Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το κράτος πάντα κατάφερνε να εγγυηθεί για λογαριασμό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και εις βάρος της κοινωνίας. Με εκχωρήσεις κυριαρχίας, με ξεπούλημα της δημοκρατίας, με ενδοτισμό και καθυστέρηση. Με αδιαφορία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ποιότητα ζωής των πολιτών του.
Το πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας πουλούσε προστασία, νταβατζιλίκι και «αγαθοεργίες» σε πλούσιους και φτωχούς. Διαχρονικά, εμπορευόταν το δικαίωμα της λειτουργίας ενός προστατευμένου κρατιδίου στο νότο της Βαλκανικής. Με αντάλλαγμα την νομή της εξουσίας και την διαχείριση του χρέους και των δανεικών.
Ως τώρα, δεν είχε κάποιος παρά να εξασφαλίσει με διάφορες ευκαιρίες, έναν μεγαλύτερο δανεισμό για να εξαγοράσει τις ψήφους των «πελατών» του. Με την ανοχή – πάντα με αντάλλαγμα- των ξένων, τα κόμματα οργάνωναν την πολιτική τους στρατηγική και επανακαθόριζαν το πλαίσιο εξουσίας με τα λεφτά των άλλων.
Στην εποχή της κρίσης όμως, όλα άλλαξαν. Όταν "βγαίνεις από τα μνημόνια" τι ακριβώς μπορείς να μοιράσεις, κυνικά και ξεδιάντροπα, στην κοινωνία; Ποιανού χρήματα θεωρείς ότι διαθέτεις για να τα δώσεις σε «ανήμπορους» ως «Ρομπέν των δασών»; Το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να κλέψεις από τους μεν για να δώσεις τα κλοπιμαία στους δε. Να εξοντώσεις τους μισούς Έλληνες για να πουλήσεις προστασία στους άλλους μισούς. Κάτι που νομίζεις ότι ήδη κατάφερες με το υπερπλεόνασμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο καλός μαθητής ενός αμαρτωλού πολιτικού συστήματος που το ακολουθεί, σε λάθος μέρος και σε λάθος εποχή. Το παιχνίδι με τα λεφτά των άλλων είναι συνηθισμένο σε μια κοινωνία που βιώνει την «προστασία» από την πρώτη μέρα της δημιουργίας του ελληνικού κράτους.
Θα του επιτρέψουν όμως, οι δανειστές να στήσει πάρτυ παροχών στη ΔΕΘ; Θα μπορέσει να μοιράσει το πλεόνασμα εκτροχιάζοντας την δημοσιονομική πειθαρχία που εξασφάλισε με την φορολογική αφαίμαξη;
Κοινωνική πολιτική κάνεις με τα δικά σου λεφτά! Με τα έσοδα που προέκυψαν από την ανάπτυξη της οικονομίας, από τις εξαγωγές, από την παραγωγικότητα, από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών σου πηγών, από την καινοτομία και την εξωστρέφεια.
Να θυμίσω μόνο ότι το δημόσιο χρέος είναι πια ευρωπαϊκό και οι εντολές διαχείρισης δίνονται όχι από τις αγορές αλλά από τα κοινοβούλια των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά συνέπεια, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση, να επιτραπεί παρέκβαση από τους στόχους της εποπτείας.
Οι πιθανότητες να πείσει τους ψηφοφόρους του με παροχές και ξένα χρήματα είναι ελάχιστες. Μπορεί να τους συνεπάρει ποτίζοντάς τους με μίσος και πόλωση. Όχι όμως με τις εγγυήσεις του κράτους που υπολόγιζε μέχρι πρόσφατα. Το κράτος το έχασε μαζί με την φασματική αξιοπιστία του "ηθικού πλεονεκτήματος".
Ο Αλέξης πήρε το δρόμο της μεγάλης φυγής. Έχασε ήδη το κράτος, θα χάσει γρήγορα και τις εκλογές...
