Η Τουρκία του Ερντογάν θα είναι πάντα μία προβληματική χώρα. Είτε συμφωνήσει είτε δεν συμφωνήσει με την Ελλάδα. Μία αυτοκρατορία όπως την ονειρεύεται ο Ερντογάν δεν σταματάει μπροστά σε κάτι μικρά προβλήματα τύπου Ελλάδας, Αρμενίας, Συρίας ή Λιβύης. Τα αντιμετωπίζει όπως ένας γίγαντας μία ενοχλητική φωλιά μυρμηγκιών στην αυλή του. Ο Ερντογάν δεν έχει μόνο «τρέλα». Έχει και διεθνή στήριξη. Οι Αρμένιοι ακόμη περιμένουν την συνδρομή της μαμάς Ρωσίας…
Μόσχα και Βερολίνο δείχνουν μία απίστευτη ανοχή στον Σουλτάνο. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι λόγοι που οδηγούν κάποιον στην Κόλαση είναι αδιάφοροι τελικά για τον διάβολο, εφόσον ο τελικός σκοπός επιτεύχθηκε: Ο κόσμος είναι πλέον παγιδευμένος στο παιγνίδι του Ταγίπ Ερντογάν.
Η Ελλάδα ήταν από την αρχή αυτής της υπόθεσης με την πλάτη στο τοίχο. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι αυτό που βλέπουμε σήμερα να εξελίσσεται στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ένα επιθετικό σενάριο της Τουρκίας που έχει σχεδιαστεί εδώ και καιρό και απλά η Τουρκία περίμενε την καλύτερη δυνατή στιγμή για να το εκτελέσει. Κι η στιγμή αυτή κρίθηκε πως ήταν αυτή που διανύουμε. Έπειτα από μία μεγάλη οικονομική κρίση και το πέρασμα της αριστεράς από την κυβέρνηση και με δεδομένη την ζημία που προκάλεσε στις Ένοπλες Δυνάμεις η επιβολή της γερμανικής θέσης (επί της ουσίας) για δραστικό περιορισμό των εξοπλισμών, η Ελλάδα δεν βρίσκεται στο καλύτερο δυνατό της σημείο. Κι από την άλλη αν πετύχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο έργο του και ισχυροποιηθεί οικονομικά η Ελλάδα, τότε το οποιοδήποτε επιθετικό σχέδιο της Τουρκίας θα έχει λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας.
Από την πρώτη στιγμή είπαμε ότι η Τουρκία δεν επιθυμεί τον διάλογο. Ακριβώς επειδή δεν έχει με το μέρος της το διεθνές δίκαιο. Τι θα πάει, δηλαδή, να πει σε ένα διεθνές δικαστήριο; Ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα. Αυτό θα πει και ξέρει από τώρα την απάντηση. Άρα η στρατηγική της είναι να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με απολύτως δικούς της όρους για να πάρει ό,τι μπορεί να πάρει δια της απειλής της βίας ή ακόμη και της χρήσης βίας.
Η ελληνική κυβέρνηση κάνει αυτό που μπορεί. Δημιουργεί συμμαχίες στο εξωτερικό, αυξάνοντας έτσι την διαπραγματευτική της ισχύ. Και μέχρι τώρα τα έχει πάει περίφημα. Ποιος θα περίμενε πριν από λίγους μήνες ότι πέραν της ιστορικής μας συμμαχίας με την Γαλλία θα τα είχαμε βρει με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Σαουδική Αραβία! Θα έρθουν αυτοί να βυθίσουν τον τουρκικό στόλο; Ασφαλώς και όχι! Αλλά πριν λίγο καιρό ήμασταν μόνοι και τώρα δεν είμαστε. Η ελληνική πολιτική έχει κι άλλους άσους στο μανίκι. Αυτό που δεν έχει είναι χρόνος, τον οποίο και θέλει να κερδίσει. Αν για παράδειγμα η Τουρκία παίξει το παιγνίδι των 6-12 μιλίων στο Καστελόριζο, αυτό θα είναι από μόνο του ένα μεγάλο πρόβλημα. Στην παρούσα πάντοτε φάση και με δεδομένο ότι οι φίλοι μας στο Βερολίνο σφυρίζουν επί της ουσίας αδιάφοροι και οι Αμερικανοί είναι απασχολημένοι με τις εκλογές τους.
Στο μεταξύ θα περιμένουμε με αγωνία να μάθουμε τις ρωσικές θέσεις για όλη αυτή την επίθεση της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τις γερμανικές λίγο πολύ τις ξέρουμε. Όπως και τις θέσεις της Ισπανίας και της … Μάλτας. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υποσχόμαστε να είμαστε στο μέλλον το ίδιο αλληλέγγυοι με αυτούς. Ευκαιρίες θα δοθούν. Αλλά οι … ομόθρησκοι Ρώσοι; Για να μην τρέφουμε αυταπάτες γίνεται ο λόγος!
Κατά τα λοιπά, είναι βέβαιο ότι θα περάσουμε μερικές δύσκολες ημέρες, αν όχι εβδομάδες. Κι εδώ θα δοκιμαστούν αντοχές, ανοχές, σύμμαχοι και πολιτικές. Το μόνο βέβαιο είναι ότι στην χειρότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας έχουμε μία από τις καλύτερες κυβερνήσεις που έχουν περάσει απ’ αυτό τον τόπο. Κάτι είναι κι αυτό! Για να υπάρχει μία «ισορροπία» στα πράγματα. Αν αυτή η «ισορροπία» φτάνει για να σταματήσει τον Ερντογάν, είναι κάτι που θα το μάθουμε στο πεδίο, όπως λέει και ο Σουλτάνος…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
