Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Από τους 300.000 κανονικούς φοιτητές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ- υπάρχουν και άλλοι ανενεργοί-, στις φοιτητικές εκλογές της Τετάρτης, είναι ζήτημα να ψήφισαν 60.000. Το νούμερο που αναφέρω είναι ίσως πολύ αισιόδοξο και το άθροισα από διαφορετικές δημοσιεύσεις, γιατί, ως γνωστόν, δεν υπάρχει συγκεντρωτική επίσημη πηγή . Από αυτούς, πάνω από το 45% ψήφισε την ΔΑΠ και οι υπόλοιποι διάφορες παρατάξεις, μεταξύ των οποίων, την ΠΑΣΠ και τους «αντάρτες» της ΟΝΝΕΔ.
Αν θέλει να βγάλει κανείς μερικά συμπεράσματα από τις φοιτητικές εκλογές, μπορεί να καταλήξει στα εξής:
- H αποχή του 80% δείχνει ότι ο «λαός» των φοιτητών αδιαφορεί πλήρως για την παρωδία των εκλογών. Επομένως δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται ο θεσμός, στο όνομα των φοιτητικών «λαϊκών κατακτήσεων».
- Η πολιτεία και τα πανεπιστήμια, επιμένουν να ανέχονται έναν νεκρό θεσμό, που προκαλεί πλέον κωμικοτραγικά συναισθήματα.
- Τα κόμματα δεν αντιδρούν και συνεχίζουν να επιτρέπουν σε ομάδες φοιτητών να αντιπροσωπεύουν την παρακμή τους στα πανεπιστήμια.
- Το κιτς και η κουρελαρία της αφισορύπανσης, δείχνουν ότι τα συγκεκριμένα άτομα που οργανώνουν και συμμετέχουν στις εκλογές, είναι καρικατούρες των κομματικών απολιθωμάτων της γενιάς του ΄70 και του ΄80. Τότε που η προχειρότητα, η κακογουστιά και η χυδαιότητα στην δημόσια έκφραση, ήταν δείγματα επανάστασης ενάντια στον αστικό καθωσπρεπισμό.
- Οι μειοψηφίες, για έναν περίεργο λόγο, συνεχίζουν να γίνονται αποδεκτές από το πολιτικό σύστημα. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα αλλά και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις!
- Ακόμα και το 20% που συμμετέχει, στηρίζει «αντιλαϊκές» παρατάξεις (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ κλπ), σε ποσοστό πάνω από 65%. Οπότε, στο όνομα ποιας αντιπροσωπευτικότητας νομιμοποιούνται κάποιες ομάδες φοιτητών να αποφασίζουν για «δημοκρατικές» καταλήψεις, αποχές, να καταλαμβάνουν γραφεία καθηγητών και να ασκούν βία στους χώρους των σχολών τους; Θέλω να πω δηλαδή, πως σε τι χρειάζεται το ρεζιλίκι της εκλογής, αφού δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη η ψήφος των φοιτητών;
Η κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια, συνεχίζει να πορεύεται σε ένα ξεχωριστό παράλληλο σύμπαν προς τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Και δεν συνιστά ούτε καν τριτοκοσμική πραγματικότητα, δεδομένου πως στον Tρίτο Κόσμο, τα πανεπιστήμια, συνήθως, απευθύνονται σε μία ελίτ και είναι ιδιωτικά. Μπορεί να διασχίζει κανείς παραγκουπόλεις για να φτάσει αλλά η λειτουργία τους βασίζεται σε θεσμική λειτουργία κάποιας δυτικής χώρας (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία), με μοντέρνες υποδομές και αυστηρούς κανόνες λειτουργίας.
Στη δική μας περίπτωση, επικρατεί μια εικόνα που θυμίζει τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τότε, που κυριάρχησαν πανηγυρικά οι πρώτες ομάδες των «θριαμβευτών» εναντίον της Χούντας. Λες και πάγωσε ο χρόνος στη μαγική δεκαετία του ΄70 και κάποιοι δεν θέλουν να τον απαρνηθούν.
Δεν είναι απλά καθυστέρηση αυτό που συμβαίνει με την καφρίλα των μειοψηφιών, είναι ένας ιδιότυπος επαρχιωτισμός, με την ανοχή του πολιτικού συστήματος, που αναζητά αφελείς μάζες για χειραγώγηση. Είναι πρωτογονισμός από μυαλά ανθρώπων που δεν μπορούν να εξελιχθούν στο χρόνο και στην πραγματικότητα που τους περιβάλλει.
Επομένως, αν η επόμενη εξουσία θέλει να σεβαστεί τον κόπο, τα έξοδα και την δημιουργικότητα των νέων ανθρώπων, θα απαλλάξει τα πανεπιστήμια από κάθε γελοιότητα που υποβαθμίζει το κύρος των φοιτητών και των σχολών τους.
Ζούμε σε μια χώρα που η αξία του αυτονόητου είναι επιθυμία και όχι προσανατολισμός. Να πάψει πια κάθε μικρή δικτατορία των θρασύτατων και ξεπερασμένων μειοψηφιών. Αυτό έχει ανάγκη η κοινωνία για να απαλλαγεί από την υποκρισία και τον εξευτελισμό!
