Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πεπεισμένος ότι μόνο δια του κόμματος μπορεί να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί του κράτους, οι υπηρεσίες του και οι φορείς που μπορούν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της κοινωνίας. Δεν είναι η πρώτη φορά αλλά η απόλυτη ταύτιση κράτους και κόμματος, αποτελεί την μόνη διέξοδο, για να ασκηθεί πολιτική.
Θέλει βεβαίως προσοχή για να αντιληφθεί κανείς ότι η ολοκληρωτική αντίληψη παρέχει στον ΣΥΡΙΖΑ, την δυνατότητα να συσπειρώνει και να επιστρατεύει δυνάμεις για την επιβίωσή του.
Από την άλλη, όταν το κόμμα βρίσκεται πάντα πάνω από την πολιτική πράξη, το κράτος και η κοινωνία αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις της ακυβερνησίας.
Όσο για την ιδεολογία, αυτή δεν είναι παρά ο φερετζές του πολιτικού τυχοδιώκτη.
Ο Αλέξης συγκρίνεται επικοινωνιακά μόνο με τον Α. Παπανδρέου, ο οποίος είχε το αποκλειστικό χάρισμα να καθηλώνει τους πάντες με τον λεκτικό φετιχισμό μιας δυσνόητης αλλά γοητευτικής γλώσσας.
Μπορεί πολύ εύκολα να δηλώνει στο υπουργικό συμβούλιο ότι δεν θα ανεχτεί διγλωσσία στην πολιτική της κυβέρνησης και ταυτόχρονα να επιλέγει δια του Πάνου Καμμένου τη διγλωσσία! Μπορεί να καταφέρεται εναντίον της εθνικιστικής Δεξιάς αλλά την επόμενη στιγμή να κατανοεί με λογικά γλωσσικά άλματα τον εταίρο του.
Ο σημερινός Πρωθυπουργός δεν καταβάλλει καμία προσπάθεια να μιλήσει σωστά ελληνικά ούτε και να αρθρώσει κάποιο λογικό επιχείρημα. Δεν τον αφορά κανένας τακτικισμός ή κάποια επιτήδευση στα σχήματα λόγου, όπως θα έκανε ένας παλιός αριστερός.
Από την πρώτη μέρα που έκλεισε η συμφωνία της συγκυβέρνησης το 2015, οι πιο παρατηρητικοί ξέραμε ότι Τσίπρας και Καμμένος μοιάζουν. Και στην πορεία, αποδείχτηκε ότι είναι ολόιδιοι! Άλλωστε αν δεν υπήρχαν κοινές «μήτρες» πολιτικής και ιδεολογικής «ράτσας» δεν θα τα έβρισκαν στην εξουσία. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από την "ερωτική" φιλία με τον Πολάκη;
Ποια Αριστερά και ποια Δεξιά; Υπάρχουν πολλά είδη Ελλήνων αλλά δύο τύπους ανθρώπων τους βλέπεις από μακριά. Από τη μία, οι πολλοί «ήρωες» που ψάχνουν τρόπο να ματώσουν τη άσπρη ή κόκκινη «φουστανέλα» τους. Και από την άλλη, οι λίγοι «σοφοί» που υπομένουν σιωπηλά, το βάρος της ελευθερίας τους. Οι πολλοί, που ζουν από τις κραυγές και τα συνθήματα και οι άλλοι, οι λίγοι, που προσπαθούν αθόρυβα, να βάλουν σε μία τάξη τα πράγματα.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος που επέλεξε να συγκυβερνήσει με τον Καμμένο για καθαρά τυχοδιωκτικούς λόγους, θέλει τώρα να γίνει ηγέτης της κεντροαριστεράς. Θέλει να ανανεώσει τον πολιτικό του χρόνο δια της νέας άλωσης ενός χώρου που τον κέρδισε ψηφοθηρικά, δια του κρατισμού και της δημαγωγίας.
Είναι βέβαια προφανές ότι κανένα σοβαρό πρόσωπο του κέντρου ή των κεντροαριστερών τάσεων δεν θα τον ακολουθήσει. Γιατί έτσι εξασφαλίζει τον πολιτικό του εξευτελισμό.
Το πολιτικό μέλλον του πρωθυπουργού δεν μπορεί παρά να ταυτιστεί με κάποια νέα λαικιστική εξόρμηση. Τηρουμένων των αναλογιών και καθορισθεισών των περιστάσεων. Κάθε άλλη μετάλλαξη στην κεντροαριστερά θα είναι εκ του πονηρού και άνευ αντικειμένου.
Όπως λέει ο Αρκάς «οι ανολοκλήρωτοι άνθρωποι γοητεύονται εύκολα από τον ολοκληρωτισμό». Ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ότι μόνο με όμοιούς του μπορεί να συνεργαστεί. Πάντα δια της κοινής πολιτικάντικης αντίληψης και δια της απάτης και του πελατειακού κρατισμού.
