων και σε γονυκλισίες στους τόπους του μαρτυρίου. Και οι οποίες αποδεικνύονται πόσο υποκριτικές είναι μόλις καλούνται οι επίσημοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη.
Πόσα είναι τα οφειλόμενα σήμερα με τους τόκους; Μεταξύ 162δισ και 300 δις ευρώ. Συμπεριλαμβανομένων και των αποζημιώσεων των ιδιωτών, κατά το πρότυπο της αποζημίωσης των Εβραίων. Και γιατί δεν εγείρεται η απαίτηση από τις κυβερνήσεις και από ετούτη, που μας είχε ταράξει στις απειλές και τις υποσχέσεις και στα προσκυνήματα σε Καισαριανή, Χαϊδάρι, Μακρόνησο, Καλάβρυτα; Εκμεταλλευόμενοι τους νεκρούς για ψηφαλάκια;
Η απάντηση είναι απλή. Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν και είναι δειλές. Και ανάξιες εκείνων των αγωνιστών που δεν υπολόγισαν το μέγεθος του αντιπάλου και πολέμησαν. Οι Έλληνες που υπέφεραν από τη γερμανική μπότα δεν έχουν δυστυχώς άξιους να υπερασπιστούν ούτε τον αγώνα τους ούτε την ακούσια ή εκούσια θυσία των ίδιων, των οικογενειών τους και της περιουσίας τους. Όπως αυτοί υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους. Κι αυτή είναι η ντροπή των σημερινών νεοελλήνων και των κυβερνήσεών τους. Όπως αυτή.
Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης
