«Ο Ρενέ, η μαγική ομπρέλα και ο Πίτερ Παν», θα μπορούσε να είναι ο τίτλος ενός παιδικού βιβλίου, που θα συνόδευε τα παιδιά για διάβασμα στο κρεβάτι τους, πριν από το βραδινό ύπνο. Θα μπορούσε να είναι και τίτλος παιδικής ταινίας, όπου ο Πίτερ Παν θα ταξίδευε τα παιδιά στη χώρα του «Ποτέ – Ποτέ», δηλαδή στη χώρα που δεν επηρεάζεται από τα γεγονότα που συμβαίνουν στον πραγματικό κόσμο.
Ο σύγχρονος κόσμος του «Ποτέ – ποτέ» δεν είναι άλλος από τον κόσμο του Σύριζα. Μέσα σε αυτήν την μαγική χώρα, σε αυτόν τον απομακρυσμένο κόσμο, σε αυτό το παράλληλο σύμπαν, ο Σύριζα αφού έλυσε το θέμα του Covid-19, με το κύμα των «εποικοδομητικών» προτάσεων του, επανήλθε στην εμμονική στόχευση του απέναντι στον έναν και μοναδικό εχθρό του, που είναι η έννοια του νεοφιλελευθερισμού. Μια έννοια που αδυνατεί να περιγράψει αλλά συγκεντρώνει εύκολα το θυμό και την οργή του ιστορικού 3%.
Αυτή τη φορά στη γνωστή και μονότονη δέσμη μέτρων κατά του Covid-19, όπως είναι η επίταξη και οι διορισμοί, ο Σύριζα ενέταξε και την πρόταση του «να αναλάβει πρωτοβουλία η χώρα μας σε ευρωπαϊκό επίπεδο προκειμένου να εξασφαλίσει η ΕΕ τις πατέντες των εμβολίων και να δώσει τη δυνατότητα σε κάθε χώρα -μέλος να τις διαχειριστεί ώστε με τις εγχώριες δυνάμεις φαρμακοβιομηχανίας της να παράγει τις απαραίτητες δόσεις.» Και αν αυτό δεν ευοδωθεί τότε η χώρα θα πρέπει να αναζητήσει λύσεις με διμερείς συμφωνίες με εταιρείες ή χώρες που παράγουν το εμβόλιο.
Προφανώς διέφυγε της προσοχής της ηγετικής ομάδας του Σύριζα, που δρα ως νέος Πίτερ Παν, ότι ήδη από τον Απρίλιο του 2020, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μαζί με τον εκπρόσωπο της Ελλάδας στους διεθνείς οργανισμούς υγείας, Ηλία Μόσιαλο, είχαν κάνει σχετική πρόταση για κοινή ευρωπαϊκή αγορά της πατέντας για εμβόλια και τεστ, σε συνέντευξη στην γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ).
Εκτός και αν στο μυαλό του Σύριζα επανήλθαν οι ηρωικές στιγμές του καλοκαιριού του 2015, όταν, μετά από πρόταση της βουλευτού της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, Σταυρούλας Ξουλίδου για την παρασκευή φαρμάκων από τον ελληνικό στρατό σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, ο τότε Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας Κώστας Ήσυχος είχε επισκεφθεί την 441 ΑΒΥΥ (Αποθήκη Βάσεως Υγειονομικού Υλικού), συνοδευόμενος από την πρόεδρο του ΕΟΦ και από εκπρόσωπο του Αναπληρωτή Υπουργού Υγείας.
Βέβαια τα παραμύθια του Πίτερ Παν εξαϋλώθηκαν μετά από την προχθεσινή απάντηση της Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία απαντώντας στο γνωστό συριζαϊκό λογύδριο κατά του Covid-19, είπε «θα ακούσω κ. Πρόεδρε με ενδιαφέρον τις προτάσεις σας, ιδιαιτέρως για κάποια θέματα όπως των σχολείων. Αν νομίζετε ότι ετούτη την ώρα πρέπει ή όχι να ανοίξουν γιατί υπάρχει αυτή η δυσκολία. Είναι πολύ αναγκαίο ψυχολογικά για τα παιδιά να ξαναβρεθούν στο χώρο τους, αλλά παρατηρώ και στο διεθνή διάλογο αντίστοιχα φαινόμενα, δεν πρωτοτυπεί η Ελλάδα, με διαφωνίες και στους επιστήμονες. Επομένως είναι χρήσιμο να ακούσω όχι μόνο εγώ –φαντάζομαι θα τις θέσετε και στη δημοσιότητα– και τις δικές σας προτάσεις».
Όμως φαίνεται ότι οι εσωτερικές ομάδες του Σύριζα, έχουν να ασχοληθούν με πιο σημαντικά θέματα από τον Covid-19. Όπως είναι η δημιουργία εσωτερικών μετώπων και ομάδων. Ομάδες, που διαγκωνιζόμενες στα στασίδια των συσχετισμών και της διαδοχής, εξαπολύουν νέους μύδρους κατά του νεοφιλελευθερισμού.
Νέα ομάδα είναι η Ρενέ, η οποία, παρ’ όλο που το όνομα της παραπέμπει σε Γάλλο αγωνιστή του Μάη του ’68, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια παρέμβασης κάποιων παλαιοπασόκων με τζοχατζοπουλικό παρελθόν, κάποιων παλαιών στελεχών πρώτης γραμμής του Σύριζα και κάποιων που έχουν επαφή με το μικρομεσαίο επιχειρείν. Στόχος των μελών της Ριζοσπαστικής Εναλλακτικής Ενότητας (ΡΕΝΕ), είναι το χτύπημα κατά του νεοφιλελευθερισμού και η «υπεράσπιση των αξιών της Αριστεράς σε ένα τοξικό περιβάλλον ατομισμού και ιδιοτέλειας».
Νέα ομάδα και η «Ομπρέλα». Στελέχη από τη βαθιά αριστερή ραχοκοκαλιά του Σύριζα, συντάσσουν τις δυνάμεις τους «για την αντεπίθεση και τη νικηφόρα προοπτική απέναντι στη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση που έχει οδηγήσει σε συνεχή όξυνση των ανισοτήτων και σε πολλαπλά αδιέξοδα την κοινωνία και τη χώρα μας». Η «Ομπρέλα» σκοπεύει να αντιπαρατεθεί «με το δεξιό ριζοσπαστισμό, τα στερεότυπα σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων που έχουν ενσωματωθεί στη νεοφιλελεύθερη λογική, με τη λογική της μεταδημοκρατίας και με την επιβολή του ψηφιακού καπιταλισμού ως μήτρας για τη διεύρυνση των ανισοτήτων».
Θλιβερά επαναστατικά μανιφέστα σε μια εποχή που οι πολίτες έχουν άλλες απαιτήσεις από τους πολιτικούς φορείς. Οι πολίτες αναζητούν λύσεις για το αύριο, αναζητούν απαντήσεις για το νέο υγειονομικό περιβάλλον στο οποίο έχει εισέλθει η ανθρωπότητα και για τις νέες ψηφιακές προκλήσεις στην εργασία, αλλά και στην ίδια την καθημερινότητα. Τα παραμύθια με τη ομπρέλα της Μαίρη Πόπινς και τον φαντασιακό κόσμο του Πίτερ Παν δεν συγκινούν πια.
