Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
1η προκείμενη: Η βία στην Ελλάδα έχει τυπικό και πάγιο χαρακτήρα: είναι ακροδεξιά και εκπορεύεται πάντα από το παρακράτος του δεξιού πολιτικού κατεστημένου.
2η προκείμενη: Ο Ρουβίκωνας είναι μία οργάνωση που χρησιμοποιεί τη βία στη δημόσια ζωή ως πολιτική έκφραση
3η προκείμενη: O ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, ηγείται του ελληνικού κράτους
Συμπέρασμα: O Ρουβίκωνας είναι μία ακροδεξιά οργάνωση της οποίας η δράση καλύπτεται από το δεξιό πολιτικό κατεστημένο που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκτός των άλλων και δεξιό κόμμα!
Ο παραπάνω παραγωγικός συλλογισμός κινείται στο πλαίσιο της ρητορικής που η Αριστερά έχει εμπεδώσει ως τρόπο συλλογιστικής, διαλεκτικής και επικοινωνίας στην κοινή γνώμη εδώ και πολλά χρόνια. Επομένως, μολονότι καταγράφεται ως παραλογισμός (έγκυρος συσχετισμός αλλά μη αληθείς προκείμενες) ο καθένας έχει το δικαίωμα να τον χρησιμοποιήσει προκειμένου να δικαιολογήσει την πεποίθησή του περί ταυτότητας και σημειολογίας των "ακτιβιστικών" πράξεων του Ρουβίκωνα...
Ας ανατρέξουμε τώρα στη σκέψη του κυρίου Τόσκα ο οποίος, φαντάζομαι, ότι θα προσυπογράφει την πρώτη προκείμενη ως γενική και βασική θέση στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων.
Με τη σειρά του ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη συλλογίζεται αναλόγως: για την περίπτωση Μπουτάρη σημείωσε ότι είναι συστηματική η τακτική από ακροδεξιούς κύκλους και η δράση του ακροδεξιού χώρου είναι εμφανής. Αντίθετα, για τον Ρουβίκωνα κατέγραψε τον περιστασιακό χαρακτήρα και την γραφικότητα... της δράσης του.
Συμπερασματικά: οποιαδήποτε δεξιά βία είναι συστηματική και διαρκής, άρα καθεστωτική, ενώ οποιαδήποτε αριστερή επιθετικότητα είναι περιστασιακή και γραφική αν και στις αρχές της ακτιβιστική!
Όλα τα παραπάνω θυμίζουν λίγο από έντεχνη προπαγάνδα της σταλινικής περιόδου και πολύ από Ιονέσκο: "O αυτοματισμός της γλώσσας, η συμπεριφορά των ανθρώπων, το να μιλάμε για να μη λέμε τίποτα, να μιλάμε γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε προσωπικό, μου αποκάλυπτε την έλλειψη εσωτερικής ζωής, το μηχανισμό του καθημερινού, τον άνθρωπο που πλέει μέσα στο κοινωνικό του περιβάλλον, το ότι δεν ξεχωρίζουμε πια τίποτα". Kι αυτό δε αφορά τόσο τον μηχανισμό της εξουσίας αλλά τον αλάνθαστο και "δικαιόπολι" λαό που καλύπτει την κενότητα της εσωτερικής του ζωής με τα εξωφρενικά πιθανολογικά συμπεράσματα της αριστερής παράνοιας.
«Είμαστε από τον Ρουβίκωνα, μείνε εκεί που είσαι» είπαν τα «παιδιά» στον αστυνομικό που φρουρούσε το ΣτΕ. Ο φρουρός - ένας και μοναδικός- μάλλον έστρεψε τα νώτα του αδιάφορος ή μπορεί και να χαμογέλασε αμήχανα. Μπορεί να ψέλισε και κανένα "περάστε, ανοιχτά είναι". Αλλά το βέβαιο είναι ότι δεν αντιστάθηκε. Και μ΄αυτό τον τρόπο, όπως και με άλλους εκατό, ο Ρουβίκωνας έγινε μία κανονικότητα, μία ρουτίνα στην καθημερινότητα της πόλης. Μία αστική συνήθεια για μικρούς και μεγάλους που θα παρακολουθούν αμέριμνοι τις εφόδους - όπως τα ανακριτικά γκρουπάκια του Λαβρέντι Μπέρια- και θα στέλνουν μετά τον λογαριασμό στο ταμείο του κράτους για αποζημίωση. Κι ακόμα χειρότερα, θα εμπεδώνεται σταδιακά στις νέες γενιές, η ατιμώρητη διάθεση για εκτονωτικές ασκήσεις εξτρεμισμού.
Σε κάθε περίπτωση, εγώ δέχομαι όσα πιστεύει ο πρωθυπουργός μου περί ακροδεξιάς βίας. Περί ακροδεξιού Ρουβίκωνα και ακροδεξιάς προπαγάνδας...
Kαι ξαναπιάνω μετά από χρόνια τη "Φαλακρή τραγουδίστρια": Το έργο τελειώνει με το ρητό "C'est pas par la, c'est par ici" («δεν είναι εκεί, εδώ είναι»). Στην σκηνή μένουν ο κύριος και η κυρία Μαρτίν που έχουν πάρει την θέση του κύριου και της κυρίας Σμιθ...
