Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
«Η δίκη του πιθήκου» έγινε το 1925 στο Ντέιτον του Τενεσί. , και κατέληξε στην καταδίκη του καθηγητή Σκόουτς επειδή δίδαξε τη θεωρία της εξέλιξης. Η δίκη αυτή οδήγησε την Πολιτεία του Τενεσί να κηρύξει παράνομη τη διδασκαλία κάθε θεωρίας που δεν συμβάδιζε με τον δημιουργισμό.
Παρ'' όλο που το εφετείο αθώωσε τον Σκόουτς, για τυπικούς νομικούς λόγους, είχε ήδη καταγραφεί επισήμως μια έντονη διαμάχη μεταξύ της φιλελεύθερης και φονταμενταλιστικής ερμηνείας της Βίβλου.
Δεν είναι μόνο ο Δαρβίνος. Και ο Mαρξ στο έργο του, έβαλε τέρμα στην αντίληψη ότι η κοινωνία είναι μια μηχανική ένωση ατόμων, τοποθετώντας έτσι την κοινωνιολογία σε επιστημονικό-υλιστικό έδαφος και καθορίζοντας την έννοια των κοινωνικο-οικονομικών σχηματισμών, μέσα από την απόδειξη ότι η εξέλιξή τους είναι ένα φυσικό-ιστορικό «προτσές».
Θα μου πεις τώρα, τι σχέση ο Μαρξ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Υποθέτω την ίδια σχέση που έχει ο Νεοπλατωνισμός με τους Χριστιανούς. Ακόμα χειρότερα, την σχέση που έχουν οι Σπαρτιάτες με τους Χρυσαυγίτες…
Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα της αριστείας ως «ρετσινιάς», η «ισότητα», η καταδίκη των αριθμών, η άγνοια των μεγεθών, η αντίσταση στον προγραμματισμό και πολλές άλλες απαξιωτικές για την καπιταλιστική κοινωνία, αρχές της δήθεν «επαναστατημένης φύσης», αυτόματα, απορρίπτουν την θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Η μονοδιάστατη οντότητα του «συριζαϊκού όντος» απεχθάνεται την πορεία του κύκλου και απαιτεί από τους άλλους να συναινέσουν στην ευθύγραμμη στατική αφήγηση των σχέσεων του ανθρώπου με το περιβάλλον.
Αυτός είναι ο λόγος που η ορμέμφυτη επιθυμία τους είναι πάντα «να κουρεύουν το γκαζόν» έτσι ώστε να διασφαλίζουν την απαραίτητη ομοιομορφία. Να μην ξεχωρίζει κανείς. Να μην υπάρχουν επιδόσεις, τριβή, δράση-αντίδραση, ενέργεια και ωφέλιμο έργο, ανάπτυξη οργανισμών και οικοσυστημάτων. Να μην υπάρχει, εν ολίγοις, καμία εξελικτική διαδικασία που να διαταράσσει τον ρόλο του ινστρούκτορα στην καθοδήγηση των ομοίων ειδών.
Καμία έκπληξη για όσους αντιλαμβάνονται την αυθεντική φύση της επικράτησης του περιθωρίου δια μέσου του φονταμενταλισμού. Η «πεφωτισμένη ελίτ» διαχειρίζεται τις ρίζες όπως εκείνη επιθυμεί και κάθε φορά, που ένα φυτό προσπαθεί να απλωθεί περισσότερο, κλαδεύεται για να μην μεγαλώσει…
Αυτό ακριβώς, συμβαίνει με τα θεοκρατικά καθεστώτα, με τις δικτατορίες και με τον Κομμουνισμό. Ο εχθρός είναι πάντα η εξέλιξη ως μόνιμη απειλή που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στον έλεγχο του οικοσυστήματος, με την ανεξέλεγκτη μοναδικότητά της.
Αλλά και στην προσωπική ζωή των ανθρώπων, η άρνηση της ροής του χρόνου και των μεγεθών, δημιουργεί προβλήματα στην συμπόρευση. Η «καριέρα είναι χολέρα» ας πούμε. Εντάξει, ποιος δεν θέλει να περάσει τη ζωή του, σε έναν «παράδεισο» ελάχιστων αναγκών, κρατώντας μια κιθάρα και πίνοντας ρούμι. Παρέα με μελαμψές βεδουίνες. Ή καλίγραμμες ιθαγενείς στον Αμαζόνιο. Έλα όμως, που ο αδίστακτος – προφανώς καπιταλιστής- χρόνος σβήνει την στατική εικόνα της νιρβάνας και τραβάει τον δρόμο του, ταπεινωμένος από την εξέλιξη.
Δεν ξέρω τι θέλουν αυτοί οι άνθρωποι. Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πώς μας έλαχε σ΄αυτή τη χώρα να απομείνουμε «πρωτόγονοι» και «τσιμεντωμένοι» στο όραμα της αδράνειας. Είναι ξεκάθαρο από την ίδια τη φύση, ότι οι κοινωνίες δικαίου δεν φτιάχνονται ούτε με το μίσος ούτε με την άρνηση στο υψηλότερο. Πάντα θα υπάρχει το άγχος του επόμενου βήματος. Μέχρι που στο τέλος, όλοι να φτάσουμε στα όρια του κύκλου για να τον πιάσουμε πάλι από την αρχή…
Δεν είναι ανάγκη να μας το πει ούτε ο Δαρβίνος ούτε ο Μαρξ ούτε ο Ένγκελς. Μια βόλτα στη ζωή μας να κάνουμε, όλα φαίνονται με γυμνό μάτι. Εκτός κι αν έχει μαζέψει πάνω του όλη τη μυωπία της ιδεοληψίας και του «μονοθεϊσμού» μας…
