Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που δεν υπήρξε ποτέ κίνημα. Δημιουργήθηκε από την ανάγκη των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών να αποκτήσουν μεγαλύτερο χώρο στο πολιτικό σύστημα και στη συνέχεια, να καταλάβουν την εξουσία. Θυμίζει κάπως "εγκληματική οργάνωση" με συντεταγμένο κύκλωμα δράσης αλλά ταυτόχρονα, νομιμοποιείται από την ανάγκη του σοφού "λαού" να εκδικηθεί τα παλιά αφεντικά του.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο πυρήνας της πολιτικής ύπαρξης του κόμματος είναι καθαρά "αυτοεξυπηρετικός" ως προς τη λειτουργία και τις αντικειμενικές κατευθύνσεις. Κατά συνέπεια, δεν πρόκειται να προσανατολιστεί ποτέ στην εξυπηρέτηση των εθνικών η κοινωνικών συμφερόντων. Θα συνεχίσει να υπάρχει, μόνο δια μέσου της επιβίωσης και μόλις έρθει η ώρα του αδιεξόδου, θα εγκαταλείψει την εξουσία. Αφού πρώτα, απλώσει πίσω του καμένη γη και "ακάλυπτες επιταγές"...
Πριν ακόμα φτάσουμε στον Αύγουστο της εξόδου από το μνημόνιο, η κυβέρνηση θα βρεθεί σε μεγάλες προκλήσεις που δύσκολα θα τις αποδεχτεί. Οι δανειστές ήδη βρίσκονται σε συζητήσεις ώστε να μην χρειάζεται προσφυγή στην ψήφο των εθνικών κοινοβουλίων για να διατηρήσουν την αυξημένη εποπτεία της ελληνικής οικονομίας και ταυτόχρονα, να μπορούν να διασφαλίσουν την χρηματοδοτική κανονικότητα της Ελλάδας.
Από όλες τις υποψήφιες προτάσεις, η πιο λογική φαίνεται αυτή του Γιάννη Στουρνάρα και της ΕΚΤ που αντιστοιχεί την μείωση των υποχρεωτικών πρωτογενών πλεονασμάτων με ισόποσες αποκρατικοποιήσεις. Σ΄αυτό το σημείο είναι πολύ πιθανόν οι Ευρωπαίοι να επιμείνουν σ' ένα αόριστο και ασαφές σχήμα «μείωση χρέους έναντι μεταρρυθμίσεων» και το ΔΝΤ να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα απαιτώντας την ολοκληρωτική αποπληρωμή των χρημάτων που έχει δώσει μέχρι σήμερα.
Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε συμφωνία επιτήρησης και παράλληλα δέσμευση των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων προϋποθέτει την εφαρμογή νέων θυσιών, όπως περικοπή συντάξεων και μείωση του αφορολογήτου ορίου. Χωρίς όμως παροχές και μέτρα στήριξης των εισοδημάτων.
Τον Απρίλιο, η Eurostat θα ανακοινώσει τα στοιχεία για τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας για το 2017. Αν τα στοιχεία είναι εκείνα που προβλέπουν τα μνημόνια, έχει καλώς. Αν όμως, δεν είναι – το πιθανότερο- τότε αυτομάτως θα ενεργοποιηθεί ο περίφημος «κόφτης» δαπανών που θα πέσει πάνω σε συντάξεις και μισθούς του Δημοσίου. Επίσης, κάθε απόκλιση από τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος που θα είναι μεγαλύτερη από το 0,25% του ΑΕΠ θα επιφέρει και τα ανάλογα μέτρα στον περιορισμό του κράτους.
Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα τα οποία αποτελούν αυτονόητες απαιτήσεις των δανειστών θα χαλάσουν το αφήγημα Τσίπρα και θα τον στείλουν εσπευσμένα στις κάλπες.
Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ με ποιο σύνθημα, με ποια ρητορική ή με ποια ατζέντα μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει στις επόμενες εκλογές. Γιατί πώς είναι δυνατόν να αλλάξει προοπτική ένα κόμμα που ακόμα και τώρα, που κάνει το δήθεν άνοιγμα στην σοσιαλδημοκρατία θεωρεί ότι το κέρδος είναι αμαρτία για μία οποιαδήποτε εταιρεία.
Σύντομα, θα ξεκινήσει μία άτυπη προεκλογική περίοδος που θα συναντήσει μπροστά της, τον Μάιο του 2018. Αν οι εταίροι μας τότε, αποφασίσουν να σεβαστούν τους όρους του Μνημονίου, ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει σε εκλογές, εξαιτίας του αδιεξόδου που θα βρεθεί. Γιατί πλέον, δεν θα έχει άλλη ευκαιρία να προασπίσει συντάξεις και μισθούς δημοσίων υπαλλήλων.
Ως τότε, πολύ φοβάμαι ότι η χώρα θα συνεχίσει να αποτελεί διαχειριστικό αντικείμενο από μία παρέα ανθρώπων που δεν διανοήθηκαν ποτέ να την διοικήσουν. Και επειδή δεν διαθέτουν καμία αντίσταση στο οπορτουνιστικό πεπρωμένο τους, θα προτιμήσουν την υπεράσπιση του κρατισμού τους παρά την άνευ όρων παράδοση της εξουσίας στους επόμενους.
Αλλά ας μην αισθανθούμε κάποια έκπληξη και απορία. Δεν φταίνε οι ίδιοι. Τόσοι ήταν τόσα σκοπεύουν να κάνουν εις βάρος μας…
