Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Σε ένα άρθρο, είναι λίγο δύσκολο να ξεδιπλώσουμε μια μακροσκελή ανάλυση των δομών με τις οποίες λειτουργούν οι εξουσίες στην Θεσαλονίκη. Αρκεί μόνο να θυμηθούμε τα ποσοστά που έπαιρνε ο «περιφερειάρχης της καρδιάς μας» Πανίκας Ψωμιάδης, ποιοι του φιλούσαν δημόσια το χέρι και με ποιο τρόπο ανέπτυσσε δίκτυα αυτός και ο αδερφός του σε ολόκληρη την Μακεδονία. Επιπλέον, αξίζει να εξετάσουμε λίγο την περίπτωση Παπαγεωργόπουλου – αποφυλακίστηκε και κάνει σκι στο Καϊμακτσαλάν- σε σχέση με την επιρροή που ασκούσε στην πόλη, πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο. Μια υπόθεση που ήξερε ως και ο τελευταίος Θεσσαλινικιός και θεωρούσε απλά φυσιολογική! Και τέλος, η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση όλων: η παντοδυναμία του μητροπολίτη Άνθιμου, τον οποίο ο Μπουτάρης εξόρκιζε αλλά μόλις έγινες δήμαρχος τον αγάπησε σαν ευλαβής «χριστιανός»…
Όλα τα παραπάνω – λίγο πιο έντονα στον Βορρά αλλά όχι μόνο εκεί- είναι κατάλοιπα μιας φεουδαρχικής κοινωνίας που επιμένει στον πρωτογονισμό της κάθετης αντίληψης, περί εξουσίας. Ποια είναι τα συστατικά αυτής της αντίληψης; Ανατολίτικος μεσσιανισμός φερμένος από τις παλιές πατρίδες των παππούδων, προσήλωση στην ιεραρχία της «φαμίλιας» και υποταγή στην ορθόδοξη ιδεολογία.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Όλη αυτή η διάχυτη κουλτούρα της «χριστιανικής» δεσποτείας κυριαρχεί αυτούσια και στην Ρωσία. Όπως και σε όλες τις χώρες του Καυκάσου που δεν είναι μουσουλμανικές.
Στη Ρωσία του Πούτιν, που φιλοδοξεί να αναβιώσει τη Μόσχα ως «Τρίτη Ρώμη», συμπυκνώνεται ολόκληρη η πεμπτουσία του «Πουτινισμού». Μία παγκόσμια τάση βασισμένη ιδεολογικά στον ορθόδοξο φονταμενταλισμό, στις παραδόσεις του και σε έναν παγκόσμιο επεκτατικό σχεδιασμό. Ο Πούτιν απλώνει «στρατιώτες» παντού στον κόσμο και ειδικά, στην Ευρώπη. Σε δίκτυα, πανεπιστήμια, ΜΜΕ, κυβερνήσεις, επιχειρήσεις και εκκλησίες.
Πρέπει τώρα να εξηγήσουμε τι συμβαίνει στην Θεσαλονίκη, εδώ και πολλά χρόνια, με τον Σαββίδη; E, δεν νομίζω πια ότι χρειάζεται. Εκείνο που έχει σημασία είναι μέχρι που θα φτάσει και ποιος θα τον εμποδίσει, όταν ξεφύγει από τα όριά του. Γιατί τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζει είναι τόσο ισχυρά, που σε λίγα χρόνια θα είναι μάλλον αδύνατο να τον γκρεμίσει ο οποιοσδήποτε.
Η χώρα όμως έχει κυβέρνηση. Η οποία μέχρι τώρα, δείχνει να λατρεύει τον Σαββίδη. Είναι άραγε ένας περιστασιακός έρωτας με «ολιγάρχη», όπως συνηθίζουν όλες οι «ελευθέρων ηθών» κυβερνήσεις, τύπου Συριζανέλ; Ή μήπως ένας γάμος με ανταλλαγή όρκων τιμής;
Για όσους δεν το πήραν χαμπάρι, ο Σαββίδης είναι ένας καλά εκπαιδευμένος «ορθόδοξος» ολιγάρχης που έχει καθίσει ήδη, στο θρόνο της χριστιανικής Μακεδονίας. Τον αγαπούν όλοι. Ο περιφερειάρχης, ο δήμαρχος, ο μητροπολίτης, ο λαός του ΠΑΟΚ, οι βουλευτές της περιοχής και φυσικά ο πρωθυπουργός. Σε λίγο, θα τον λατρεύει και η θεία Σουλτάνα στον Εύοσμο, ο γείτονας ο Σάββας στο Κορδελιό και το φιλαρααάκι, ο Ιορδάνης, στην Καλαμαριά. Και αφού κυριαρχήσει παντού, ως άλλος Φίλιππος, θα δώσει τη μάχη στη «Χαιρώνεια», για να κατέβει στον Νότο…
Γιατί λοιπόν, να μην τον αγαπήσει και ο Αλέξης Τσίπρας; Έτσι κι αλλιώς, όπως κάθε πολιτικός τυχοδιώκτης που σέβεται τον εαυτό του, σπεύδει να προσεταιριστεί αυτό που η κοινωνία υιοθετεί πρώτη.
Να είστε σίγουροι ότι θα κληθούμε στο μέλλον, να παλέψουμε για πράγματα που δεν μας παιρνούν καν από το μυαλό. Ζούμε ήδη σε μία «πολυπολιτισμική» κοινωνία και οι αποστάσεις που μας χωρίζουν είναι χαοτικές.
Ο Πούτιν, ο Σαββίδης κι ο Τσίπρας έχουν ιδεολογία ενώ η Ευρώπη όχι. Είναι ζήτημα πολιτισμικής επιβίωσης για τη χώρα, να τραβήξει τον ευρωπαϊκό της δρόμο, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Κι εδώ που φτάσαμε – για άλλη μία φορά στην ιστορία μας- αλίμονό μας αν μας προδώσουν οι Ευρωπαίοι…
