Στις αρχαιολογικές ανακαλύψεις της δεκαετίας κατατάσσει τον τάφο του Γρύπα Πολεμιστή που βρέθηκε στην Πύλο. «Ένας μόνο τάφος και το εξαιρετικό του περιεχόμενο αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο οι αρχαιολόγοι βλέπουν δύο μεγάλους αρχαίους ελληνικούς πολιτισμούς» σημειώνει το έγκριτο περιοδικό Archaeology, για το εύρημα των Τζακ Λ. Ντέιβις και Σάρον Ρ. Στόκερ του πανεπιστημίου του Σινσινάτι (οι ανασκαφές τελούνται υπό την άμεση εποπτεία της Εφορείας Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας). Η ανεύρεση έγινε το 2015, ενώ η ανασκαφή στον χώρο συνεχίζεται. Ανάμεσα στις άλλες σπουδαίες αρχαιολογικές ανακαλύψεις, είναι το τάφος του Ριχάρδου Γ στο Λέστερ της Αγγλίας, τελετουργική θυσία παιδιών στη Λάμα του Περού και το «ξεκλείδωμα» του γονιδιώματος των Νεάντερνταλ.
Κατά τη Σάρον Στόκερ ο Γρύπας Πολεμιστής λειτουργεί κάποιον τρόπο ως ένα είδος γέφυρας μεταξύ Μινωιτών και Μυκηναίων, που αποδεικνύει πόσο στενά αλληλοσυνδέονταν. «Υπάρχει συμβολική ενότητα μεταξύ των αντικειμένων. Έχουμε πράγματα που ταιριάζουν, συναρμολογημένα σκόπιμα. Δεν αποτελούν τυχαίο προϊόν λεηλασίας. Αντικατοπτρίζουν μια ιστορία που έχει αποκτηθεί σκόπιμα» σημειώνει.
Οι μελετητές έχουν επανειλημμένα συζητήσει τη φύση της σχέσης μεταξύ Μυκηναίων και Μινωιτών. Επικεντρώνονται στο κατά πόσον η μυκηναϊκή κουλτούρα -και αυτό που θεωρείται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός- η οποία χρονολογείται μισή χιλιετία αργότερα της μινωικής, εισήχθη από την Κρήτη ή ήταν εγχώριο φαινόμενο. Ωστόσο, η εξαιρετική ανακάλυψη του ασύλητου λακκοειδούς τάφου του Γρύπα Πολεμιστή (όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται λόγω των απεικονίσεων γρύπα σε κομμάτια ελεφαντοστού που τον συνόδευαν, μαζί με συνολικά περίπου 2.000 αντικείμενα), πολύ κοντά στο μυκηναϊκό ανάκτορο του Νέστορα, στον 'Ανω Εγκλιανό, υποδεικνύει ότι η έννοια των ανταγωνιστικών πολιτισμών μπορεί να κρύβει -αντίθετα- μια βαθιά διασύνδεση.
Το εντυπωσιακό περιεχόμενο του τάφου στην Πύλο ίσως είναι το κλειδί για την κατανόηση μιας πολύ πιο περίπλοκης ανάπτυξης ως και προς τους δύο πολιτισμούς και το σημείο τομής τους. Οι μελετητές αρχίζουν πλέον να πιστεύουν ότι η μετάβαση από τον μινωικό στον μυκηναϊκό κόσμο μπορεί να μην ήταν απότομη, που επιτεύχθηκε μέσω αποικισμού ή κατάκτησης, αλλά μια πολύ πιο περίπλοκη διαδικασία ανάμιξης και επικοινωνίας, που ολοκληρώθηκε όταν η ηπειρωτική μυκηναϊκή κουλτούρα επικράτησε στην Κρήτη γύρω στο 1400 π. Χ., λέει ο Γιαν Ντρίσεν (Jan Driessen), ειδικός στον μινωικό πολιτισμό από το Καθολικό Πανεπιστήμιο της βελγικής πόλης Λουβέν.
Ο τάφος του Γρύπα Πολεμιστή χρονολογείται γύρω στο 1500 π. Χ. και αλλάζει τις ερμηνείες για τις σχέσεις Μινωιτών και Μυκηναίων. Γεγονός που οφείλεται κυρίως στον ότι δεν υπήρχε άλλος νεκρός, άρα ο τάφος, ο οποίος βρέθηκε αδιατάρακτος, ανήκε αποκλειστικά στον συγκεκριμένο Πολεμιστή, που ήταν νεαρός, όπως δείχνει η οστεολογική μελέτη. Αυτό επέτρεψε στην ομάδα αφενός να μελετήσει τα ίδια τα αντικείμενα και αφετέρου να δείξει τον τρόπο που αρχικά είχαν τοποθετηθεί. Υπάρχουν μινωικής τεχνοτροπίας σφραγιδόλιθοι από αμέθυστο, αχάτη κι άλλους πολύτιμους λίθους. 'Αλλα αντικείμενα είναι πιο δύσκολο να τοποθετηθούν, συμπεριλαμβανομένου ενός ξίφους, η λαβή του οποίου είναι διακοσμημένη με μικροσκοπικά χρυσά ελάσματα, που το κάνουν να φαίνεται σαν «κεντημένο», κι ένα οδοντόφρακτο κράνος, του τύπου που περιγράφεται στην Ιλιάδα, και έχει βρεθεί τόσο στην Κρήτη όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Οι ανασκαφείς Στόκερ και Ντέιβις σε μια υπόθεση εργασίας σκέφτονται ότι ο Γρύπας Πολεμιστής και οι άνθρωποι που τον έθαψαν δεν ήταν απλώς άπληστοι συλλέκτες μινωικής τέχνης, αλλά και εξαιρετικοί γνώστες του συμβολισμού αυτής της τέχνης. «Ο Γρύπας Πολεμιστής λέει: ‘Είμαι μέρος του μινωικού κόσμου’», εξηγεί η κ. Στόκερ. Συμφωνούν ότι ο τάφος είναι κάτι περισσότερο από μια τυχαία συλλογή μυκηναϊκών και μινωικών αντικειμένων. «Εδώ, η Κρητική τέχνη επαναχρησιμοποιείται και επαναπροσανατολίζεται σε τοπικό πλαίσιο», συμπληρώνει στο Archaeology ο κ. Νακάσης. «Αυτό μας δείχνει ότι υπάρχει ισχυρός σύνδεσμος μεταξύ των ανθρώπων που ζούσαν στην Πύλο και στην Κρήτη, ένα δίκτυο ανταλλαγής αγαθών και πιθανώς ανθρώπων, σε όλο το Αιγαίο. Δεν ήταν απλοϊκοί άνθρωποι που δεν κατανοούσαν την ομορφιά και τη χάρη της τέχνης που έθαβαν», τονίζει. «Αντίθετα, σκόπιμα δημιουργούσαν μια αντανάκλαση της κοσμοθεωρίας τους».
Στον τάφο βρέθηκαν περίπου 50 σφραγιδόλιθοι από ημιπολύτιμους λίθους. Οι σφραγιδόλιθοι αυτοί, που αρχικά χρησιμοποιούνταν από τους Μινωίτες για διοικητικούς σκοπούς, είναι μικροσκοπικά έργα τέχνης, με περίπλοκή διακόσμηση, πέρα από κάθε λειτουργική αναγκαιότητα. Μετά από μελέτη στα γύψινα καλούπια που πήραν από αυτούς, οι αρχαιολόγοι βρήκαν πως κάποιες από τις λεπτομέρειες είναι τόσο μικροσκοπικές που δεν μπορείς να τις δεις με γυμνό μάτι.
Πολλοί από τους σφραγιδόλιθους είχαν τοποθετηθεί στη δεξιά πλευρά του νεκρού, μερικοί πιθανώς φορεμένοι ως μέρος βραχιολιού και άλλοι ήταν συγκεντρωμένοι σε θήκη που έχει αποσυντεθεί εδώ και καιρό. Ο πιο εντυπωσιακός είναι ο σφραγιδόλιθος με την απεικόνιση πολεμιστών, μεγέθους περίπου 3,5 εκατοστών. Οι ανασκαφείς πιστεύουν ότι ο καλλιτέχνης που δημιούργησε τον σφραγιδόλιθο ήταν από την Κρήτη, επειδή μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι οι τεχνίτες στην ηπειρωτική χώρα διέθεταν τη δεξιότητα που απαιτείται για να δημιουργηθεί ένα τέτοιο αντικείμενο. Απεικονίζει έναν πολεμιστή να μαχαιρώνει έναν οπλισμένο εχθρό, ενώ ένας άλλος πεθαίνει στα πόδια του. Η σκηνή, όπως και πολλές ακόμα που απεικονίζονται στους σφραγιδόλιθους, αντανακλάται σε αντικείμενα που βρέθηκαν στον τάφο του πολεμιστή, όπως τα όπλα και το σκήπτρο που εντοπίστηκαν στην αριστερή του πλευρά. «Το ξίφος που χρησιμοποιεί ο νικητής είναι το ίδιο με το ξίφος με το οποίο είναι θαμμένος ο πολεμιστής», λέει ο κ. Ντέιβις.
Έξι χτένες από ελεφαντόδοντο και ένας καθρέφτης, υποδεικνύουν ότι τον νεαρό πολεμιστή απασχολούσε η περιποίησή του και ίσως είχε μακριές μπούκλες παρόμοιες με εκείνες του θριαμβευτή πολεμιστή του σφραγιδόλιθου. Επίσης φορούσε χρυσό περιδέραιο. Επιπλέον, ένα χρυσό δαχτυλίδι από την ταφή απεικονίζει μια θεά που κατεβαίνει από ψηλά και πλαισιώνεται από δύο πουλιά που φεύγουν προς βραχώδεις κορυφές. Ο μεγάλος αριθμός σκαλιστών δαχτυλιδιών και σφραγιδόλιθων ενισχύει την ιδέα ότι υπήρχε κάτι περισσότερο από μιμητισμό. Ο Γιαν Ντρίσεν λέει ότι οι σφραγιδόλιθοι -όπως αυτοί που βρέθηκαν στον τάφο του Γρύπα Πολεμιστή- ήταν σπουδαία ατομικά αντικείμενα που χρησιμοποιήθηκαν από τους Μινωίτες για γραφειοκρατικές λειτουργίες, όπως για να σηματοδοτήσουν ταυτότητα σε επίσημα έγγραφα. Ένας Μινωίτης μπορεί να είχε έναν ή δυο σφραγιδόλιθους, σίγουρα όμως όχι 50. «Ο Γρύπας Πολεμιστής ή αυτοί που τον έθαψαν έκαναν φιγούρα. Είναι προφανής η μινωική επιρροή, αλλά νομίζω ότι μερικά από αυτά τα αντικείμενα δεν χρησιμοποιήθηκαν με τον ίδιο τρόπο που τα χρησιμοποίησαν οι Μινωίτες», προσθέτει.
'Αλλα αντικείμενα, επίσης, μοιάζουν με συνειδητές αναφορές μεταξύ τους. Ένα από τα τέσσερα χρυσά δακτυλίδια στον τάφο δείχνει κάποιον που εκτελεί ταυροκαθάψια. Το κεφάλι ενός ταύρου είχε τοποθετηθεί επάνω στο σκήπτρο. Σε έναν άλλον σφραγιδόλιθο, ένας ήλιος με 16 ακτίνες κρέμεται στον ουρανό, πάνω από δυο απόκοσμες φιγούρες με χαρακτηριστικά εντόμου. Πρόσφατες ακτινογραφίες σε θώρακα μιας πολύ διαβρωμένης χάλκινης πανοπλίας που βρέθηκε στα πόδια του πολεμιστή δείχνουν ότι το ίδιο 16άκτινο αστέρι διακοσμούσε κάποτε την πανοπλία του. «Υπάρχουν τόσα πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι οι Μυκηναίοι κατανόησαν τις μινωικές τελετουργικές έννοιες της εξουσίας», λέει ο κ. Ντέιβις. «Μας φαίνεται πιθανό ορισμένες πεποιθήσεις που προέρχονταν από την Κρήτη να είχαν μεταφερθεί άθικτα στην Πύλο, αν όχι από μινωικούς ιεραποστόλους, τότε από ‘προσηλυτισμένους' ανθρώπους της ηπειρωτική Ελλάδας». Ισως αυτοί, σύμφωνα με τον κ. Ντρίσεν, να έχουν σκαλίσει τους σφραγιδόλιθους, έχοντας μάθει την τέχνη από μινωίτες τεχνίτες, ή τεχνίτες από την Κρήτη να είχαν μεταναστεύσει στην ηπειρωτική χώρα, φέρνοντας οικεία εικονογραφία σε νέα ακροατήρια».
Τα ευρήματα αναμένεται να βρουν τη θέση που τους ταιριάζει στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χώρας Μεσσηνίας μόλις ολοκληρωθεί η αναβάθμιση και ο εκσυγχρονισμός του. Το μουσείο αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα προϊστορικά μουσεία της Ελλάδας, όπου εκτίθενται τα ευρήματα ανασκαφών που διεξήγαγαν εξέχοντες αρχαιολόγοι όπως ο Σπυρίδων Μαρινάτος, ο Γεώργιος Κορρές και ο Carl Blegen. Τα εκθέματά του χρονολογούνται στην πλειονότητά στους στη Μυκηναϊκή Περίοδο (1680-1060 π.Χ. περίπου), αν και υπάρχουν και άλλα ευρήματα των ιστορικών χρόνων. Αναμφίβολα η έκθεση αποτελεί μία από τις πιο αντιπροσωπευτικές και χαρακτηριστικές σε πανελλαδικό επίπεδο για την παρακολούθηση της εξέλιξης του Μυκηναϊκού Πολιτισμού γενικότερα, την κατανόηση της ανακτορικής Μυκηναϊκής τέχνης και των ταφικών πρακτικών στη Μεσσηνία. Παρουσιάζονται ευρήματα που έχουν εντοπιστεί σε σημαντικές Μυκηναϊκές θέσεις, όπως ο αρχαιολογικός χώρος του Ανακτόρου του Νέστορος, αλλά και από θέσεις όπου έχουν ανασκαφεί ταφικά μνημεία, όπως Μεσοελλαδικοί τύμβοι και Μυκηναϊκοί θολωτοί, θαλαμωτοί και λακκοειδείς τάφοι. Ξεχωρίζουν τα ευρήματα από ταφικά μνημεία στις θέσεις: Περιστέρια, Βολιμίδια, Ρούτση Μυρσινοχωρίου, Τραγάνα, Άγιος Ιωάννης Παπουλίων, καθώς και από το λόφο του Άνω Εγκλιανού. Η υφιστάμενη έκθεση κρίθηκε πλέον απαρχαιωμένη και, ως εκ τούτου, η ανάγκη επανέκθεσης του αρχαιολογικού υλικού ήταν επιβεβλημένη.
Στην επανέκθεση θα συμπεριληφθούν και τα ευρήματα του συγκεκριμένου τάφου.
