Του Σάκη Μουμτζή
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προπονούνται από τώρα για τα νέα τους καθήκοντα. Αντιπολιτεύονται την Νέα Δημοκρατία, την Φώφη και τον Σημίτη, την ίδια την κυβέρνηση τους. Βρίσκονται σε αντιπολιτευτικό οργασμό συνεπικουρούμενα από τον Ακη και τον Φώτη.
Είναι η μόνη δουλειά που μπορούν και ξέρουν να κάνουν, καθώς φαίνεται πως είναι δύσκολο να κυβερνήσουν. Το ερώτημα και η αγωνία που υπάρχει στους μετριοπαθείς πολίτες είναι τι είδους αντιπολίτευση μπορεί να ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές. Οχι τι θέλει, αλλά τι μπορεί.
Η επιθετική και δυναμική αντιπολίτευση που θα επιθυμούσαν να ασκήσουν τα στελέχη του, απαιτεί την ύπαρξη προϋποθέσεων, που όμως δεν συντρέχουν στην παρούσα περίπτωση.
Η άσκηση αντιπολίτευσης με τον κόσμο στους δρόμους – πάγια μορφή αντιπολιτευτικού αγώνα της Αριστεράς – χρειάζεται κατ΄αρχήν κόσμο και κατά δεύτερον, κόσμο που θέλει να κινητοποιηθεί. Αλλά, πάνω απ΄όλα χρειάζεται ένα όραμα στο οποίο θα στρατευθούν και ένα αφήγημα χάρη του οποίου θα κινητοποιηθούν.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει ούτε κόσμο, ούτε όραμα, ούτε αφήγημα. Τα «έκαψε» όλα στα δυόμισι χρόνια που κυβερνά. Το κραταιό κίνημα του 2011, που ουσιαστικά τον έφερε στην εξουσία το 2015, έχει πεθάνει. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να το αναστήσει.
Εχει υπογράψει δύο μνημόνια, έχει ψηφίσει σκληρά μέτρα που βρίσκονται εκτός του ιδεολογικού πλαισίου της Αριστεράς και είναι βουτηγμένος στην σήψη και στην διαφθορά. Πάνω σε ποια βάση και με τι πρόσωπο θα ζητήσει από τον κόσμο να κατεβεί στους δρόμους;
Ο,τι και να υποστηρίζουν τα στελέχη του για τις υποχωρήσεις που έκαναν, ό,τι και να ισχυρίζονται για πραξικοπήματα των δανειστών, δεν υπάρχουν πλέον ευήκοα ώτα. Οι απογοητευτικές ανοικτές συγκεντρώσεις, όπου μετά βίας μαζεύονται καμιά τριανταριά άνθρωποι, δεν δίνουν την εικόνα ενός κόμματος που έχει διατηρήσει τους δεσμούς του με τον λαό.
Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η Νέα Δημοκρατία, όταν ήταν στην αντιπολίτευση είχαν ισχυρή παρουσία στους συνδικαλιστικούς χώρους, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην κοινωνία των πολιτών. Είχαν πλήθος που τους ακολουθούσε.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γυμνός. Βαδίζει προς τον δρόμο της αντιπολίτευσης με το άχθος της διακυβέρνησης του. Το ζητούμενο γι΄αυτόν είναι απλώς να ηττηθεί και όχι να συντριβεί.
Αν βέβαια, η ηγετική ομάδα του επιθυμεί, μια στροφή προς μετριοπαθέστερες θέσεις,τότε αυτό θα φανεί και στον τρόπο που θα αντιπολιτευθεί. Σοσιαλδημοκρατία με μολότοφ και μπαχαλάκηδες, δεν συμβαδίζει.
Δεν πρέπει να λησμονούμε πως, πάντοτε, τα κόμματα ιδεολογικής ενότητας – και μάλιστα τα κόμματα της Αριστεράς – την ήττα την βιώνουν με οδυνηρό τρόπο. Περιπίπτουν σε καταστάσεις εσωστρέφειας, σκληρής αυτοκριτικής, αναπροσαρμογής τακτικής και αναζήτησης ευθυνών.
Τα φαινόμενα αυτά επιτείνονται όταν η εκλογική ήττα παίρνει τις διαστάσεις την πανωλεθρίας.
Συνεπώς, είναι πρωθύστερο και αποπροσανατολιστικό να μας απασχολεί σήμερα, το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα ασκήσει την αντιπολίτευση του, αύριο. Τα περιθώρια κινήσεων του θα είναι περιορισμένα.
Εκείνο που προέχει είναι να βαδίσουμε με ομαλότητα προς τις εκλογές. Οι εξελίξεις μέχρις εκεί να είναι σύμφωνες με τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού, κάτι που δεν θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο.
