Της Ιωάννας Δημητριάδου *
Κάθε πρωί πηγαίνω τα παιδιά στο σχολείο. Δυστυχώς, τα μάτια μου έχουν δει πολλά. Εξαιτίας, λοιπόν, ενός άσχημου συμβάντος, βρήκα την αφορμή να γράψω αυτό το άρθρο. Ίσως, όταν μας αγγίζει προσωπικά, καταλαβαίνουμε πολλά.
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στη χώρα μας. Εμείς οι ίδιοι έχουμε αλλάξει! Οι συνθήκες, τα προβλήματά μας, η αδικία που πολλές φορές έχουμε υποστεί ως πολίτες, μας κάνουν να βγάζουμε τον χειρότερό μας εαυτό. Και αυτό, δυστυχώς, φαίνεται καθημερινά στον δρόμο. Μόνο που η συμπεριφορά μας εκεί, προδίδει τον τρόπο που έχουμε μεγαλώσει, την παιδεία μας.
Αποφασίζουμε να πάρουμε το αυτοκίνητό μας και να πάμε στις δουλειές μας. Περνάμε με κόκκινο. Ε, και! Το πολύ - πολύ να μας κορνάρουν. Ας σταματήσουν αυτοί. Εμείς μια φορά περάσαμε. Σάμπως, θα τιμωρηθούμε;
Παραβιάζουμε το STOP, γιατί είμαστε μάγκες. Ε, και! Άντε να μας βρουν! Τρέχουμε με τα χίλια, για να κάνουμε επίδειξη ή ό,τι άλλο έχουμε στο μυαλό μας. Ε, και! Εμείς είμαστε φοβεροί οδηγοί. Οι άλλοι είναι οι άσχετοι που δεν ξέρουν να οδηγούν. Αν πιούμε και λίγο κρασί παραπάνω, τότε άντε να μας πιάσουν! Σάμπως, θα τιμωρηθούμε;
Αποφασίζουμε να παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας πάνω στη διάβαση. Τώρα, το πώς θα περάσουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι μητέρες με καρότσια, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και γενικά οι πεζοί είναι δικό τους θέμα. Αρκεί που εμείς κάνουμε τη δουλειά μας. Εξάλλου και στο σχολείο που πάμε, για να αφήσουμε τα δικά μας παιδιά, τι και αν υπάρχει διάβαση. Εμείς εκεί θα παρκάρουμε, ακριβώς μπροστά από την πόρτα. Γιατί να κουράσουμε τα δικά μας παιδιά; Τα άλλα παιδιά, ας περάσουν όπως νομίζουν.
Αποφασίζουμε να κάνουμε επικίνδυνες προσπεράσεις, χωρίς ορατότητα, χωρίς να υπολογίζουμε αν το αυτοκίνητο που θέλουμε να προσπεράσουμε έχει μέσα παιδιά, χωρίς να σκεφτούμε το χάος που ενδεχομένως αφήσουμε πίσω. Αρκεί που έγινε η δουλειά μας. Αρκεί που πουλήσαμε μαγκιές. Έτσι, εμείς έχουμε μάθει. Το πολύ-πολύ να μας κορνάρουν, να μας βρίσουν. Ε, και! Σάμπως, θα τους ξαναδούμε;
Οδηγούμε και βλέπουμε παιδιά που θέλουν να περάσουν απέναντι. Γιατί, παρακαλώ να σταματήσουμε; Ας περιμένουν. Εξάλλου, δικά μας παιδιά είναι;
Βάζουμε τα παιδιά μας μέσα στο αυτοκίνητο, χωρίς καθισματάκια, χωρίς ζώνες, μπροστά και με ανοιχτά παράθυρα. Ε, και! Τι μπορεί να συμβεί; Σε 2 λεπτά θα είμαστε σπίτι. Και αν κάποιος τολμήσει να μας πει και κάτι, θα κάνουμε το συνηθισμένο. Θα κατεβάσουμε το παράθυρο, θα του πούμε δύο λογάκια ή θα τον μουντζώσουμε. Εμείς έτσι έχουμε μάθει και αυτό το παράδειγμα δίνουμε και στα παιδιά μας.
Αυτή είναι μια καθημερινή εικόνα στον δρόμο. Ίσως και λίγα λέω. Μας φταίνε τα πάντα, γιατί έχουμε αλλάξει, έχουμε τα δικά μας προβλήματα. Και ξεσπάμε στον δρόμο. Όμως, η παιδεία μας δε σχετίζεται με την όλη μας κατάσταση. Έτσι έχουμε μεγαλώσει και έτσι μεγαλώνουμε και τα παιδιά μας. Μόνο που δεν απέχουμε πολύ από έναν εγκληματία. Γιατί αυτά που εμείς αποφασίζουμε να κάνουμε στον δρόμο, χωρίς να υπολογίζουμε πως θέτουμε σε κίνδυνο, πρωτίστως τον εαυτό μας, τα παιδιά μας και μετά τους άλλους, διαπράττουμε έγκλημα. Το καταλαβαίνουμε, μόνο όταν μας αγγίζει και φωνάζουμε. Αν και, πριν από μια μέρα, πριν από μια εβδομάδα, πριν από έναν μήνα, κάναμε ακριβώς το ίδιο.
Ας καταλάβουμε πως το τρόπος που οδηγούμε, ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στον δρόμο δείχνει την παιδεία μας.
* Η κ. Ιωάννα Δημητριάδου είναι ειδική Παιδαγωγός, Συγγραφέας, Αρθρογράφος
