Πανηγυρίζει (αν είναι δυνατόν) ο Τσίπρας, καταχαίρεται (για να δούμε ως πότε) ο Ανδρουλάκης. Υπό το βάρος των απρόσμενων και αδυσώπητων εισαγόμενων προβλημάτων, ο Μητσοτάκης μοιάζει πολιτικά πρεσαρισμένος, για πρώτη φορά από το 2019. Υποχρεώνεται σε αναπροσαρμογή στρατηγικής, στη θέση της αυτοδυναμίας βάζει πια τη σταθερότητα, αντί για by pass των πρώτων εκλογών τώρα προκρίνει την αξιοποίησή τους, εάν αποδειχθεί πρακτικά εφικτό.
Αυτές είναι οι δύο «τερατώδεις κωλοτούμπες» του Κυριάκου για τις οποίες χαίρεται η αντιπολίτευση, που αν πιστέψουμε τις διαρροές της υπαγορεύονται από «ηττοπάθεια», «πανικό» και «ψυχολογική κατάρρευση του κυβερνητικού στρατοπέδου». Ήμαρτον Κύριε. Αν έχει ψυχολογική κατάρρευση αυτός που προηγείται με δέκα μονάδες, τότε ο Αλέξης που είναι δέκα μονάδες πίσω πως θα ‘πρεπε να νιώθει;
Και αν ο Μητσοτάκης προβληματίζεται για τον τρόπο που θα σχηματίσει κυβέρνηση επειδή δυσκολεύεται να προσεγγίσει την αυτοδυναμία, τότε τι πρέπει να σκέφτεται ο Ανδρουλάκης που μόλις καβατζάροντας το 10% υπόσχεται σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις με πρόσωπα της δικής του επιλογής; Ο ορισμός της υπερβατικότητας. Εδώ μάλλον έχουμε σαλτάρει όλοι και ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει.
Ο Νίκος πιστεύει ότι θα μπορέσει να κρατήσει τους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ μακριά από το μέγα θέμα της κυβερνησιμότητας του τόπου. Σαν να ανήκουν σε άλλη χώρα ή σε άλλον πλανήτη. Θα την πατήσει από αυτό, αλλά θα το καταλάβει όταν δεν θα μπορεί να το αντιστρέψει.
Αυτή δε η μπουρδολογία ότι ο τρίτος σε εκλογική δύναμη θα ορίσει τον χαρακτήρα και τα πρόσωπα(!) του σχήματος που θα κυβερνήσει τον τόπο, ως ηγεμονική δύναμη έναντι και της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, κάπου πάσχει λογικά, σωστά;
Και αν ο Νίκος στα λόγια φτιάχνει personal κυβέρνηση, ο Τσίπρας από την άλλη πιστεύει ότι θα τον κάνει πρωθυπουργό η ΔΕΗ. Και μάλιστα δίχως να πει τι σκοπεύει να κάνει αυτός με τη ΔΕΗ. Προφανώς, οι λογαριασμοί της ΔΕΗ είναι σοβαρό θέμα, αλλά πολύ απέχει από το να ορίζει κυβερνήσεις.
Εντάξει, ο συφοριασμένος καταναλωτής ενδέχεται να σκεφτεί την τιμωρία εκείνου που δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει επαρκώς την εισερχόμενη ακρίβεια, πλην θα δυσκολευτεί να πιστέψει ότι ένας (δοκιμασμένος και αποτυχημένος) Τσίπρας θα καταφέρει να μετατρέψει τη χώρα σε όαση φτήνιας, εν μέσω ενός πλανήτη που καίγεται.
Τέλος πάντων, έχουμε ακόμα μπροστά μας έναν χρόνο ως τις κάλπες. Καλώς ή κακώς εκεί πάει το πράγμα. Πολλά μπορούν να συμβούν μέσα σε αυτό το διάστημα, εκτός από ένα. Να γίνει η Ελλάδα η μόνη χώρα του πλανήτη στην οποία ο δεύτερος σε ψήφους θα στείλει τον πρώτο στην αντιπολίτευση και αυτός θα κάτσει στο πρωθυπουργικό γραφείο. Πολύ περισσότερο, ο τρίτος να φτιάξει κυβέρνηση της αρεσκείας του, ερήμην του πρώτου και του δεύτερου. Τι ακούμε…
